دختر را چه به شهيد شدن؟!

به دخت/ "ما هم در مدرسه در حال جنگ با دشمن هستيم." اين حرف ايران است دانش آموز شهيد ميانه اي که در روزهايي به شهادت فکر مي‌کرد که شهر کوچک ميانه حتي يک بار هم بمباران نشده بود. يادي کنيم از زندگي پربارش در آستانه 13 آبان روز دانش آموز .

شهيده ايران قرباني بيستم تير ماه ۱۳۴۵در روستاي هندلان از توابع شهرستان ميانه به دنيا آمد، پدرش نجفعلي نام داشت.
با قلمش مي خواست رزمنده باشد
همکلاسي ايران مي گويد: ايران به حال رزمندگان و شهدا غبطه مي خورد، براي شان مطلب مي نوشت، شعر مي سرود و در کلاس براي بچه ها و معلمانش مي خواند، آنها هم با علاقه گوش مي دادند. گاهي وقت ها موقع خواندن مطالبش اشک مي ريخت مخصوصاً وقتي براي امام شعر گفته بود، معمولاً قرائتش که تمام مي شد رو مي کرد به بچه ها و مي گفت:
«ما هم در مدرسه در حال جنگ با دشمن هستيم».
چفيه و کتاني
دوستش تعريف مي کند که: لباسش با بقيه بچه هاي مدرسه فرق مي کرد، در حال و هواي جبهه بود؛ اغلب به جاي روسري چفيه مي‌بست وکفش کتاني مي پوشيد. در روزهايي به شهادت فکر مي‌کرد که شهر کوچک ميانه حتي يک‌بار هم بمباران نشده بود. حتي يک بار آلبوم عکس‌هايش را باز کرده و از من پرسيد: «کدام يک از عکس‌هايم براي مزارم خوب است ؟»، با لبخند گفتم: «عکس شهدا را برسر مزارشان مي‌گذارند، مگر تو شهيدي؟ تو دختري، دخترراچه به شهيد شدن؟» ايران هم در جوابم گفت:« نمي‌خواهم در بستر بميرم .» من هم عکسي را که ايران با چفيه و به قول خودش با روسري فلسطيني انداخته بود انتخاب کردم.
در خاک تيمم براي مزارم سبزه بکار
مادر ايران از دخترش مي گويد: به نماز خيلي اهميت مي داد. چند وقتي بود که اگر آب به صورتش مي زد چشمش اذيت مي شد. براي همين هم نمي نتوانست وضو بگيرد. مقداري خاک تيمم به خانه آورد و قسمتي از خاک را الک کرد و داخل کمدش گذاشت و به من گفت: «مامان ! اگر لياقت شهادت داشتم توي اين خاک برايم سبزه بکار وروي سنگ مزارم بگذار» ازحرفش جا خوردم … اما طولي نکشيد که ايران من دربمباران دبيرستان زينبيه، به آرزويش رسيد. به وصيتش عمل کردم و در همان خاک سبزه کاشتم وروي قبرش گذاشتم. تا چهل روز آن تکه خاک سبز سبز بود …
۱۲ بهمن سال ۱۳۶۵
دبيرستان دخترانه «زينبيه» و دبستان پسرانه «ثارالله» شهر ميانه در روز ۱۲ بهمن سال ۱۳۶۵، توسط هواپيماهاي متجاوز عراقي بمباران شدند که بر اثر آن ۳۳ دانش‌آموز و يک خدمت‌گزار مدرسه به شهادت رسيدند. يکي از شهدا «ايران قرباني» بود.
شهيده ايران قرباني در يکي از دست‌نوشته‌هايش مي‌نويسد:
«…اي خداي من به من آنچنان ايمان و عقيده و معنويت و علم و دانش و فضيلت و تقوا عطا کن که بتوانم در مقابل آزمايش‌هاي بزرگ نلغزم و خودم را گم نکنم و تمام کارهايم از روي اخلاص باشد. خدايا… خدايا گناهانم را بيامرز و آنگاه شهادت را نصيبم کن… ايران قرباني/مورخه ۱۳۶۳/۳/۹/ساعت ۹:۳۰ شب »