ریبری: هرگز به این فکر نکردم که دوران حرفه‌ای‌ام به پایان رسیده است

به گزارش خبرگزاری تسنیم، فرانک ریبری در هفته پانزدهم بوندس‌لیگا در شکست 3 بر یک بایرن مونیخ مقابل بورسیا مونشن‌گلادباخ، پس از 9 ماه دوری از میادین به عنوان بازیکن جانشین به میدان آمد و شش دقیقه بعد هم تنها گل تیمش را به ثمر رساند. او اما در بازی بعدی تیمش یعنی دیدار برابر دیناموزاگرب کرواسی در دور آخر از مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا دوباره مصدوم شد و به مدت دو ماه قادر به همراهی قهرمان بوندس‌لیگای آلمان نخواهد بود.

بال فرانسوی 32 ساله باواریایی‌ها در آستانه سال نو میلادی با سایت رسمی باشگاه بایرن مونیخ مصاحبه‌ای انجام داده و در مورد مصدومیت طولانی‌مدتش صحبت کرده است. این مصاحبه در زیر می‌آید:

* تو بیشتر بازی‌های سال 2015 را به دلیل مصدومیت از دست دادی. فرزندانت از تو نمی‌پرسیدند که این چه مصدمیتی است پدر؟

دختر بزرگم اغلب از من می‌پرسید که همه چیز خوب است؟ البته من سعی می‌کردم تا در خانه مثبت باشم و اوقات تلخی نکنم، ولی خانواده‌ام هم متوجه شده بودند که انگار چیزی را از دست داده‌ام. فوتبال حرفه من است. من متعلق به مستطیل سبز هستم و باید بازی کنم. به همین خاطر امسال گاهی اوقات ناراحت بودم، ولی فرزندانم به من کمک کردند تا این مصدمیت را به دست فراموشی بسپارم.

* 9 ماه بدون فوتبال چگونه گذشت؟

خیلی سخت بود. به اینکه چطور این اتفاق افتاد بارها فکر کردم. خیلی کارها انجام داده و سخت تلاش کردم تا به میادین بازگردم. در این 9 ماه سخت جنگیدم و سرم را بالا گرفتم.

* آیا در این مدت پیش آمد که فکر کنی دوران حرفه‌ای‌ات به پایان رسیده است؟

خیر، هرگز، ولی وضعیت وحشتناکی بود. وقتی بازی تیم را از روی سکوها نگاه می‌کردم، برای سه یا چهار بازی اول خوب بود، اما وقتی قرار باشد برای 9 ماه بازی را از روی سکوها نگاه کنید، این به شما لطمه می‌زند و این اصلاً شوخی نیست.

* در بازی بورسیا مونشن‌گلادباخ بود که پپ گواردیولا تو را برای گرم کردن کنار زمین فرستاد. همانجا بود که هواداران نام تو را فریاد می‌زدنند و می‌گفتند «ریبری! ریبری!». در آن لحظه چه حسی داشتی؟

خیلی احساساتی شده بودم. وقتی که هواداران نامم را صدا می‌زنند به وجد می‌آیم. اینکه هواداران منتظر بازگشت من به میادین بودند، حس خوبی است. من حالا تقریباً 9 سالی است که در بایرن مونیخ هستم و رابطه خیلی خاصی با هواداران این تیم دارم. ما با هم جنگیدیم، با هم خندیدیم و با هم به پیروزی رسیدیم. در دوره مصدومیتم هم باشگاه همواره کنارم بود.

* متأسفانه در بازی با دینامو زاگرب دوباره مصدوم شدی ...

بله، متأسفانه. من به لحاظ روحی آماده بودم، ولی به لحاظ فیزیکی و عضلانی هنوز ضعیف بودم. مهم اما این است که قوزک پایم آسیب ندید. حالا دچار مصدومیت عضلانی شده‌ام. اگر هم به آمادگی برسم تنها نیاز به انجام بازی‌های مرتب دارم.

* سال جدید نزدیک است. آرزویت برای سال 2016 چیست؟

آرزویم بازگشت هر چه سریع‌تر به میادین مسابقه است. من بسیار باانگیزه هستم. دو سه هفته پایانی نیم‌فصل اول که به میادین بازگشتم، فوق‌العاده بود. امیدوارم تمامی مصدومان بایرن مونیخ در سال جدید هر چه سریع‌تر به شرایط بازی برسند. ما می‌خواهیم در کنار یکدیگر برای کسب عناوین بیشتر بجنگیم.

انتهای پیام/