در مورد محبوب ترین فیلم جشنواره فجر

اما منتقدان نظریات متفاوتی راجع به این فیلم ابراز کرده‌اند. برای نمونه منتقدی می‌گفت این فیلم به‌لحاظ فاکتورهای سینمایی پختگی لازم را ندارد و می‌توان آن را یک نمایش‌نامه رادیویی دانست. دیگری از نداشتن ایده مناسب برای فیلم‌نامه می‌گفت و هم‌زمان از بازی‌های روان و یکدست بازیگران تعریف می‌کرد. منتقدی دیگر از پایان‌بندی فیلم گله داشت و پایان خوش فیلم را نقطه‌ضعفی برای فیلم به حساب می‌آورد. با این‌همه تماشاگر فیلم ابد و یک روز توانست با داستان فیلم، که در بستر حوادث تلخ روزمره خانواده‌ای در جنوب شهر شکل می‌گیرد، هم بخندد و هم اشک بریزد. درون‌مایه فیلم، فقر و اعتیاد است و تبعات ناشی از آن که خانواده را در آستانه فروپاشی قرار می‌دهد. به‌لحاظ سبک اما فیلم‌ساز کاملا جنبه رئالیست‌بودن فیلم و قصه‌اش را حفظ کرده است.

 ابد و یک روز فیلم پُرسکانسی است و کارگردان با وجود این تعداد سکانس توانسته بود خط داستانی را حفظ و در چینش سکانس‌ها کنار هم به ترکیب خوبی دست پیدا کند. روستایی در شخصیت‌پردازی افراد بازی هم راه به بیراهه نبرده بود و بازی‌های خوب بازیگران مؤید این نکته است. این امر که شخصیت در وهله اول یک تیپ به حساب می‌آید و به‌مرور از او رمزگشایی می‌شود و آشنایی‌زدایی تماشاگر از این تیپ به بسط شخصیت می‌انجامد، از نقاط قوت شخصیت‌پردازی در ابد و یک روز به شمار می‌آید.

 اما مثلا داشتن فرزند پسری ١٠، ١٢ساله برای مادر پیر خانواده از نظر تماشاگر باورپذیر نبود. نکته دیگر در این فیلم، بحث تبعیض نژادی است. اینکه دختری به‌خاطر دورنشدن از خانواده‌اش و نیاز خانواده به او، از ازدواج با یک شهروند افغانستان چشم‌پوشی کند و به خانه بازگردد؛ متفاوت است از آنچه خانواده او راجع‌ به ازدواج او با یک افغانی می‌گفتند.

 منتقدی می‌گفت چه خوب‌تر می‌بود اگر دختر به خانه بازنمی‌گشت و فیلم با یک پایان خوش تمام نمی‌شد. شاید بتوان این نگاه را سلیقه‌ای دانست اما نکته این منتقد، خالی از لطف هم نیست و این پایان‌بندی نشانگر رویکرد فیلم‌ساز به جلب نظر تماشاگر و داشتن نگاهی به گیشه است تا دیدگاهی با بن‌مایه نژادپرستی. با این‌همه باید ابد و یک روز را دید و قضاوت را به تماشاگر سپرد.