اشعار زیبای بهار و نوروز از شاعران بزرگ ایرانی

در ادامه گلچینی از شعرهای بسیار زیبا و خواندنی درباره بهار و عید نوروز را میخوانید.

خوشا بهارا خوشا میا خوشا چمنا

خوشا چمیدن بر ارغوان و یاسمنا

خوشا سرود نو آیین و ساقی سرمست

که ماه موی میانست و سر و سیم تنا

خوشا توانگری و عاشقی به وقت بهار

خوشا جوانی با این دوگشته مقترنا

خوشا مقارن این هر سه خاطری فارغ

زکید حاسد بدخواه و خصم راه زنا

خوشا شراب کهن در سبوی گردآلود

که رشح باران بسترده گردش از بدنا

خوشا مسابقهٔ اسب های ترکمنی

کجا چریده به صحرای خاص ترکمنا

درازگردن و خوابیده دم و پهن سرین

فراخ سینه و بالابلند و نرم تنا

بزرگ سم و کشیده پی و مبارک ساق

بلندجبهه و محجوب چشم و خوش دهنا

به فصلی ایدون کز خاربن برآید گل

نواخت باید برگل سرود خارکنا

شعر حافظ درمورد عید نوروز رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید / وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبیدمکن زغصه شکایت که در طریق طلب / به راحتی نرسید آنکه زحمتی نکشیدز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز / که گرد عارض بستان بنفشه دمیدبهار می گذرد دادگسترا دریاب / که رفت موسم حافظ هنوز می نچشید

.

.

.شعر فرخی سیستانی درمورد عید نوروز چون پرند نیگلون بر روی بندد مرغزارپرنیان هفت رنگ اندر سر آرد کوهسارخاک را چون ناف آهو مشک زاید بی قیاسبید را چون پر طوطی برگ روید بی شماردوش وقت نیم شب بوی بهار آورد بادحبذا باد شمال و خرما بوی بهاربادگویی مشک سوده دارد اندر آستینباغ گویی لعبتان جلوه دارد در کنارارغوان لعل بدخشی دارد اندر مرسلهنسترن لولوی لالا دارد اندر گوشوارتا بر آمد جامهای سرخ مل بر شاخ گلپنجه های دست مردم سر برون کرد از جنارراست پنداری که خلعتهای رنگین یافتندباغهای پر نگار از داغگاه شهریار

جامی و عید نوروز بگشا نقاب از رخ باد بهارانشد طرف چمن بزمگه باده گسارانشد لاله ستان گرد گل از بس که نهادندرو سوی تماشای چمن لاله عذارندر موسم گل توبه ز می دیر نپایدگشتند در این باغ و گذشتند هزارانبین غنچه نشکفته کهآورد به سویتسربسته پیامی ز دل سینه فگاران...

مولانای بلخی: اندر دل من مها دل افروز تویییاران هستند و لیک دلسوز توییشادند جهانیان به نوروز و به عیدعید من و نوروز من امروز تویی...حافظ شیرازی: ز کوی یار میآید نسیم باد نوروزیاز این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزیبه صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانیبه گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزیسنایی غزنوی: با تابش زلف و رخت ای ماه دلفروزاز شام تو قدر آید وز صبح تو نوروزاز جنبش موی تو برآید دو گل از مشکوز تابش روی تو برآید دو شب از روز

.

.

. فروغی بسطامی: عید آمد و مرغان رة گلزار گرفتندوز شاخة گل داد دل زار گرفتندنوروز همایون شد و روز می گلگونپیمانه کشان ساغر سرشار گرفتند

...سعدی شیرازی: برآمد باد صبح و بوی نوروزبه کام دوستان و بخت پیروزمبارک بادت این سال و همه سالهمایون بادت این روز و همه روز

سالی نوروز بی چلچله بی بنفشه می آید، جنبش ِ سرد ِ برگ ِ نارنج بر آب بی گردش ِ مُرغانه ی رنگین بر آینه سالی نوروز بی گندم ِ سبز و سفره می آید، بی پیغام ِ خموش ِ ماهی از تُنگ ِ بلور بی رقص ِ عفیف ِ شعله در مردنگی. سالی نوروز همراه به درکوبی مردانی سنگینی بار ِ سال هاشان بر دوش: تا لاله ی سوخته به یاد آرد باز نام ِ ممنوع اش را وتاقچه گناه دیگربار با احساس ِ کتاب های ممنوع تقدیس شود. در معبر ِ قتل ِ عام شمع های خاطره افروخته خواهد شد. دروازه های بسته به ناگاه فراز خواهدشد دستان اشتیاق از دریچه ها دراز خواهد شد لبان فراموشی به خنده باز خواهدشد وبهار درمعبری از غریو تاشهر خسته پیش باز خواهدشد سالی آری بی گاهان نوروز چنین آغاز خواهدشد احمد شاملو

نظامی گنجوی: بهاری داری ازوی بر خور امروزکه هر فصلی نخواهد بود نوروزگلی کو را نبوید آدمی زادچو هنگام خزان آید برد باد..

خیام: بر چهره ی گل نسیم نوروز خوش استبر طرف چمن روی دلفروز خوش استاز دی که گذشت هر چه گویی خوش نیستخوش باش ومگوزدی که امروزخوش است