چهره ها/ یادداشت‌های صریح و کوتاه بر فیلم‌های روز دهم (آخر)

آخرین خبر/ در ادامه جملات کوتاه نویسندگان کافه سینما درباره سه فیلم روز دهم جشنواره سی و چهارم فیلم فجر را بخوانید و منتظر نقدهای مفصل ما باشید.

نقد فیلم «اینجا کسی نمی میرد»
- فیلم "اینجا کسی نمی‌میرد" (کارگردان، حسین کندری):
آریا قریشی: نه این که چند لحظه خوب نداشته باشد. اما با کش دادن یک ایده ده دقیقه‌ای تا مرز رسیدن به اندازه‌های یک فیلم بلند سینمایی، نمی‌توان نردبان جیکوب یا شاتر آیلند ساخت.

نقد فیلم «گاهی»
- فیلم "گاهی" (کارگردان، محمدرضا رحمانی):
آریا قریشی: به ذهنمان می‌رسد که ساخت فیلمی که تماماً محصول دوربین موبایل و در برخی از دقایق به صورت سلفی به نظر برسد چه ایده جالبی است. آن وقت یک خط روایی بسیار کهنه را انتخاب کرده و آن را بدون ذره‌ای خلاقیت به یک فیلمنامه بلند تبدیل می‌کنیم، به این فکر نمی‌کنیم که دیالوگ‌ها چقدر مسخره و سطحی هستند، برایمان مهم نیست که حتی یک بازی خوب در فیلم نمی توان پیدا کرد و لحن حرف زدن بازیگران به طرز غم‌انگیزی تصنعی به نظر می‌رسد. مهم برای ما فقط این است که از ایده اولیه‌مان لذت می‌بریم. نتیجه این می‌شود که فیلم ما به یکی از سطح‌پایین‌ترین فیلم‌های سال‌های اخیر سینمای ایران تبدیل می‌شود.

آریان گل‌صورت: وقتی مضمونی سطح پایین از دل فرمی سطح پایین بیرون می‌آید و می‌خواهیم اثری آماتوری را تحت عنوان پوشالی «یک تجربه متفاوت» به خورد مخاطب بدهیم.

محسن شرف‌الدین: نمایش فیلمی در این سطح نازل در جشنواره فجر خجالت آور است. مرزهای تجربه گرایی در اینجا به نازلترین شکل خود رسیده است. بعید نیست اگر یک کودک از ماجرای روزمره خانواده خود تنها دو ساعت فیلم سلفی ضبط کند در رقابت کیفی با فیلم گاهی، پیروز شود.

نقد فیلم «سیانور»
- فیلم "سیانور" (کارگردان، بهروز شعیبی):
آریان گل‌صورت: فیلمی در نفی نگاه ایدئولوژیک به مسئله امنیت ملی که موفق می‌شود داستان پلیسی و عاشقانه‌اش را در بستر دورانی از تاریخ معاصر ایران با نگاهی کاملا انسانی به تصویر بکشد. سیانور با این‌که سوژه حساس و بحث‌برانگیزی دارد، اما نسبت به شخصیت‌هایش موضع از پیش منفی نگرفته و همین ویژگی در کنار بازسازی خوب فضای دهه پنجاه از مهم‌ترین نقاط قوت فیلم به حساب می‌آیند. فیلم‌نامه نیز اگر چه کم و کاستی‌هایی دارد، اما به هر ترتیب می‌تواند روایت غیر خطی‌اش را به شکل قابل قبولی پیش برده و به سرانجام برساند.

آریا قریشی: از خوب‌های امسال. فیلمی درگیرکننده و خوش‌ساخت که سعی می‌کند ماجرای دو شاخه شدن سازمان مجاهدین خلق را با یک رابطه عاشقانه ترکیب کند. این دو خط اصلی البته آن قدر که انتظار داریم در تمام دقایق به هم متصل نمی‌شوند و تأثیر کوبنده‌ای نمی‌گذارند. اما شعیبی موفق شده تمام خرده داستان‌ها را به شکل متقاعدکننده‌ای جمع و جور کند و فیلمی در مورد فردیت و انسانیت بسازد؛ دو عنصری که در بخش مهمی از آثار سیاسی سال‌های اخیر سینمای ایران کم‌رنگ به نظر می‌رسند.

احسان دبیروزیری: سیانور از جمله فیلمهای جشنواره امسال بود که به معنای واقعی از طرف داوران نادیده گرفته شد. هر سینمادوستی که به دیدن این فیلم بنشیند، با دیدن جزئیات، خصوصا طراحی صحنه و لباس فیلم، لذت می برد. فیلمی صادقانه با نگاهی نو به مفهوم انسانیت و امنیت ملی.

محسن شرف‌الدین: سیانور غافلگیری روز آخر جشنواره بود. نگاه تازه ای که فیلم و سازندگانش به مقطع مهمی از تاریخ این مملکت دارند بسیار دقیق و راه گشاست. البته فیلم در ریتم و در نوع روایت دچار اختلال است، ولی انقدر جزئیات ساختاری و تکنیکی در این اثر خوب است که می توان از کمبودهای آن گذشت. کارگردان فیلم با این که فیلمساز کم تجربه ای نیست ولی با توجه به غیر منتظره بودن کیفیت اثر و مهمتر از آن، غیرمنتظره بودن نگاه مترقی که در فیلم جریان دارد، می توان بهروز شعیبی را یکی از پدیده های این دوره از جشنواره معرفی کرد.

وحید قادری: سیانور از آن دسته فیلم‌هایی است که از دوره تاریخی داستان‌اش نهایت استفاده را برده است. چه در جهت انتخاب موضوع و حرفی که می‌خواسته بزند و چه فضایی که تصویر کرده است. قهرمانان مردمی فیلم و عشق‌شان به درستی در جایی قرار گرفته‌اند که توسط تمامی بازیگران قدرت تهدید می‌شوند و اختلاف‌های فکری و درگیری‌های ایدیولوژیک شخصیت‌ها باعث از هم پاشیدن سازمان‌های مبارزان چریکی می‌شود. انتخاب هوشمندانه لباس و لوازم صحنه و سبک قدیمی (رترو) آن به کیفیت بصری فیلم و جذابیت آن کمک زیادی کرده است و می‌شود پیش‌بینی کرد اگر این فیلم در هالیوود ساخته شده بود باعث محبوبیت مدهای قدیمی و استفاده از رنگ‌های زیبای زرد و قرمز و قهوه‌ای در بین علاقمندان سینما می‌شد!


منبع: آخرین خبر