طنز/ اگه مِخِی وَردار

خراسان/ پریروز رفیقِما مسود تو تلگرام پی وی داد: «کمال جان فردا بیا دنبالُم، مُخوام بِبرُمِت یَک جای باحال.» خوب شد ای تلگرامِ مفتی راه افتاد، چون تا قبلش ای مسود خِسیس تک مِزد تا مو بهش زنگ بزنُم. فرداش رفتُم دنبالش، دیدُم یَک کیسه بزرگ مشکی گیریفته دستش. پرید ترک موتور و گفت: «گازشه بیگیر برو بولوار سجاد.» گفتُم «جان؟! تو ره چی به سجاد؟ اونجی چیکار دِری؟ اینا چیه یره؟» گفت «برو مِفَهمی.» آقا ما ره پرسون پرسون برد ته یَک کوچه، دیدِم یَک جارختی به دیفال میخ کِردن. گُفتُم: «یَره مگه اینجی لباساشانه بیرون خانه آویزون مُکُنَن؟» گفت: «هیس، ندید بدید! ای دیفال مهربونیه!» گفتُم: «اِنا حالا خوب رفت!» دیدُم سر کیسه ره باز کِرد، از توش یَک لنگه کفش پاشنه تخم‌مرغی عهد بوق، یَک شال گردن شِرِند و پِرِند، یک کافشن خلبانی که مال جِوونیای باباش بود و یک شلوار هیفده پیلی که زِمان مدرسه موپوشید، درآورد و از میخا آویزون کرد. گُفتُم: «یره مگه اینجی آشغالدونیه؟چه جور کمک کردنه؟ اینا ره به نمکی هم بدی وَر نِمِدره!» گفت: «هیس! بیا گوشیمه بیگیر، ازم عکس بنداز. مُخوام بِذِرُم تو ایستاگرافُم!»


منبع: خراسان