بهار و زمستان در شعر نیمایی به یک اندازه عزیز است/ اخوان از بهار گله‌مند بود

به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات فارس،‌ نوروز بازتاب گسترده‌ای در زبان و ادبیات فارسی داشته است. همزمان با نو شدن روزگارمان پای سخن تعدادی استادان زبان و ادبیات فارسی نشسته‌ایم و آنها درباره نوروز در ادب فارسی سخن گفته‌اند.

مرتضی امیری اسفندقه  زا شاعران به نام و از استادان شعر و ادب هم درباره نوروز و بهار در شعر نیمایی سخن گفته است که در ادامه می‌خوانید:

به طور کلی وقتی از شعر نیمایی صحبت می‌کنیم منظور ما یک شخص نیست بلکه یک فکر و فرهنگ تازه است. که این فکر و فرهنگ تازه می‌تواند در زمان رودکی هم باشد. در دوران صائب هم باشد. در تمام ادوار شعر فارسی باشد.

دو دیگر اینکه شعر نیمایی و نقد و نقل نیمایی فقط متوجه بهار نیست. از چشم انداز شعر نیما، همان‌قدر که بهار و نوروز عزیز است، پاییز و زمستان هم عزیز است. همه فصل‌ها و ماه‌ها زیبا هستند و رازی را با ما در میان ‌گذارند.

«من راز فصل‌ها را می‌دانم» فروغ می‌گوید.

سهراب می‌گوید: «من به آغاز زمین نزدیکم

 نبض گل‌ها را می‌گیرم»

در شعر نیما ما نباید منتظر باشیم تا با ستایش بهار مواجه شویم. بلکه با ستایش پاییز هم مواجه می‌شویم.

مردم موقع بهار ناگهان مثل همه درخت‌ها و مثل همه دانه‌ها که از زیر زمین به جوش می‌آیند، در ایران  عزیز جوش می‌زنند. این جوش و جوانه زدن که در طبیعت است، ‌در زندگی مردم هم هست. در شعر نیما این جوش زدن مخصوص بهار نیست. پاییز هم همین طور است.

«جاودان با اسب زردش می چمد در باد پادشاه فصل‌ها پاییز.» شعر از اخوان است.

همان طور که از بهار ستایش می‌شود، از پاییز هم می‌شود. منظور من ستایش تعریف و تمجید الهی نیست. منظور اینکه نگاهاشان به بهار همان است که به پاییز.«زمستان» این شعر عزیز و  ارجمند اخوان را همه خوانده‌ایم و کیست که حفظ نباشد.

«مسیحای جوانمرد من ای ترسای پیر پیرهن چرکین

زمستان است. هوا بس ناجوانمرادنه سرد است»

بنابر این بهتر است بگوییم منظور از شعر نیمایی نگاه نو است. همان طور که می‌گویند بهارتان مبارک، می‌گویند پاییزتان مبارک! تابستانتان مبارک! زمستانتان مبارک! همان طور که فردوردینتان به خیر! می‌گویند مهرتان به خیر! آبانتان به خیر!

تمام ماه‌ها رازینه، نازینه،‌فرازمند و ارجمند هستند و رازی را با ما در میان می‌گذارند.

بنابر این ما در شعر نیمایی با پاییزهای بسیار درخشان، زمستان‌های عزیز، بهار بسیار خوب و... مواجه هستیم. حالا یک وقت می‌بینیم کسی از بهار خوشش نیامده است. مثل اخوان.

«ای بهار همچنان تا جاودان در راه

همچنان جاودان بر شهرها و روستاهای دگربگذر...»

 یک کم گله مند است اخوان از بهار. هم در نیمایی و هم در غزل.

«عید آمد و ما خانه خود را نتکاندیم»

خاک بر او خوش باد. اخوان چه از بهار خوشش بیاید یا نیاید یا هر فصلی را دوست داشته باشد یا نداشته باشد، مهم نیست چون خودش فصل پنجم شعر پارسی است. شاعر بزرگ و ارجمندی است که باید اخوان را به شعر پارسی تبریک بگوییم؛ همان طور که بهار را به هم تبریک می‌گوییم. اخوان یک نقطه عطف در شعر پارسی است. یک  حلقه مفقوده است. یک جان شیفته و شفاف در شعر پارسی است که نیازی به تعریف بنده کمترین ندارد.

انتهای پیام/و

ویدیو مرتبط :
بهار تابستان پاییز زمستان و دوباره بهار