شلمچه میعادگاه عاشقان ثار الله

از خودرو که پیاده شدم در ابتدای جاده ای که به مرز شلمچه منتهی می شود جوانی 24 ساله با جعبه واکس، نشسته بود.
از کنارش که رد شدم به سویم دستش را دراز کرد و گفت: اجازه بده کفش هایت را واکس بزنم و بدون اینکه به او پاسخ دهم مشغول واکس زدن کفشهایم شد.
جلوتر رفتم هیات های زیادی را دیدم که اقامتگاه برای استراحت زائران ایجاد کرده بودند برادران عرب زبان این موکبها را ایجاد کرده اند تا زائران پیاده ابا عبدالله الحسین (ع) مشقت راه را متوجه نشوند.
موکب دارها تعدادی افراد را به استقبال می فرستند و با زبان عربی می گویند: غداً زائر.
نزدیک ظهر بود و ناهار را در یکی از موکب ها صرف کردم ناهاری که تماما بوی عاشورا می داد و بعد به سمت مرز به راه افتادم، در یک فاصله یک کیلومتری تعداد زیادی از این موکب ها برپا شده بود.
بیشتر این موکب ها به نام امام حسین (ع) یا یکی از بزرگان، نام گذاری شده بود.
نوحه های پرشوری به زبان عربی از بلندگوها پخش می شد که حتی اگر غیر عربها را نیز تحت تاثیر قرار می داد و نا خود آگاه اشکها را بر گونه ها جاری می کرد.
در مکانی دیگری که نوشته شده بود ایستگاه ماساژ تعدادی جوان زائران خسته را ماساز می دادند تا خستگی از تن آنها بیرون رود و در صورت تمایل می توانستی از عطر، چای، قهوه، خرما و شربت نیز استفاده کنی.
تا غروب، همواره صحنه هایی را می دیدم که تصورم از این فضا روشن تر می شد.
عصر بود و تعدادی زائر که با پرچم پاکستان وارد محوطه شدند شاید 100 نفر می شدند. با نوحه های پاکستانی و لبیک یا حسین به سمت مرز شلمچه در حرکت بودند.
تا دو ساعت بعد چند کاروان دیگر از این زائران پاکستانی به سمت مرز شلمچه حرکت می کردند که برخی از آنها علاوه بر بیرق های یا حسین، پرچم پاکستان را نیز حمل می کردند.
در روز بعد آنچه در روز نخست دیدم مرتب تکرار می شد و همه آنها معمولی می شد.
زائران کشور جمهوری آذربایجان با چهره های متفاوتی وارد محوطه می شدند. مردان جوان و پیر که یک روحانی سرگروه آنان بود. جوانانی با پوستی روشنتر نسبت به پاکستانی ها و شلوار های جین و لی.
شب در خبرها خواندم که براثر حمله ماموران دولت آذربایجان چهار نفر از عزاداران اربعین حسینی در این کشور کشته شدند و از اینجا می توان حدس زد این افراد چه احساس متفاوتی خواهند داشت وقتی با این روی باز از آنان در ایران پذیرایی می شوند.
برخی از آنها فارسی در حد جمله های ضروری می دانستند و به سوال و جواب می پرداختند. در روز بعد یکی از ایرانی ها با کمک روحانی گروه که ترجمه می کرد به معرفی شلمچه و حوادث حماسی جنگ ایران با ارتش بعثی در این مرز پرداخت.
شمار زائران پاکستانی و آذربایجانی بیشتر از همه به نظر می رسیدند و در دو روز چندین کاروان پرجمعیت از زنان و مردان عزادار این دو کشور دیدم.
براساس آمارها کشور آذربایجان بیش از هشت میلیون نفر جمعیت دارد که 85 درصد آنان شیعه هستند و 20 درصد جمعیت 180 میلیونی کشور پاکستان را نیز شیعیان تشکیل می دهند.
زائرانی از ترکیه، افغانستان و کشورهای عربی نیز میهمان مردم خوزستان بودند که برای رسیدن به بارگاه امام حسین (ع) از شلمچه ایران لحظه شماری می کردند.
آنچه من می دیدیم را همه این زائران نیز مشاهده می کردند و تردیدی نیست که در ادامه پیاده روی اربعین در کشور عراق نیزمشاهده خواهند کرد.
روز نخست گمان می کردم هزینه میلیون ها وعده غذایی رایگان در این مسیر چندده کیلومتری را تنها ثروتمندان پرداخت می کنند اما در روز پایانی هنگام بازدید یکی از مسئولان از یکی از موکب ها فهمیدم یکی از موکب داران، سال گذشته خانه اش را برای خرجی زائران امام حسین (ع) فروخته بود و امسال با 500 میلیون ریال وام، موکب خود را سرپانگه داشته بود.
یک صحنه که شاید هرکسی را متاثر کند زنان و مردان کهنسال یا معلولی بود که به تنهایی یا با کمک دیگران مسیر چندده کیلومتری زیارت اربعین را پیاده طی می کردند.
هیات های خارجی نیز به فراوانی از این افراد داشتند و مختص کاروان های ایرانی نبود.
اینجا مسافران، گردشگر و توریست به حساب نمی آمدند بلکه زائرانی هستند که از واکس کفش ها تا خوراکی شان رایگان در اختیارشان گذاشته می شود.
پرچم همه ملت ها زیر بیرق امام حسین قرار می گیرد و بدون اینکه تفاوتی کند کیستند و از کجا می آیند میهمان دوستداران امام حسین هستند. تفاوت نمی کند ثروتمند باشی یا مستمند، پیرباشی یا جوان، معلول باشی یا سالم، زن باشی یا مرد، اینجا همه چیز، خاص است.
گزارش از عدنان جواهری
6110/6064

انتهای پیام /*

ویدیو مرتبط :
سیدکاظم راجی هیأت عاشقان ثار الله (ع)