داستان های واقعی/ مقاومت دانشجوی جانباز در برابر بعثی ها

آزادگان دفاع مقدس/ بخشی از خاطرات آزاده محمدجواد سالاریان است:
محسن و اسرای دیگر را، سه روز قبل از عملیات کربلای سه[۱] به اردوگاه آوردند. آن روز وقتی اسرای تازه وارد لباس هایشان را درآوردند و داشتند آماده حمام رفتن می ­شدند، ناگهان چشمم افتاد به پای محسن. دیدم یک پایش با دیگری فرق می ­کند. با کمی دقت فهمیدم آن پا مصنوعی است. دیدن آن صحنه برایم طبیعی بود؛ ولی هول کردنم به خاطر حساسیت بیش از حد عراقی­ها به این چیزها بود.
آمدم بروم طرف محسن که یکی از سربازان عراقی چشمش افتاد به پای مصنوعی او. می ­خواستم به محسن بگویم خودش را خبرنگار یا فرد غیر نظامی دیگر معرفی کند و ضمناً هم نگوید پایش را توی جبهه از دست داده است؛ ولی متاسفانه کار از کار گذشت و آن سرباز عراقی، موضوع را به گروهبان عبدالقادر گفت. عبدالقادر با تعجب ازش پرسید: تو چطوری با این وضعیت پا به پای بقیه دویدی و این همه کتک خوردی؟
محسن گفت: بهشون بگو یه نیرویی تو وجود ما هست که اگر شما از اون خبر داشتین، این قدر بدبخت نبودین.
جای این حرفها به عبدالقادر گفتم: می گه بهم خیلی سخت گذشت، ولی تحمل کردم. عبدالقادر با غیظ گفت: تو که یکبار مجروح شدی و دوباره اومدی به جنگ ما معلومه خیلی از ما کینه داری!
بعد هم گفت: حق تو اینکه که اعدام بشی؛ منتهی ما تو رو زجر کشت می ­کنیم! او را به همه نشان داد و گفت: این یک کافره، یک ملعونه؛ همه شما شاهد باشین که حق او اعدامه، ولی ما بهش لطف می ­کنیم اعدامش نمی ­کنیم.
از همان لحظه ضرب و شتم و شکنجه محسن شروع شد. تا مدتی همین آش و همین کاسه برای محسن برقرار بود؛ با اینکه عراقی­ها بلاهای بدتر از مردن سرش آوردند، ولی او همه را تحمل کرد. چون محسن دانشجوی رشته ریاضیات بود، مدتی بعد از همه آن ضرب و شتم­ها بگیر و ببندها، کلاس­هایی در همین زمینه برای بچه­ها گذاشت و به خوبی از عهده کار برآمد. شاگردان او بعد از گذشت چند ما، خودشان معلم ریاضی می ­شدند.

[۱] .این عملیت درتاریخ ۱۱/۶/۱۳۶۵ ساعت یک و سی دقیقه بامداد در دل آب های خلیج فارس صورت گرفت؛ نتایج ان نابودی اسکله الامیه، نابودی بخشی از اسکله البکر، و نیز وارد آمدن خسارات قابل توجه دیگری به رژیم بعثی بود.


منبع: آزادگان دفاع مقدس