شاسی‌بلندهای فراموش‌شده (قسمت دوم)

پدال/ ممکن است که تب تند ایجاد شاسی بلندها به زمان‌های اخیر بازگردد و برای بسیاری نیز این‌چنین است. اگرچه که ریشه‌های این‌گونه خودروها به جنگ جهانی دوم و خودروی جیپ بازمی‌گردد، اما این خودروها واقعاً تا دهه‌ی 90 این‌چنین محبوبیتی نداشتند. حتی با آن تاریخچه‌ی نسبتاً کوتاه، به‌هرحال تعداد شگفت‌انگیزی از مدل‌ها بودند که با موج‌های جدید صنعت خودروسازی از یادها فراموش شدند. چه تعداد از این شاسی بلندها را به یاد می‌آورید؟
جیپ‌ستر کماندو (1950-1948، 1973-1967)
پس از جنگ جهانی دوم، زمانی که ویلیز تلاش‌های اولیه‌ی خود را برای تغییر نام تجاری به‌سوی مقاصد زمان صلح انجام داد، خودرویی اسپورت از CJ-2A را طراحی نمود. این رودستر دیفرانسیل عقب با نام VJ-2 جیپستر (ترکیبی از جیپ و رودستر) کماندو نام گرفت. کماندوهای اولیه سقفی تاشو داشتند اما خبری از پنجره‌های کناری نبود. با 63 اسب بخار قدرتی که از پیشرانه‌ی 4 سیلندر 2.2 لیتری ویلیز به دست می‌آمد و با گیربکس 3 سرعته ی دستی، این خودرو اصلاً اسپورت نبود.
کماندو در سال 1967 دوباره متولد شد. بدنه‌ی جدید کاری ملایم‌تر از طراحی دو در اصلی بود و از پیشرانه‌های 75 اسب بخاری هوریکان و 160 اسبی استفاده می‌نمود. AMC در سال 1970 جیپ را به دست آورد و تولید این خودرو را تا سال 1973 و با استفاده از پیشرانه‌های 100 و 110 اسبی ادامه داد.
کیا موهاوی (2010-2009)
کانسپت بزرگ کیا با نام KCD-II در اتوشو دیترویت به همگان معرفی شد اما مدل نهایی با نام موهاوی که از این خودرو پیروی می‌نمود در زمانی نامناسب به بازار عرصه شد. بهای سوخت بالا بود و افراد کمی دنبال خرید یک شاسی‌بلند تشنه‌ی سه ردیفه آن هم از کیا بودند.
در کنار زمان عرضه‌ی نامناسب، این خودرو ارزان‌تر از رقبایی همچون 4 رانر و پت فایندر بود اما شما بهای زیاد را با سواری ناملایم، پاسخ پدال گاز تنبل و ساختار سؤال‌برانگیز می‌پرداختید. خودرو به‌صورت استاندارد دیفرانسیل عقب بود و از پیشرانه‌ی 6 سیلندر 3.8 لیتری استفاده می‌کرد اما سیستم چهارچرخ محرک و پیشرانه‌ی 4.6 لیتری 8 سیلندر نیز بصورت آپشن قابل سفارش بودند اما هیچ‌یک از این ترکیب‌ها کمکی به مصرف سوخت بالای این خودرو نمی‌کردند.
لندروور فریلندر SE3 (2005-2003)
زمانی که این خودروی دو در معرفی شد، ما این‌گونه به توضیح خودرو پرداختیم: SE3 یک جایگزین هوای آزاد را به جای فریلندر اصلی پیشنهاد می‌دهد. ظاهراً که این کار کافی نبوده است. شاید کسی نمی‌خواسته تا وقت خود را برای جدا کردن بخش عقبی سقف و پانل های سانروف بگذارد. شاید هم به این خاطر که جیپ رانگلر یک آفرودر ارزان‌تر و بهتری بوده است. دلیل هر چه که باشد، SE3 سریعاً از خاطره‌ها محو گردید.
لینکلن آویاتور (2005-2003)
این خودرو ارزش داشته که بیش از 3 سال در خط تولید باشد و آویاتور یکی از خودروهایی است که وجه مهندسی آن بر نشان خودرو غالب بوده است. این خودروی لوکس تجربه رانندگی خوبی دارد. پیشرانه‌ها نیز نسخه‌های 8 سیلندر با قدرت‌های 239 و 302 اسب بخاری بوده‌اند. سیستم چهارچرخ محرک آویاتور با دیفرانسیل لغزش محدود نیز وجود داشته که 65 درصد گشتاور را به چرخ‌های عقب تحویل می‌داد. با تمامی خوبی‌هایی که این خودرو داشت اما تولیدش در سال 2005 متوقف گردید. ایده‌ی باز مهندسی اکسپلورر برای لینکلن به نظر می‌رسد که هنوز هم شایستگی دارد.
مزدا ناواجو (1994-1991)
فورد اکسپلورر اصلی را به یاد می‌آورید؟ البته که خاطرتان هست. همچنین نسخه‌ی دو در این خودرو با نام اکسپلورر اسپورت را نیز احتمالاً در خاطر دارید؛ اما فکر نمی‌کنیم که مزدا ناواجو را به یاد بیاورید. فورد تنها نسخه‌ی دو در اکسپلورر را به شریک ژاپنی خود اهدا کرد. ناواجو یک فوردِ خالص بود و از پیشرانه‌ی 6 سیلندر 155 اسب بخاری استفاده می‌کرد. ناواجو فقط 3 سال در خط تولید باقی ماند و تا 6 سال بعدازآن هیچ شاسی‌بلندی در بین مدل‌های تولیدی مزدا به چشم نمی‌خورد.
میتسوبیشی Endeavor (2011-2003)
این خودرو اولین شاسی‌بلند میتسو بود که منحصراً برای بازار آمریکا طراحی شده بود. Endeavor در کالیفرنیا طراحی‌شده و در ایلینویز مونتاژ می‌شد. این خودرو بر پایه‌ی پلتفرم دیفرانسیل جلویی ساخته شد که بعدها در سایر محصولات میتسوبیشی نیز بکار رفت. در سال 2003 این خودرو از پیشرانه‌ای 6 سیلندر و 215 اسبی به همراه گیربکس 4 سرعته ی اتوماتیک استفاده می‌کرد.
با ابعادی مشابه به هوندا پایلوت و فورد اکسپلورر،Endeavor جایگزینی بالقوه برای این دو بود؛ اما علیرغم مهیا بودن شرایط برای موفقیت، میتسوبیشی کمتر از 33 هزار دستگاه را در اولین سال فروخت. 5 سال بعد آمار فروش به زیر 5 هزار سقوط کرد. Endeavor یک خودروی باحال در بسیاری جهات بوده اما یک بسته‌ی کاملاً خوب را ارائه نمی‌داده است. یک فیس لیفت در سال 2011 صورت پذیرفت اما در نهایت میتسوبیشی پرچم سفید را به نشانه‌ی تسلیم بالا آورد.
پلیموث تریل داستر (1981-1974)
پلیموث یک برند فراموش شده است. پلیموث خودروهای زیادی نساخته اما تریل داستر یکی از جذاب‌ترین‌ها بوده است. این خودرو از پیشرانه‌های خودروی رم چارجر استفاده می‌کرد و در بدنه‌ی آن از طرح‌های دورنگ استفاده شده بود. در سال 1980، سقف خودرو نیز قابل برداشتن شد. در سال 1982 تریل داستر به کلی از خط تولید خداحافظی نمود اگرچه که برادر آن رم چارجر تا سال 93 به تلاش‌های خود ادامه داد. در سال 2001، برند پلیموث به خاطرات پیوست، هرچند برای برخی از ما این برند فراموش‌شدنی نیست.
پونتیاک تورنت (2010-2006)
با آمدن تورنت در سال 2005، پونتیاک در حد وسط قرار داشت و منتظر دستان اوباما بود. پونتیاک قبلاً با مدل آرتک شهره‌ی خاص و عام شده بود و با عرضه‌ی تورنت می‌خواست تا جبران مافات نماید. راه حل هم گذاشتن جلوپنجره‌ی دوقسمتی در جلوی شورلت بود. تورنت که بر پایه‌ی شورلت Equinox ساخته شد از پیشرانه‌ی 6 سیلندر 185 اسب بخاری استفاده می‌کرد. حتی نمونه‌ی قوی‌تر 264 اسب بخاری نیز در سال 2008 تولید شد که سیستم تعلیق سفت‌تری داشت. ممکن است که این خودرو یکی از بدترین‌های پونتیاک نباشد اما یکی از یاد بردنی‌ترین‌ها است.
سوزوکی XL7 (2009-2007)
وقتی صحبت از یک خودروی فراموش‌شده باشد، تولید کوتاه یک خودروی بی‌احساس قطعاً کمک‌کننده خواهد بود. دومین نسل سوزوکی XL7 همین ویژگی‌های از یاد برندگی را دارد. این خودرو بر پایه‌ی پلتفرم تتای جنرال موتورز بنا شده و در دیگر خودروی فراموش‌شده یعنی پونتیاک تورنت نیز مورد استفاده قرار گرفته است. چراغ‌های جلوی خودرو انگار در حال گریه کردن هستند. این خودرو در مباحث فضای داخلی و عملکرد کلی به شورلت Equinox شباهت‌هایی دارد. سوزوکی فروش 22 هزار دستگاهی را برای این خودرو ثبت نمود.
تویوتا RAV4 کانورتیبل (2000-1998)
تویوتا RAV4 اولین کراس اوور کامپکت واقعی بود که موجی را در بازار آمریکا به راه انداخت و موفقیت آن الهام‌بخش بسیاری از خودروسازان شد. اما بااینکه نسخه‌ی 4 در این خودرو بسیار موفق بود، نسخه‌های دو در کانورتیبل آن هیچ موفقیتی بدست نیاوردند.
این مدل در سال 1998 معرفی شد و از سایر خودروها نظیر ایسوزو آمیگو الهام گرفته بود. طبیعت گرم خودرو به‌تنهایی برای فروش بالا مؤثر نبود و زمانی که تویوتا تولید آن را متوقف نمود، کسی شوکه نشد.





منبع: پدال