استاد شکوهی، شکوه تکرار نشدنی

ادامه یادداشت به این شرح است: پاسداشت ها و بزرگداشت ها زمینه هایی هستند که شرایط قدردانی دولت و ملت را از بزرگانش فراهم می آورد ، بزرگانی که نه چهره ای منطقه ای و ملی که گاه جهانی اند .
چهره هایی که شاید دیگر طلوع نکنند ، یا پس از چندین دهه یا سده چون آنان به جهان معرفی گردند.
قرار است از استاد شکوهی به بهانه همایش ملی آموزش ابتدایی و در مراسمی از این چهره ماندگار تجلیل به عمل آید که امری است نیکو و بسیار ارزشمند.
استان خراسان جنوبی و بالاخص بیرجند گنجینه ای گران بها از چهره های ملی و جهانی داشته و دارد که در گنجینه و صندوق زمان چون موزه ای با درب های بسته نگاهداری می شوند که شاید بنا به دلایل یا بهانه هایی هر از گاهی این صندوق دری بگشاید و قابی از چهره ای ماندگار را در معرض افکار دید عموم قرار دهد.
مسئولین نیز بادی در غبغب اندازند و عکسی به یادگار در معیت آنان و یا با قابی از عکس شان بیندازند و آن را در پرونده خدمتی شان بارنهند.
نسلی تکرار نشدنی در معرض از دست رفتن است و ما آنچنان در هزار توی روزمرگی و خوابی عمیق دست و پا می زنیم که گاه خویش را نیز به یاد نمی آوریم که قرار است در این وانفسای دهکده جهانی چه طرحی نو با پشتوانه هایی این چنین غنی در اندازیم و چگونه از این معادن سرشار اسفاده کنیم.
سال 1305 بخش خوسف و تولد کودکی که قرار است بسیار بعدترها طلوعی چشم نواز داشته باشد ، آن روزها مدرسه شوکتیه جایگاهی پس از دارالفنون داشت و بستری آماده برای باروری بذرهایی که قرار است درختانی تناور شوند.
پس از گرفتن دیپلم ، دانشسرای عالی تهران خاکریز بعدی اوست ، به راحتی و با نمراتی بسیار بالا آن را فتح می کند، اینک سال 1335 است که بورسیه ای دولتی او را راهی سوئیس می کند تا دکترای تعلیم و تربیت اش را در سال 1348 دریافت کرده و یکی از شاگردان بنام دکتر پیاژه شود.
به وطن باز می گردد با منابع عظیمی از علم و تربیت و خویش را وقف تدریس و پژوهش می کند ، کتابهایی را در طی سالیان تدریسش تألیف و یا ترجمه می کند که گاه تا ده ها بار تجدید چاپ می شوند.
سال 1357 انقلاب اسلامی است و دولت موقت ، اولین وزیر آموزش و پرورش در نظامی نوپا ، پس از مدتی دو باره به دانشگاه جایگاه و رستنگاه اصلی اش باز می گردد.
استاد تمامی است که به شاگردانش عشق معلمی را می آموزد و به آنان گوشزد می کند که اگر می خواهی معلم شوی باید عاشق باشی و گرنه فقط روز می گذرانی و حقوقی می گیری و لب می زنی و کلمات را غر غره می کنی !
سال 1372 است ، استاد شکوهی به دلیل آسیب تنفسی و آلودگی هوای تهران و با صلاح دید پزشکان از دانشگاه تهران دل می کند و به زادگاهش باز می گردد ، در دانشگاه بیرجند با درجه استاد تمامی تدریس و پژوهش را دنبال می کند و دانشجویان تشنه علوم تربیتی آن دیار را سیراب می کند .
سال 1379 فرا می رسد و پس از سالهای طولانی و فراموش ناشدنی تدریس ، بازنشسته می شود آن هم با رتبه 26 استادی.
شروع سال 1380 و فوت همسرش او را به آنچنان افسردگی در می افکند که دیگر توان تدریس و پژوهش را از او می گیرد .
گوشه عزلتی بر می گزیند و در افکار خویش خاطرات و خطراتی را به تورق می گیرد که اکنون در آستانه 90سالگی شاید هیچکس نداند که پدر علم تعلیم و تربیت ایران با شکوهی این چنین فاخر چه می کشد و به اهدافی دست نیافت و آرزوهایی که برآورده نشد ه اند.
دکتر شکوهی با عظمت و شکوهی این چنین فقط کتابخانه محقری در خوسف را با نامش مزین کرده اند ، همین!!
2047/

انتهای پیام /*

ویدیو مرتبط :
استاد تکرار نشدنی