نمی‌توانید از روی دستِ این زن کپی کنید!

بدون آنکه دوره آموزشی ببیند، با آزمون و خطا به ساخت زیورآلات با طرح‌هایی متفاوت رسیده، تا جاییکه حالا روی یاقوت را با طلا طراحی می‌کند و می‌خواهد آن را به تولید انبوه برساند، کاری که به گفته خودش برای نخستین بار انجام شده است.

«مرضیه حبیبی» در گفت‌وگو با خبرنگار صنایع دستی ایسنا، درباره تفاوت کارهایش با دیگران می‌گوید: تفاوت زیورآلاتی که می‌سازم در نقش‌ها و طرح‌هایم است. کارهایم انتزاعی و برخی از آن‌ها برگرفته از طرح‌های قالی و نقوش ایرانی است، بسیاری که کارهایم را می‌بینند باورشان نمی‌شود آنها را با دست انجام داده‌ام.

او که فارغ‌التحصیل رشته صنایع دستی است،‌ بیان می‌کند: حدود 5 سال است به صورت حرفه‌ای زیورآلات را به شکل میناکاری روی شیشه می‌سازم، در دوران دانشجویی از هر شاخه هنرهای سنتی بخش کوتاه و ناقصی را به ما آموزش دادند تا اینکه خودم شروع به کار و خلاقیت در این زمینه کردم. ابتدا در بخش ظروف دکوری کار کردم که هر بار برای شرکت در نمایشگاه‌ها مجبور بودم حجم سنگینی از ظروف را با خودم حمل کنم و برایم سخت بود. بنابراین کم‌کم به فکر حجم‌های کوچکتر مثل زیورآلات افتادم و حدود دو سال کار کردم و با مشورت همسرم که لیسانس نقاشی دارد، توانستیم وامی بگیریم و یک کوره تهیه کنیم. ابتدا ساخت ظروف شیشه‌ای را انجام دادم که کار پُرهزینه‌ای بود و از این طریق با مواد شیشه بیشتر آشنا شدم.

این هنرمند ادامه می‌دهد: بعد از کلی آزمون و خطا، سراغ ساخت زیورآلات رفتم و در بازارچه‌های سنتی مثل پروانه غرفه گرفتم، اما چون جو بدی در این بازار حاکم بود و باید التماس کارکنان شهرداری را می‌کردم تا در انتهای پارکینگ غرفه‌ای بدهند، به کلی از آنجا بیرون آمدم.

حبیبی اضافه می‌کند: همیشه به این موضوع فکر می‌کردم که چرا نمی‌شود روی سنگ‌های اصل کار کرد، بنابراین روی سنگ‌های بسیاری تست کردم که به نتیجه‌ای نرسیدم و هرچه سنگ‌ در کوره می‌گذاشتم با دمای مینا هم‌خوانی نداشت و خرد می‌شد و به نتیجه‌ای نمی‌رسیدم. بعد از کلی آزمون و خطا توانستم روی سنگ یاقوت طرح پیاده کنم و در حال حاضر هم به دنبال ثبت این کار هستم. امروزه انواع و اقسام سنگ‌های تقلبی در بازار پیدا می‌شود و حتی کشور چین پلاستیک را به شکل سنگ درآورده است و می‌فروشد. من هر سنگ یاقوت آبی و قرمز را 280 هزار تومان می‌خرم و در کارهایم از رنگ‌های طبیعی سبز، قرمز، قهوه‌ای، عسلی و نهایت سرمه‌ای استفاده می‌کنم که اکسیدهای فلزی هستند و متاسفانه هیچکدام از آنها در ایران تهیه نمی‌شود.

او درباره تهیه مواد اولیه اظهار می‌کند: مواد اولیه این کار در ایران تولید نمی‌شود و آن را با هزینه بالا و به سختی تهیه می‌کنم. البته از یک‌سری شیشه‌های رنگی که در پنجره و درهای قدیمی کاربرد داشته استفاده می‌کردم و آنها را تراش می‌دادم که تعداد آنها هم زیاد نبود و به عبارتی دیگر پیدا نمی‌شود. در حال حاضر مواد اولیه را از کسانی که آنها را از آلمان و هند وارد می‌کنند می‌خرم و قیمت هر متر مربع رنگ بستگی به نوع شیشه‌ای که تهیه می‌کنم دارد. مثلا رنگ قرمز شیشه فقط از اکسید طلا به دست می‌آید و هزینه آن بسیار بالاست. رنگ‌ شیشه‌های قرمز را از یک میلیون و 300 تا دو میلیون تومان می‌خرم و با آن حدود 25 سرویس نیم‌ست درست می‌کنم، اما چون ضایعات این کار بالاست به عبارتی قسمت زیادی از مواد هدر می‌رود، به فکر بازیافت آن هستم.

این کارآفرین می‌گوید: از زمانی که متقاضی کارهایم زیاد شده از فارغ‌التحصیلان رشته هنر که بیشتر آنها بیکار هستند کمک گرفتم و در حال حاضر حدود 12 هنرمند در کارگاه‌ام کار می‌کنند. همه هنرمندانی که در کارگاه کار می‌کنند را بیمه کرده‌ام، اما چون خودم کارفرما هستم نمی‌توانم بیمه شوم و بیمه تحت تکلف هستم.

حبیبی بیان می‌کند: دو سال پیش که اولین نشان ملی را دریافت کردم نمی‌دانستم که می‌توانم چند نمونه کار ارائه دهم به همین دلیل تنها یک نمونه کار ارئه کردم و همان یک نمونه نشان ملی را گرفت، اما امسال حدود 10 کار ارائه دادم که هفت نمونه‌ی آن نشان ملی گرفت.

وی که بسته‌بندی را هم خودش انجام می‌دهد، می‌گوید: هنوز از بسته بندی‌هایی که خودم آن را تهیه می‌کنم راضی نیستم، اما به فکر آن هم بوده‌ام و در حال ارتقاء کیفیت جعبه‌هایی که زیورآلات را در آن قرار می‌دهم، هستم. من و همسرم در این کار دست تنها هستیم. همه‌چیز را خودمان کشف می‌کنیم و کسی هم در این زمینه کمک‌مان نکرده است. همه کارها از تولید تا بازاریابی را خودمان انجام می‌دهیم. چون دوست ندارم کارهایم همه‌جا عرضه شود خودم فروشگاهی را گرفته‌ام و کارهایم را آنجا عرضه می‌کنم. بسیاری از کارهایم هر ماه به خارج از کشور فرستاده می‌شود. همچنین یک شرکت پیمانکار در بخش ترانزیت فرودگاه امام خمینی (ره) نمایندگی انحصاری کارهایم را گرفت و این امر موجب شده کارهایم هر روز به فروش برسد.

او درباره قیمت کارهایش اظهار می‌کند: قیمت کارهایم بستگی به ظرافت و نوع نگین آن دارد. برخی از آن‌ها را که دلی می‌سازم، قیمت بالا می‌گذارم تا فروش نرود؛ چون دلم نمی‌آید آنها را بفروشم، اما معمولا نیم‌ست‌های مینای رنگی از 85 هزار تا 200 هزار تومان و مینای طلا از 160 هزار تا یک الی دو میلیون تومان است. خدا را شکر بازار کاری ما خوب است.

این هنرمند درباره دغدغه‌های کاری‌اش می‌گوید: حدود یک سال از سازمان میراث فرهنگی تقاضای وام کرده‌ام که هنوز موفق به دریافت آن نشدم. برای شروع کار ریسک کردم و در یکی از مراکز خرید تهران غرفه‌ای اجاره کردم که هر ماه باید حدود 4 میلیون تومان کرایه پرداخت می‌کردم، اول کلی استرس داشتم و نگران این بودم که نتوانم کرایه آن را پرداخت کنم اما خدا رو شکر آنقدر استقبال خوب بود که از عهده‌ی آن بر آمدم.

«حبیبی» درباره کپی کردن کارهایش اضافه می‌کند: برخی برای آنکه کارهایم را کپی کنند تلاش کردند اما نتوانستند این کار را انجام دهند؛ چون تنها چند طرح را می‌توان به شکل انبوه تولید کرد اما من بیش از 2هزار طرح تولید کرده‌ام و خوشبختانه تاکنون هیچ کس نتوانسته نمونه کارهایم را کپی کند.

زیورآلات سنتی ساخته مرضیه حبیبی

زیورآلات سنتی ساخته مرضیه حبیبی

زیورآلات سنتی ساخته مرضیه حبیبی

انتهای پیام

ویدیو مرتبط :
با این روش ها می توانید برای همیشه با دعواهای زن و شوهری خداحافظی کنید