"مامان" بودن برای 300 دختر معلول ذهنی - حرکتی

مهرخانه/ تجربه گذراندن ساعاتی از زندگی بین 300 دختر معلول جسمی – حرکتی مجتمع امام علی(ع) تجربه‌ای تلخ و شیرین است.

«مامان!» اولین کلمه‌ای بود که پس از ورود به محل نگهداری 300 دختر معلول ذهنی – حرکتی شنیدم. در تعجب این کلمه از سوی دختری شاید 10 سال بزرگ‌تر مانده بودم که دستش را به سمتم دراز کرد؛ دستش را گرفتم، صورتش را به سمت دستم آورد و هم‌زمان با اخطار مسئول همراه که او ناهنجار است، نوازش کرد! چه ناهنجاری لطیفی. مسئولی که همراهی‌ام می‌کرد توضیح داد که همه این دختران معلولیت جسمی و ذهنی دارند که سطح‌شان کمی با یکدیگر متفاوت است. آن‌ها بر اساس سطح بیماری‌شان باید در پنج بخش نگهداری شوند، اما ازآن‌جایی‌که دو بخش به دلیل فرسودگی ساختمان تخریب شده، مجبور شده‌اند آن‌ها را در سه بخش نگهداری کنند.

به گفته مسئول همراه، اولین بخشی که بازدید کردیم، بخش ناهنجارها بود؛ معلولانی که دچار اختلالات عصبی هستند و گاهی خود، دیگران و مراقبان‌شان را می‌زنند، اما آن‌چه من دیدم سراسر مهربانی بود، سراسر کودکی بود که در قالب دخترانی بزرگسال گنجانده شده است. در گوشه‌ای از سالن که برای جا دادن تمام معلولان مجبور شده‌اند تخت‌ها را به هم بچسبانند، تختی را می‌بینم که مانند قفسی کاملاً بسته شده است. به خودم یادآوری می‌کنم که در این بخش افراد ناهنجار هم نگهداری می‌شوند و این عمل برای مراقبت از فرد معلول و سایر افراد است.

تخت‌ها فلزی هستند با رنگ‌های سفید که در بعضی از نقاط از بین رفته‌اند و به دلیل جلوگیری از آسیب‌رسانی، به دور قسمت‌هایی از آن‌ها، ابر و پارچه پیچیده شده است.

هرچند در این بخش بسیاری از دختران نمی‌توانستند حرف بزنند، اما یک نفر آرام گفت: «مامان! بریم خونه؟» «مامان» کلمه‌ای که در چند ساعت حضور من در بین آن‌ها بارها شنیدم؛ آن هم از سوی دخترانی که احتمالاً حداقل 30 ساله بودند.

یکی از مددیاران حاضر در این بخش، فضای کار با معلولان را روحانی توصیف کرد؛ فضایی که کارکردن در آن دل می‌خواهد. او گفت: اگر با این دید کار کنید، حتی می‌توان با بچه‌هایی که سطح ذهنی پایینی دارند، ارتباط نزدیک برقرار کرد؛ هرچند سخت است، اما حس روحانی خاصی دارد. مثلاً اگر نیاز فرزانه (اشاره می‌کند به یکی از معلولان) را رفع کنی، دستانش را بالا می‌گیرد و می‌گوید برایت دعا می‌کنم یا تشکر می‌کند و با همین کلام، خستگی را از تن ما بیرون می‌کند.

او در مورد مشکلات ویژه بخش ناهنجارها گفت: این بچه‌ها از لحاظ غذاخوردن، حرکت‌کردن و توانایی ذهنی مشکل دارند. گروهی هم ناهنجار هستند که داروهای اعصاب مصرف می‌کنند. برخی از معلولان ناهنجار خود یا دیگران را می‌زنند یا به مادریاران (کسانی که از این افراد مراقبت می‌کنند)، حمله می‌کنند. از لحاظ کاری، بسیار سنگین است. برخی بچه‌ها به سختی غذا می‌خورند؛ به‌طوری‌که گاهی حدود یک ساعت در حال غذادادن به یک نفر هستیم. برای حمام‌کردنشان مشکلات بسیاری داریم؛ زیرا این افراد عموماً نمی‌توانند حرکت کنند و سنگین‌وزن هستند، به همین دلیل ما عموماً با مشکلاتی مانند کمردرد مواجه می‌شویم. گاهی یک بچه از صبح تا غروب، پنج مرتبه حمام می‌شود.

یکی دیگر از مادریارانی که از این دختران مراقبت می‌کند، در مورد رفتار آن‌ها توضیح داد که برخی محبت خود را با زدن اعلام می‌کنند؛ مثلاً یکی از بچه‌ها زمانی که غذا می‌خورد، اگر بزند یعنی از این غذا خوشش می‌آید. بعد از گذشت چند سال می‌دانیم هرکدام چه ویژگی‌هایی دارند. البته هرکاری سختی خود را دارد؛ بچه‌ها سنگین و بدون توانایی حرکت هستند. ما باید آن‌ها را بالا و پایین کنیم. هرچه هم امکانات در اختیار ما بگذارند، باز هم ارتباط با معلولان بسیار سخت است.

همان‌طور که در بین تخت‌ها قدم می‌زدیم و هر از گاهی با معلولی حداقل یک لبخند یا یک سلام رد و بدل می‌کردیم، ساعت نهار آن‌ها رسید. چند مدل سوپ، مخلوطی از برنج و ماده‌ای که نمی‌دانستم چیست و غذاهایی در این سبک آوردند. تنوع غذایی برایم جالب بود و در ابتدا تصور کردم که به معلولان اجازه انتخاب غذا می‌دهند، اما توضیح دادند که در مرکز، متخصص تغذیه حضور دارد و براساس نیاز هر فرد، غذای خاصی به او داده می‌شود؛ به جز یکشنبه‌ها که همه جوجه کباب می‌خورند.

به طبقه دیگری می‌رویم که تفاوت‌شان با بخش اول مشهود است. آغوش‌ها بیشتر باز و حرف‌ها بیشتر رد و بدل می‌شود. لاک‌های‌شان را با لذت نشانم می‌دهند و می‌فهمم هفته گذشته گروهی آمده و برای آن‌ها لاک زده بودند. بادکنک‌هایی در گوشه و کنار دیده می‌شد که یادگار تولد متولدین دی‌ماه بود؛ تولدی که هر ماه برای متولدان همان ماه با کیک و موسیقی برگزار می‌شود و هرکدام از معلولان که بتوانند و علاقه داشته باشند، در آن شرکت می‌کنند. شاید به جز برپایی این تولدها و تعدادی جشن در سال، تفریح معلولان، تماشای انیمیشن از تلویزیون باشد که آن هم فقط در چند اتاق وجود داشت.

در بخش سوم سؤال‌ها بیشتر بود: «خانم قلی‌زاده! این کیه؟»، «برام بوس بفرست. کیسه مو پر بوس کن» «ساکت خوشگله، بدش به من» نیاز به محبت و نوازش در آن‌ها موج می‌زد. اکثر مددجویانی که در این سه بخش بودند، یا در کنار مساجد و امامزاده‌ها رها شده یا خانواده‌های‌شان از لحاظ مالی بسیار ضعیف بودند.

چند اتاق هم بخش درمان را تشکیل می‌داد؛ برخلاف سایر بخش‌ها، معلولان این قسمت آرام روی تخت‌ها خوابیده بودند. پرستاری آمد و مخزن آب دستگاه بخور را پر کرد. سعی کردم آرامش‌شان را به هم نزنم و سریع‌تر خارج شدم. در این بخش، تعدادی از معلولان خیلی ضعیف که به مراقبت‌های ویژه‌تری نیاز دارند، به طور ثابت نگهداری می‌شوند. به جز افراد ثابت، گاهی اگر فردی بیمار شود، به بخش درمان منتقل و درمان انجام می‌شود. افرادی هم که به تازگی از بیمارستان مرخص شده باشند، مدتی در بخش درمان می‌مانند. غذای این گروه جداست، مراقبت‌شان خاص‌تر است و نیروی متخصص‌تری نیاز دارند که بتواند رسیدگی بیشتری انجام دهد.

دختران معلول، مهربان بودند و نیازمند؛ نیازمند دستی که دست‌شان را بگیرد و سقفی که بالای سرشان استوار بایستد. سالن‌های ساختمان توانبخشی امام علی‌ (ع) بیشتر تصویر سوله‌ای چندطبقه را در ذهن تداعی می‌کرد. راهروهای باریک و بلند که در هر کدام چند نقطه از دیوار به شکل مستطیل باز شده بود و به عنوان ورودی به سالن از آن‌ها استفاده می‌شد و چند قسمت به شکل مربع شاید حکم پنجره را داشت. مسئولان این مجتمع در حال ساخت ساختمانی جدید با استانداردهای بین‌المللی هستند که به دلیل کمبود منابع مالی لازم نیمه‌کاره مانده است.

دعوت از مردم برای بازدید از مجتمع توانبخشی امام علی‌ (ع)
پس از بازدید از بخش‌های مختلف این مرکز به دفتر حسین زاجکانی‌ها؛ مدیرعامل و رییس هیئت‌مدیره مؤسسه خیریه نیک‌آفرینان غدیر رفتم. در گوشه‌ای از این دفتر، عکسی از سفر معلولان به مشهد دیده می‌شد. از سفرهای‌شان پرسیدم که گفتند عموماً گاهی تعدادی از معلولان را که تا حدودی قادر به حرکت هستند، به مشهد می‌بریم. علاوه بر آن گاهی تعدادی از دختران به ویلای یکی از خیرین در لواسان می‌روند. این مؤسسه چهار سال است که به امور معلولان مجتمع امام علی (ع) رسیدگی می‌کند و از دختران معلول بالای 14 سال به صورت شبانه‌روزی نگهداری می‌کند.

زاجکانی‌ها هیچ اقدامی را به اندازه بازدید مردم از مجموعه مؤثر ندانست و گفت: درخواست ما از تمام مردم این است که به بازدید این محل و ملاقات بچه‌ها بیایند. سایر کمک‌ها هم به دنبال همین بازدید می‌آید. می‌گویند «ز دست دیده و دل هر دو فریاد - که هرچه دیده بیند دل کند یاد» هرچقدر توضیح دهم که این بچه‌ها در چه وضعیتی هستند، تا زمانی که بازدیدکننده از نزدیک نبیند، تحت‌تأثیر قرار نمی‌گیرد؛ حتی اگر فیلم اینجا را ببینند. در تمام ایام، به استثنای زمان‌هایی که معلولان غذا می‌خورند یا در حالت استراحت هستند، بازدید برای زنان و مردان مشکلی ندارد. البته در برخی مواقع خاص فقط زنان می‌توانند بازدید کنند. اگر خیرین پولی می‌دهند، می‌توانند خودشان در هزینه‌کرد آن نظارت کنند و مطمئن باشند که این کمک‌ها در جای مطمئن و سالمی هزینه می‌شود.

به گفته او مجموعه مؤسسه خیریه نیک‌آفرینان غدیر مراکزی را از بهزیستی تحویل گرفته است و به صورت خصوصی اداره می‌کند و تا این لحظه نتوانسته‌اند از امکانات دولتی استفاده کنند، اما رایزنی‌هایی انجام شده است تا بتوانند کمک دولتی بگیرند و به نحو درخور شأن این معلولان، ارائه خدمت کنند.

مدیرعامل مؤسسه خیریه نیک‌آفرینان غدیر اظهار کرد: به‌زعم کسانی که اینجا فعالیت می‌کنند، این دختران معلول، برکت‌هایی هستند که خداوند برای ما قرار داده است که بتوانیم از طریق آن‌ها وظایف انسانی خود را به‌طور شایسته انجام دهیم. اینجا 300 دختر وجود دارد که عموم آن‌ها از خانواده‌های ضعیف هستند و تعداد بسیاری از افراد نیز سرپرست خانوارشان مشخص نیست؛ زیرا هزینه نگهداری این افراد بسیار بالاست و اگر بخواهند از طریق مجرای قانونی به این‌گونه مراکز تحویل دهند، باید پروسه‌ای طولانی طی کنند؛ پس راحت‌ترین راه برای‌شان این است که آن‌ها را کنار مساجد، امامزاده‌ها یا خیابان‌ها رها کنند. ازآن‌جایی‌که این افراد نیز قادر به بیان مشخصات خود نیستند، از طریق نیروی انتظامی، دادستانی و بهزیستی پس از تشکیل پرونده به مراکز تحت پوشش بهزیستی تحویل داده می‌شود.

ساختمانی نامناسب برای نگه‌داری از معلولان
او با اشاره به مشکلات ساختمان این مجتمع گفت: یکی از مشکلات اساسی این‌جا، بحث ساختمان است. این ساختمان که نمی‌توان نامش را ساختمان گذاشت، 50 سال پیش کارگاه ساختمانی بوده است. در آن سال‌ها یکی از مسئولان وقت که خودش کودکی معلول داشته، این مکان را به نگه‌داری از معلولان اختصاص می‌دهد و به مرور زمان، طبق قانون، به بهزیستی تحویل داده می‌شود. ساختمان این‌جا بسیار قدیمی است و امکان ریزش و آسیب وجود دارد. قسمت‌هایی از این ساختمان هم در طول زمان دچار آسیب شده و فرو ریخته است. ما در زمان ورودمان ازآن‌جایی‌که با باورها و اعتقادات خاصی وارد شدیم، نیازهای این افراد را آنالیز کردیم و اولین نیاز آن‌ها را داشتن یک سرپناه مطمئن دانستیم. به همین دلیل و ازآنجایی‌که زمین این‌جا نسبتاً بزرگ است، با راهنمایی و اجازه‌گرفتن از بهزیستی نقشه‌ای را توسط یک مهندس طراح بین‌المللی که خود معلول است، طراحی کردیم و ساختمان با رعایت استانداردهای بین‌المللی با مقاومت 8 و 5 دهم ریشتر پی‌ریزی شد. این ساختمان در متراژ 17 هزار مترمربع در هفت طبقه و در سطح اشغال 2500 مترمربع است. قسمتی از این ساختمان نیز ساخته شده است و نیاز به کمک مردم داریم. تا به این زمان از هیچ بودجه دولتی استفاده نکرده‌ایم و تمام هزینه‌ها با اتکا به کمک‌های مردمی بوده است، اما این اواخر مردم نمی‌توانند مانند گذشته کمک کنند. به همین دلیل نیاز است که تعداد زیادی از خیرین به کمک بیایند تا این سرپناه ساخته شود. مالکیت این ساختمان برای بهزیستی است و خصوصی نیست.

زاجکانی‌ها در مورد زمان پیش‌بینی‌شده برای پایان کار ساختمان در حال احداث مجتمع امام علی‌(ع) تصریح کرد: معمولاً نمی‌توان برای ساختمان‌هایی که از طریق کمک‌های مردمی ساخته می‌شود، زمان پایان کار در نظر گرفت. اگر اعتبار داشته باشیم، حداکثر دو ساله تمام می‌شود. از نظر کاری حدود یک سال و نیم است که از شروع ساخت آن می‌گذرد که سه طبقه آن را ساخته‌ایم و چهار طبقه دیگر هم مانده است که ابزار و مصالح را با کمک خیرین تهیه کرده‌ایم، اما از نظر هزینه دستمزد، مقداری در فشار هستیم؛ زیرا نمی‌توان پول کارگر را نداد و حدود 30 تا 35 درصد هزینه ساختمان، هزینه کارگری است؛ یعنی باید پول نقد داشته باشیم.

او درباره ظرفیت پذیرش در ساختمان جدید گفت: اگر این ساختمان ساخته شود، ظرفیت پذیرش افزایش پیدا می‌کند؛ اگر بخواهیم به همین شکلی که در حال حاضر تخت‌ها را چیده‌ایم، بچینیم به هزار نفر هم می‌رسد، اما اگر بخواهیم استانداردها را رعایت کنیم، حدود 400 تا 450 نفر پذیرش می‌شوند. براساس استانداردها هر تخت باید 10 مترمربع در اطرافش فضا داشته باشد و هر مادریار باید از 11 معلول مراقبت کند که ساختمان کنونی از لحاظ چیدمان تخت‌ها استاندارد نیست، اما هر مادریار تقریباً به 13 معلول رسیدگی می‌کند. علاوه بر آن، امکانات ساختمان جدید را به شکلی تعریف کرده‌ایم که بتوانیم ویزیت در منزل داشته باشیم. خانواده‌ها عموماً علاقه‌ای به جداکردن فرزندشان ندارند، اما ازآن‌جایی‌که این افراد نیاز به تخصص خاص برای نگهداری دارند، بعضاً در خانه‌ها دچار مشکلاتی مانند زخم بستر می‌شوند. می‌توانیم با ارایه آموزش‌هایی به خانواده‌ها برای نگه‌داری معلولان در خانه کمک کنیم و هزینه درمان را ما بدهیم. در حال حاضر نیز تعداد زیادی از خانواده‌ها معلولان خود را در خانه نگه‌داری می‌کنند؛ زیرا هم معلولان و هم خانواده‌ها دوست دارند که فرزند‌شان در کنار خانواده بماند.

هزینه نگه‌داری معلولان
رییس هیئت‌مدیره مؤسسه خیریه نیک‌آفرینان غدیر در رابطه با هزینه‌های نگه‌داری از معلولان این مرکز بیان کرد: نگه‌داری این دختران هزینه خاصی دارد؛ در ماه حدود 600 میلیون تومان برای نگه‌داری این دختران و حقوق پرسنل هزینه می‌شود. در مجموعه دیگری نیز به نام مرکز توانبخشی شریعتی، 110 دختر کم‌توان ذهنی به صورت روزانه نگه‌داری می‌شوند که آموزش دیده‌اند؛ به‌طوری‌که تمام مایحتاج البسه، تشک و ملحفه مجتمع توانبخشی امام علی ‌(ع) را آن‌ها می‌دوزند و حتی تعداد خاصی از آن‌ها که به مرحله خاصی رسیده‌اند، استخدام شده‌اند.

او ادامه داد: بهزیستی برآورد کرده است که نگه‌داری هر معلول در ماه حدود 1میلیون و 600 هزار تومان هزینه می‌برد (که در واقعیت هزینه‌اش بیشتر است) و در قرارداد اولیه قرار شد که از این مبلغ، 185 هزار تومان در ماه برای هر نفر بدهند و مابقی را ما پرداخت کنیم. در حال حاضر با گذشت چهار سال از فعالیت من در این مرکز، به دلایل مختلف این یارانه داده نشده است. در حال حاضر طی مصاحبه‌ای که وزیر کار و امور اجتماعی اعلام کرده است، این مبلغ را به 600 هزار تومان رسانده‌اند؛ اما به دلایل مختلف مانند مشکلات اعتبارای و کمبود بودجه، پولی دریافت نکردیم. در ماه حدود 35 میلیون تومان پوشک بزرگسال خریداری می‌شود که باعث شده نسبت به مراکز مشابه بویی احساس نشود و نشان‌دهنده این است که همکاران ما به‌ویژه مادریاران، بخش پرستاری، مسئول بهداشت و مسئول تغذیه در این امور نظارت کافی دارند.

به گفته زاجکانی‌ها برای مرکز شریعتی و امام علی‌ (ع)، 300 پرسنل به‌صورت شبانه‌روزی مشغول فعالیت هستند که حدود 70 درصد آن‌ها زنان سرپرست خانوارند.

او همچنین به کشوری‌بودن مجوز مؤسسه نیک‌آفرینان غدیر اشاره کرد و گفت: ازآن‌جایی‌که مجوز ما کشوری است، می‌توانیم در استان‌ها و شهرهای دیگر که آمادگی دارند، شعبه داشته باشیم. معتقدم خداوند متعال از قبل روزی این افراد را حواله می‌کند، اما ما باید فعالیت کنیم.

بیمه تکمیلی برای دختران مجتمع امام علی(ع)
مدیرعامل مؤسسه خیریه نیک‌آفرینان غدیر به بحث بیمه معلولان اشاره کرد و گفت: بانک‌هایی مانند پاسارگاد و مهر اقتصاد هم معلولان و هم کارمندان را بیمه تکمیلی کردند. بیمه تکمیلی من که جزو کارمندان ارشد تشکیلاتی بودم، آن‌قدر کامل نیست که بیمه این دختران کامل است. پیش از این، دختران معلول را در بیمارستان پذیرش نمی‌کردند، اما در حال حاضر بهترین بیمارستان‌ها در تلاش هستند که با آن‌ها قرارداد ببندیم؛ زیرا به محض این‌که معلولان ما نیاز به بیمارستان داشته باشند و نتوانیم توسط هشت پزشک مقیم این‌جا کاری انجام دهیم، آن‌ها را به بیمارستان انتقال می‌دهیم و هزینه درمان را بلافاصله واریز می‌کنیم و بیمه دانا بعد از حدود 20 روز هزینه را بازمی‌گرداند.

مراقبان یک روز کاری خود را چگونه می‌گذرانند؟
لیلا چیان، یکی از افرادی بود که از این دختران مراقبت می‌کرد. او با روی گشاده و لبخند از حس و حال خودش در زمان کارکردن در کنار این افراد گفت؛ "سختی کار بسیار زیاد است، اما بچه‌ها را دوست داریم تا حدی که در زمان مرخصی، دلمان پیش این بچه‌ها است. به این معلولان خو گرفته‌ایم و راحتیم. من 10 سال است که در این‌جا کار می‌کنم. برخی از آن‌ها ناهنجار می‌شوند و ممکن است کارکنان را هل دهند، اما نمی‌رنجیم؛ زیرا هم عادت شده و هم چنین رفتارهایی دست خودشان نیست. صبح‌ها که شیفت را تحویل می‌گیریم، آ‌ن‌هایی که نیاز به تعویض لباس داشته باشند، تعویض می‌کنیم. دسری شامل چایی، شیر و بیسکوییت در ساعت 9:30 تا 10 به آن‌ها می‌دهیم. ساعت ناهارشان 11:15 است. پس از آن بچه‌ها و تخت‌ها را می‌شوییم و تعویض لباس و پوشک انجام می‌دهیم. هر روز حتماً بچه‌ها را در دو نوبت حمام می‌بریم."

مراقبان و حتی مسئولان این مرکز زمانی که از این دختران معلول صحبت می‌کردند، از لفظ «بچه‌ها» استفاده می‌کردند و احساس‌شان کارکردن با تعدادی کودک بود.

کمبودها و مشکلات دختران معلول
علاوه بر مشکل نداشتن ساختمان مناسب، بخش مهمی از مشکلات این دختران مربوط به درمان آن‌هاست. ازآن‌جایی‌که اغلب این افراد نمی‌توانند به درستی صحبت کنند، زمانی که مبتلا به بیماری می‌شوند، توانایی بیان این‌که کدام قسمت از بدن‌شان درد می‌‌کند را ندارند. از طرفی برخی از این دختران که دچار بیماری می‌شوند، در صورت نیاز به بستری‌کردن اگر خانواده داشته باشند، مشکلاتی برای گرفتن رضایت از خانواده‌ها ایجاد می‌شود که این موضوع توجه مسئولان قانون‌گذاری را در کشور می‌طلبد.

با توجه به این‌که برخی از این دختران در جامعه رها شده بودند، احتمال آسیب‌ها و بیماری‌هایی نظیر ایدز و هپاتیت در آن‌ها وجود داشت که مسئولان مرکز اعلام کردند این افراد چنین بیماری‌هایی ندارند و دائماً تحت نظر و کنترل هستند، اما یکی از جدی‌ترین مشکلات‌شان بیماری‌های کلیوی است.

یکی از مسایلی که در این مرکز با آن روبه‌رو شده بودند حمایت عاطفی خیرین بود که پس از مدتی که معلولان ارتباط عاطفی برقرار می‌کردند و خیرین به هر دلیلی نمی‌آمدند، معلولان از لحاظ روحی آسیب می‌دیدند.

نگه‌داری این دختران بسیار دشوار است زیرا عموماً قادر به حرکت نیستند و حتی کنترل بسیاری از موارد شخصی خود را ندارند و گاهی در طول روز حدود چهار دفعه لباس‌های‌شان آلوده می‌شود که به دلیل مسایل بهداشتی و درمانی، تعویض می‌شوند. به دلیل شرایط جسمی و ذهنی این معلولان، میزان مصرف پوشک، ملحفه، لباس و وسایل شستشو در این مرکز بسیار زیاد است.

جدای از افرادی که خانواده‌های آن‌ها شناسایی نشده‌اند، روزهای دوشنبه و پنجشنبه ویژه ملاقات خانواده‌ها است، اما بسیاری از خانواده‌هایی که به ملاقات می‌آیند، حتی کرایه بازگشت به خانه را ندارند، به همین دلیل این مؤسسه هزینه رفت‌وآمد و یک سبد کالا به آن‌ها می‌دهد. به گفته زاجکانی‌ها شاید تعداد خانواده‌هایی که وضعیت خوبی داشته باشد، از تعداد انگشت‌های یک دست هم تجاوز نکند.

چه کسانی از معلولان مجتمع امام علی(ع) مراقبت می‌کنند؟
در این مرکز تمام پرسنل خانم هستند؛ واحد مددکاری (ارتباط‌دهنده معلولان و خانوده‌هایشان)، واحد روانشناسی، پزشکان متخصص، مادریاران که باید همکاری تنگاتنگی بین آن‌ها، پزشک و روانشناس وجود داشته باشد تا بتوانند شرایطی را ایجاد کنند که برای معلولان مشکلی ایجاد نشود و واحد کاردرمان که به‌دلیل عدم تحرک معلولان، با ‌آن‌ها کار می‌کنند تا آسیب‌های جسمی‌شان کمتر شود. بسیاری از معلولان این مرکز قادر به جویدن غذا نیستند، در نتیجه معمولاً غذا را به صورت پوره‌شده به آن‌ها می‌دهند و علاوه بر آن گفتاردرمان‌گر کمک می‌کند تا آن‌ها حداقل بتوانند غذا را ببلعند. در واحد دندان‌پزشکی علاوه بر ارایه خدمات به معلولان و همکاران مرکز، از مراکز دیگر هم معرفی می‌شوند که به شکل خیریه و رایگان آن‌ها نیز درمان می‌شوند. ازآن‌جایی‌که تمام معلولان این مرکز دختر هستند، واحد مامایی در آن‌جا مستقر است که به‌ویژه کسانی که خانواده دارند و رفت‌وآمد می‌کنند، کنترل می‌شوند. تعداد دیگری نیرو به نام مادریار وجود دارد که به گفته مدیران مجموعه زحمت اصلی و اجرایی کار بر دوش آن‌هاست؛ چراکه این معلولان سنگین‌وزن هستند و عموماً تحرک ندارند، در نتیجه جابه‌جایی آن‌ها برای زنان بسیار دشوار است.

برنامه‌های جانبی
این مؤسسه که به شکل ملی فعالیت می‌کند و علاوه بر تهران در قزوین نیز مرکزی دارد، در مناسبت‌های مختلف از خیرین، هنرمندان، مسئولان مملکتی و کسبه و اصناف دعوت می‌کند و در سالنی که تقریباً گنجایش 250 نفر را دارد، مراسمی برگزار می‌کند.

راه‌های ارتباط با مؤسسه نیک‌آفرینان غدیر
1. مرکز توانبخشی دخترانه مجتمع امام علی (ع): محل زندگی 300 دختر معلول ذهنی، جسمی شدید بالای 14 سال که توسط 200 نفر مادریار که خود از قشر آسیب‌دیده اجتماع هستند، نگه‌داری و مراقبت می‌شوند. تهران - اتوبان ارتش – روبه‌روی مینی‌سیتی - بلوار نیروی زمینی - خیابان ازگل - خیابان توانبخشی - مجتمع توانبخشی امام علی (ع) تلفن: 22452510 – 22448326 تلفکس: 22445105.

2. مرکز توانبخشی دخترانه دکتر شریعتی: این مرکز به حرفه‌آموزی روزانه 110 معلول دختر بالای 14 سال می‌پردازد. این مرکز در میدان آرژانتین، انتهای خیابان الوند، جنب صدا و سیما – پلاک 27 است. تلفن : 88191775 - 88193526 – 88193527.

3. مرکز شبانه‌روزی قزوین: در این مرکز به صورت شبانه‌روزی از 160 نفر نگهداری می‌شود که از شیرخوارگان تا سنین بالاتر را شامل می‌شود و با توجه به شرایط سنی‌شان در ساختمان‌های مجزا نگهداری می‌شوند.

4. دفتر مرکزی مؤسسه نیک‌آفرینان غدیر: بزرگراه ارتش، نبش شهرک شهید محلاتی، جنب بانک پارسیان، پلاک 53، طبقه 2 تلفن: 22467103 - 22445214 – 24894 تلفکس : 22447264.

حساب‌های مشارکت مردمی
1- کارت سرمایه: 6396071100203298
2- کارت ملت: 6104337770072039
3- کارت انصار: 6273811043677498
4- کارت پاسارگاد: 5022291900029727




با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید

منبع: مهرخانه