نقدی بر فیلم «برداشت دوم از قضیه اول»

میزان/ مصطفی جلالی فخر گفت: "برداشت دوم از قضیه اول" رویکردی شتاب زده وتوام با ذوق زدگی به یک تجربه تکراری و کهنه شده دارد می توان حدس زد که دوست داشته اند چه جور فیلمی بسازند اما برخلاف انتظار این جور فیلمها سخت اند و نیاز به جزئیات و ریزه کاری و تجارب قبلی دارند.
فیلم سینمایی "برداشت دوم از قضیه اول" به کارگردانی پویان باقرزاده یکی از آثاری بود که در جشنواره سی و چهارم فیلم فجر به نمایش در آمد که در ادامه نقدی بر این اثر سینمایی به قلم مصطفی جلالی فخر که در مجله فیلم منتشر شده را در می خوانید:
در اواخر فیلم کارگردان وارد می شود و از نتیجه کار بازیگران راضی نیست و اعتراض می کند که همه چیز تصنعی است و احتمالا اینطور فکر شده که چون خود سازنده دارد به نتیجه مصنوعی و دافعه برانگیز کار اذعان می کند همه چیز هوشمندانه و تعمدی جلوه می کند و خلق عمدی تصنع در واقعیت رویکردی پست مدرن به شمار می اید در حالی تماشا گر چنین فیلمی زودتر از کارگردان حرکت می کند و فریب نمی خورد.
وقتی خود فیلم نمی تواند با سینما به او دروغ بگوید کارگردان هم نمی تواند و خوب می فهمد که فیلم آنقدر از دست رفته و فاقد تحمل پذیری است که سازندگانش هم فهمیده اند اما کاری از دستشان بر نمی آید فهم اشتباهات فهم اشتباهات تئوریک به نتایج آشفته بصری تبدیل می شود اگر قرار است پست مدرنیسم بر اساس شالوده گریزی و نسبیت و بی ثباتی و تزلزل باشد به این معنا نیست که هم اینها در ساختاری خرد گریز برای آفرینش آن کافی باشد فرض کنیم یک دوربین هندی کم به یک کودک پیش دبستانی بدهیم و از او بخواهیم هر چه دلش خواست از مسیر حرکت و اتفاقات دبستان وحرفهای دوستانش فیلم بگیرد و اصلا دوربین را هم خاموش نکند و مثلا بشود 90 دقیقه آیا می توان آن فیلم را به بخش هنر و تجربه فرستاد و گفت یک پلان/ سکانس 90 دقیقه ای شالود گریز پست مدرن که بر اساس بی ثباتی دنیای پیرامون ساخته شده و واقعیت عریان وبرخوردی بی واسطه و افشارگری نو آورانه و از این جور توصیفات مهم جلوه کن؟
برداشت دوم از قضیه اول رویکردی شتاب زده وتوام با ذوق زدگی به یک تجربه تکراری و کهنه شده دارد می توان حدس زد که دوست داشته اند چه جور فیلمی بسازند اما برخلاف انتظار این جور فیلمها سخت اند و نیاز به جزئیات و ریزه کاری و تجارب قبلی دارند خیلی از جوانان دچار سوء تفاهم خطرناکی در مورد تارانتینو شده اند خیلی سال است که دیگر روبروی گویی بازیگر و جدا شدن از روایت و ارتباط مستقیم با دوربین/ تماشاگر باعث القای جسارت و نبوغ و ضد روایت گری و شگفت زدگی نمی شود ارزان سازی باعث ارزان پنداری سینما شده وفیلمسازی با پول جیبی، بیشتر به درد نمونه کارهای دانشجویی می خورد این فیلم بیش از آنکه تجربی باشد شلخته است و اینکه پس از 9 ماه تمرین شکل گرفته باعث جدی گرفتن فیلم نمی شود واتفاقا برعکس معنای بدی دارد که پس از این همه تمرین چنین نتیجه ای حاصل شده است یک پیشنهاد کلی هم می توان به جوانان جویای فیلمسازی داد چند سالی به موضوع دروغ و حقیقت استراحت بدهید وسعی کنید به موضوع های دیگر هم فکر کنید.




با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید

منبع: میزان