باشگاه‌ها و سازمان لیگ فوتبال؛ پول و شلاق و پیاز

باشگاه‌های فوتبال ایران بر خلاف ظاهر پرزرق و برق این رشته ورزشی از برخی حقوق اساسی خود محرومند و چوب دو سر طلا شده‌اند.

به گزارش ایسنا، 15 سال است که فوتبال ایران حرفه‌ای شده است، به عبارت بهتر اسم حرفه‌ای رویش گذاشته شده است. در این مدت فقط پول‌های رد و بدل شده در فصل نقل و انتقالات رنگ و روی حرفه‌ای به خود گرفته است. اما این ظاهر پرزرق و برق و نقدینگی میلیاردی موجود در فوتبال، بیش از حد فریبنده است و اذهان هواداران را به انحراف می‌کشاند.

یکی از اصول حرفه‌ای بودن باشگاه‌ها درآمدزایی و توانایی آن‌ها در کنترل منابع درآمدزایی و توانایی آن‌ها در کنترل منابع درآمدزایی است؛ اتفاقی که در ایران کمتر رخ می‌دهد. تنها چند باشگاه شهرستانی هستند که حداقل حق فروش بلیت بازی‌های خود را در اختیار دارند.

امروز باشگاهی مثل استقلال یا پرسپولیس که هواداران بیشماری دارند و سهم زیادی در استقبال مخاطبان تلویزیون از بازی‌ها دارند و به صورت مستقیم روی قیمت تبلیغات تلویزیون و محیطی در ورزشگاه‌ها تاثیرگذار هستند، مجبورند برای انجام بازی در ورزشگاه آزادی اجاره بهای گزاف بدهند.

این باشگاه‌ها و خیلی از باشگاه‌های شهرستانی نه تنها سهمی از حق پخش تلویزیون ندارند – که اساسا حقی از سوی صداوسیما پرداخت نمی‌شود – بلکه از تبلیغات محیطی هم سهمی نمی‌برند. بسیاری از مدیران باشگاه‌های لیگ برتری می‌گویند که هنوز سازمان لیگ پولی بابت تبلیغات محیطی ورزشگاه‌ها به آن‌ها پرداخت نکرده است.

سازمان لیگ امتیاز تبلیغات محیطی ورزشگاه‌ها را طی قراردادی به یک شرکت تبلیغاتی اعطا کرده و قرار بوده از محل درآمدهای این قرارداد، سهم هر باشگاهی را پرداخت کند.

در حالی که سازمان لیگ پولی بابت تبلیغات محیطی به باشگاه‌ها پرداخت نکرده، این باشگاه‌ها ناچارند برای بازی در ورزشگاه‌ها اجاره بها بدهند.

باشگاه‌هایی مانند استقلال، پرسپولیس، نفت و... که با مشکلات مالی دست به گریبان هستند، چشم امدیشان به این گونه درآمدهاست و زمانی که خبری از پول تبلیغات نمی‌شود، یک پای کارشان می‌لنگد و آن‌ها را زمین می‌زند.

قاعده کار این گونه است که باشگاه‌های میزبان – که باید هزینه ایاب و ذهاب داوران، اقامت تیم مهمان، کادر درمانی و یگان ویژه و سایر هزینه‌های متفرقه را بپردازند – حق فروش بلیت بازی‌های خود را داشته باشند و بتوانند حق تبلیغات محیطی ورزشگاه‌ را در هنگام بازی خود، به شرکت‌ها بفروشند.

اگر چنین وضعیتی حاکم شود، باشگاه‌هایی مثل استقلال و پرسپولیس که تماشاگران زیادی دارند و پخش بازی‌هایشان از تلویزیون مخاطب بیشماری دارد، می‌توانند درآمد خوبی کسب کند و به مشکل برنخورند.

سازمان لیگ فوتبال ایران یا باید تبلیغات محیطی ورزشگاه‌ها را به باشگاه‌های میزبان بسپرد و حق بلیت فروشی را به آن‌ها بدهد یا به موقع درآمدهای کسب شده از این طریق را به باشگاه‌ها بدهد.

امروز باشگاه‌های ایرانی هم اجاره ورزشگاه را می‌دهند، هم پول مقدمات مسابقه را پرداخت می‌کنند،‌ هم مخاطب را پای تلویزیون و به ورزشگاه می‌کشانند و هم پولی از بابت تبلیغات نصیب‌شان نمی‌شود.

گفته‌اند که در روزگاران قدیم مردی خلافکار را نزد قاضی بردند، قاضی حکم کرد که مرد یا 100 دینار طلا بپردازد، یا 100 پیاز بخورد یا 100 ضربه شلاق را تحمل کند. مرد پیاز را انتخاب کرد اما پس از خوردن 50 پیاز تحمل را از دست داد و خواست به ازای باقی مانده‌اش شلاق بخورد.

پس از 20 ضربه شلاق طاقتش تاق شد و به ازای باقی مجازات پول داد. او هم پول را داد، هم پیاز را خورد، هم شلاق را و این حکایت امروز باشگاه‌های فوتبال ایران است.

انتهای پیام

ویدیو مرتبط :
پیشنهاد باشگاه گسترش فولاد به سازمان لیگ برتر فوتبال