جایگاه عشق از نگاه مولوی

استاد ادبیات و عرفان دانشگاه اصفهان گفت: مهم‌ترین مبحث مولوی در مثنوی، عشق است.

به گزارش خبرنگار ایسنا - منطقه اصفهان، علی‌اصغر میرباقری فرد در سلسله جلسات تفسیر کلامی عرفانی مثنوی معنوی که به همت انجمن علمی فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه اصفهان برگزار می‌شود در باب نظریه عشق نزد عرفا، اظهار کرد: در حالی که فلاسفه از روش عقل بهره می‌جویند و متکلمین از روش نقل استفاده می‌کنند، شیوه عرفا عبارت است از کشف و شهود و حصول به تجلی. این تجلی‌گاه مربوط به افعال است که «محاضره» نام دارد و جایگاه آن سر است، گاه مربوط به صفات است که «مکاشفه» نامیده می‌شود و جایگاه آن قلب است و گاه مربوط به ذات است که «مشاهده» خوانده می‌شود و جایگاه آن روح است.

نویسنده مقاله «جایگاه عشق در مبانی سنت‌های اول و دوم عرفانی» افزود: مهم‌ترین مبحث مولوی در مثنوی عشق است چنانچه بر مبنای نظر او کل عالم بر محور نظام عشق و عاشقی استوار است و تمام موجودات عالم با همه ویژگی‌هایشان بر مدار عشق پابرجا هستند، یعنی مولوی عشق را مقوله‌ای صرفاً مختص به انسان نمی‌داند. وقتی در نی نامه می‌سراید: آتش است این بانگ نای و نیست باد/ هر که این آتش ندارد نیست باد. آتش استعاره از عشق است به قرینه بیت بعدی می‌آورد: آتش عشق است کاندر نی فتاد/ جوشش عشق است کاندر می فتاد

میرباقری فرد اضافه کرد: از نظر مولوی فلسفه آفرینش انسان نیز کسب این آتش (عشق) است. عشقی که سبب متلاشی شدن کوه شد و موسی (ع) را به مقام سکری و بی‌هوشی برد. جسم خاک از عشق بر افلاک شد /کوه در رقص آمد و چالاک شد /عشق جان طور آمد عاشقا/ طور مست و خر موسی صاعقا.

انتهای پیام

ویدیو مرتبط :
جایگاه اهل بیت (ع)در میان اهل سنت در کلام مولوی عبدالهی