مردی که با سنتور دلربایی می کرد

فرهاد فخرالدینی در اعتماد نوشت: فرامرز پایور،یكی از بزرگ‌ترین نوازندگان و استادان موسیقی تاریخ موسیقی ما است. هنرمندی كه در تمام طول عمر حرفه‌ای خود زحمت بسیار زیادی برای موسیقی ایرانی و زنده نگاه داشتن آن كشید.

پایور شاگرد اساتید بزرگ موسیقی بود و سنتورنوازی كه تلاش كرد تا تصنیف‌های قدیمی، آهنگ‌های اصیل ایرانی و همه آنچه در موسیقی سنتی به نسل او رسیده را یاد بگیرد و به مردم یاد دهد.

او برای اعتلای موسیقی ایران تلاش‌های فراوانی كرد و نه تنها شاگردان بزرگی تربیت كرد، كه حتی مردم را هم با آنچه برای موسیقی ایرانی به ارث رسیده، آشنا كرد.

هر علاقه‌مند به موسیقی اصیل ایرانی، با گوش دادن به آثار پایور، موسیقی ایران را می‌آموزد و در جانش زنده می‌شود. اما چنین هنرمند بزرگی با چنین كارنامه درخشانی در فهرست هنرمندان بزرگی است كه به اندازه جایگاه و حق خود دیده نمی‌شوند.

هنرمندانی كه سالیان سال، زندگی خود را وقف موسیقی می‌كنند اما در محدوده خاصی از مخاطبان، تلاش و كوشش آنها دیده می‌شود و ارزش واقعی جایگاه آنها كمتر درك می‌شود؛ اتفاقی كه جفای بزرگی در حق این هنرمندان است.

اما این اتفاق رخ داده و سكوت در مقابل ارزش‌های حرفه‌ای حضور این هنرمندان، مهم‌ترین واكنش به آنهاست.

 «چرایی» این سكوت هم از ناآشنایی مردم می‌آید و اینكه رسانه‌ها و نهادهایی كه موظف به یادآوری این هنرمندان و آثار بزرگ‌شان هستند، به وظایف خود عمل نمی‌كنند. اگر رادیو آثار هنرمندی مثل فرامرز پایور را پخش كند، اگر صدا وسیما برنامه‌ای داشته باشد برای معرفی این هنرمند و هنرمندانی نظیر او، اگر مطبوعات درباره آنها بنویسد و در نهایت اگر كنسرتی از آثار او برگزار شود، راه شناخت هم برای مردم و حتی همین نسل جوانی كه این روزها خوراك موسیقی خود را از اینترنت تهیه می‌كند، باز می‌شود.

راه‌های آشنایی با موسیقی در تمام دنیا، همین مسیرهایی است كه به آنها اشاره كردم؛ رادیو، تلویزیون، مطبوعات و كنسرت‌ها. وقتی این راه‌ها بسته می‌شود یا حداقل یكی از آنها باز می‌ماند و باقی بنابه هردلیلی این گنجینه‌های هنری را فراموش می‌كنند، دیگر نمی‌توانیم از نسل جوان انتظار داشته باشیم كه فرامرز پایور را بشناسند یا به دنبال آثار او در اینترنت بگردند.

گوش جوانان و مردم باید به نام پایور و آثار او آشنا باشد تا به دنبال تاریخچه زندگی‌اش، آنچه برجای گذاشته و تلاشی كه برای موسیقی ایران كرده، ‌برود. وقتی پایور و امثال او فراموش می‌شوند و نه مدیران فرهنگی و نه رادیو و تلویزیون تلاشی برای شناساندن به مردم نمی‌كنند، فراموشی هم به جامعه تزریق می‌شود.

دلیل اینكه چرا این اتفاق می‌افتد و چرا این وظیفه مهم فراموش شده را نمی‌دانم؛ شاید تمایلی وجود ندارد یا اصلا مدیران و آنهایی كه چنین وظیفه‌ای دارند هم خود این هنرمندان بزرگ و امثال پایور را نمی‌شناسند.

اما واقعیت این است كه با چنین روشی و چنین فراموشی این ما هستیم كه میراث به جا مانده را از دست می‌دهیم، از شنیدن موسیقی اصیل محروم می‌شویم و آنچه حق واقعی همه ما است را از دست می‌دهیم. این سكوت و ناآشنایی خوشایند نیست؛ نه برای هنرمند بزرگی مانند فرامرز پایور و نه برای همه ما.