آموزش و پرورش و چالشهای فرارو

در ادامه یادداشت آمده است: هیچ كشوری و هیچ مردمی به كمال مطلوب نرسیده و نمی رسند مگر از سكوی پرشی به نام آموزش و پرورش، تمامی باورها و شدن های یك نسل از چشمه جوشان مدارس سیراب می‌شود.
اهمیت آموزش و پرورش آنقدر حیاتی است كه كشورهای مترقی و پیشرفته تمامی تلاششان بر بالاتر بردن كیفیت آموزش و فراوانی امكانات نرم افزاری و سخت افزاری برای آن است.
معلمین گزینش های بسیار سختی دارند اما پس از ورود به مدارس دیگر دغدغه ای به نام معیشت ندارند بلكه تمام عمر تدریسشان صرف مطالعه و حل شدن در جریان سیال برنامه های به روز شده آموزشی است.
در طی دهه های گذشته، آموزش و پروش كشورمان شاهد تغییرات فراوان و سریالی بوده و هست كه این تغییرات بیشتر بر مبنای سلایق حزبی و گروهی و شخصی بوده تا منافع ملی در دراز مدت.
هیچگاه یك سیستم تعریف شده بر این وزارت خانه حاكمیت نیافت، هر دولت طرحی ارائه كرد و آموزش و پرورش تبدیل به آزمایشگاهی دهها میلیون نفری شد كه آزمون و خطا در آن بیداد می كرد و می كند.
سیستم، تعریف علمی و ملی دارد و با تغییر دولت ها نمی توان آن را دستخوش شوك های دائمی كرد.
هنوز در كشورمان مدارس خشتی و گلی و كپری خودنمایی می كند، بسیاری از مدارس استیجاری هستند و درصد بسیار بالایی از آنان ایمنی استاندارد را ندارند.
تقسیم مدارس به دولتی، غیر دولتی، نمونه، تیزهوشان و ... باعث گردیده تا نوعی نگاه طبقاتی در آموزش و پرورش حاكم شود.
نبود امكانات اولیه در مدارس چه به لحاظ سخت افزاری و نرم افزاری عملا آنان را به روزمرگری كشانده، كلاس هایی كه به لحاظ حجم هوا و نور و دانش آموزان كمترین استاندارد را دارند، معلمینی كه همواره تكرار مكررات سرفصلهای درسی را در دستور كار دارند.
با كمترین مطالعه و به روز آوری معلومات، نبود آزمایشگاه ها، تفریحات سالم و تخصص های لازم، عملا آموزش و پرورش را به بن بستی ناخواسته و گاه خواسته كشانده و می‌كشاند.
آموزش و پرورش لایه های فراوان و پیچیده ای دارد كه هر كسی را توان ساماندهی آن نسبت، با شعار و نصیحت و بخشنامه و ... نمی توان درختی تناور را به ثمر رساند.
مدیرانی می‌خواهد استخوان خرد كرده و عزمی ملی و سرمایه گذاری نجومی تا بتوان شاكله یك آموزش و پرورش نوین و پویا و مدیر ساز را فراهم نمود.
مدارس ما آن روح پر طراوت، سختكوش، پر انرژی و پر انگیزه را از دست داده اند، هم معلم و هم دانش آموز آنقدر كه ساعت خویش را برای رهایی از سختی روش های خشك تدریس نگاه می كنند به متن اصلی توجه ندارند تا آموزش و پرورش ما در تارهای تنیده حاشیه هایش زندانی شود.
قصد نگارنده كه خود بیش از 30 سال را در این سیستم تدریس كرده و خاك و گرد گچ و تخته را به شمیم جان كشیده تضعیف و یا فرو خواباندن واقعیت زحمات معلمین اش نیست.
اما چنان چه سر در زیر برف غفلت فرو كنیم و واقعیتهای دنیای اطرافمان را كتمان و یا از آن بگریزیم وضع اسف بار این بیمار نحیف به سوی احتضار حتمی پیش خواهد رفت.
كشور آتشفشان ها و زلزله های دایمی ژاپن با مساحتی یك چهارم كشور ما و جمعیتی دو برابر ما كه 67 درصدش را كوه و جنگل فرا گرفته و فقط 15درصدش قابل كشت است.
كشوری كه از هر گونه منابع طبیعی مثل نفت و گاز محروم است ولی درآمد سرانه مردمش 38 هزار دلار یعنی 15 برابر ایران است، سطح رفاهش از تمامی كشورهای آسیایی و بیشتر كشورهای اروپایی و آمریكا بیشتر است.
تعلیم و تربیت در ژاپن بر عهده وزارت آموزش و پرورش و علوم و فرهنگ آن است كه این وزارت، آموزش كودكان را از دوره ابتدایی آغاز و تا پایان دانشگاه ادامه می دهد،كه مراكزی نظیر موزه ها، نمایشگاه ها، سالن های تئاتر و سینما زیر نظر این وزارتخانه هستند. در ژاپن مساحت هر كلاس عادی 74 متر مربع است.
مساحت مدرسه 6 كلاسه ده هزار متر مربع و مساحت یك مدرسه 12 كلاس 16 هزار متر مربع است.
مدارس ابتدایی دارای اتاقهای تكثیر، بهداشت، موسیقی، سالن غذا خوری، سالن های ورزشی، استخر سرپوشیده و زمین چمن است.
ساعت حضور دانش آموز در مدارس 44 ساعت در هفته است كه از ساعت 8 صبح تا 4 بعدازظهر پیوسته ادامه دارد.
دانش آموزان ابتدایی 22 ساعت و متوسطه 16 ساعت را در كلاس های درس سپری می كنند و بقیه ساعات با برنامه هایی مانند فعالیت های گروهی، جشن ها، نهار و استراحت سپری می شود.
دانش آموزان در مدارس ابتدایی كشورمان در هر هفته 24 ساعت و راهنمایی سابق و متوسطه 36 ساعت به مدرسه می روند كه تقریبا تمامی ساعات را در كلاس محبوس بوده و اوقات می گذرانند.
هر سال تحصیلی در ژاپن 240 روز و در ایران حدود 180 روز می باشد.
مقایسه فوق را با كشوری آسیایی انجام دادیم تا متهم به غرب زدگی و غرب گرایی نشویم.
ژاپن پس از جنگ جهانی دوم تبدیل به كشور منهدم شده ای گردید كه مردمش از شدت قحطی برگ درختان را می خوردند چه اتفاقی افتاد كه اینك تبدیل به قول غیر قابل كنترل شده؟
پاسخش بسیار آسان است، مسئولینش، مدیرانش، گروه های مرجع اش و از همه مهمتر مردمش خواستند و شد.
نمی توان با تغییرات دایمی در فضای آموزش و پرورش و بدون آماده كردن الفبای زیر ساختی در هیچ طرحی موفق شد.تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل !!
2047/3215/

انتهای پیام /*

ویدیو مرتبط :
بیانات شهید رمضان البوطی درباره چالشهای فرارو امت اسلام