غم و رنج کودکان کار در هیاهوی یک تئاتر موزیکال گم شد

خبرگزاری فارس ـ سعیده اسدیان: ساعت 1:30 عصر است که به پارک لاله می‌رسم و با جمع کثیری از کودکان کار مواجه می‌شوم، اما این‌ بار نه برای فروش گل و فال بلکه برای تماشای یک تئاتر موزیکال و شاد.

کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان این بار میزبان 83 نفر از کودکان و نوجوانانی است که اغلب بدسرپرست بوده و خانواده‌هایشان درگیر معضل اعتیاد هستند.

این بچه‌ها که در رده سنی 7 تا 15 سال قرار دارند سال‌هاست که تحت پوشش خانه علم فرحزاد تهران هستند و این مرکز اقدامات درمانی، مددکاری و روانشناسی این کودکان را بر عهده دارد.

ساعت شروع تئاتر 2 بعدازظهر اعلام شده است، یعنی حدود 30دقیقه فرصت دارم تا از حال و هوای این بچه‌ها در این لحظه با خبر شوم.

احمد پسربچه‌ای بازیگوش و خندان است که مدام سر به سر بچه‌های دیگر می‌گذارد، بیشتر از 8 سال ندارد، تابعیت ایرانی دارد اما 4 سال است که به دلیل اعتیاد شدید پدر و مادرش به خانه علم آمده است؛ از او در مورد حس و حالش سؤال می‌کنم که می‌گوید: «از وقتی تو خونه علم برامون تئاتر اجرا کردن عاشق تئاتر شدم، خیلی خوبه که همه چی واقعیه» آرام و قرار ندارد و سریع حرفش را تمام می‌کند تا به جمع دوستانش برگردد.

کمی آن طرف تر دخترکی افغانستانی را می‌بینم که کنار در ورودی ایستاده و منتظر شروع نمایش است، نیلوفر مادرش را دو سال پیش از دست داده و پدرش به درد اعتیاد دچار است.

نگاهش که می‌کنم می‌گوید: «نمی دونی کِی شروع میشه؟»

می‌پرسم: «تئاتر دوست داری؟»

سری تکان می‌دهد و می‌گوید: «دوست دارم اگه بشه منم تئاتر بازی کنم، اما نه تو ایران تو کشور خودم».

مسئول خانه علم بچه‌ها را به صف می‌کند، کم کم موقع ورود به سالن تئاتر فرا می‌رسد، خوشحالی خاصی در چشمانشان وجود دارد، همراه بچه‌ها وارد سالن می‌شوم و چیزی که بیش از همه توجهم را جلب می‌کند نظم و سکوت‌شان در سالن است.

تئاتر با موزیکی شاد آغاز می‌شود و من کودکان کاری را می‌بینم که برای 3 ساعت رنج‌های خود را با تماشای یک تئاتر هیجان‌انگیز و شاد فراموش می‌کنند.

سالن پر از صدای دست و خنده قربانیان کوچکی است که امروز تاوان اشتباه پدران و مادرانشان را پس می‌دهند، کودکانی که اگر نادیده گرفته شوند پا جای پای والدین خود می‌گذارند و نسلی دیگر را قربانی اشتباه خود می‌کنند.

* باید بخشی از مسئولیت در زمینه کودکان کار را به نهادهای مردمی واگذار کنیم

مظفر الوندی دبیر مرجع ملی کنوانسیون حقوق کودک در گفت‌وگو با خبرنگار قضایی خبرگزاری فارس، با بیان اینکه بحث کودکان کار موضوعی پیچیده و چند وجهی به‌شمار می‌رود، گفت: بر اساس اطلاعاتی که از کشورهای مختلف داریم، عمده کلان‌شهرها با مشکل کودکان کار، سروکار دارند و ما هم از این قاعده مستثنی نیستیم.

وی افزود: آنچه که امروز مورد بحث ما قرار دارد، کار طاقت‌فرسا، بهره‌کشی و استثمار کودکان است که این موضوع در کنوانسیون حقوق کودک مورد توجه است، ضمن اینکه ایران نیز به این کنوانسیون پیوسته است.

دبیر مرجع ملی کنوانسیون حقوق کودک با اشاره به اینکه رسیدگی به مشکلات کودکان نیاز به برنامه‌ریزی دارد، گفت: گاهی کودکان به‌دلیل ضعف فرهنگی خانواده‌ها،‌ وارد کار طاقت‌فرسا می‌شوند، گاهی دلیل این امر فقر اقتصادی است.

الوندی با بیان اینکه مرجع ملی به‌صورت اجرایی و مداخله‌ای نمی‌تواند کاری انجام دهد، گفت:‌ ما تنها می‌توانیم پیشنهاداتی را در بحث مشکلات کودکان کار ارائه دهیم، ضمن اینکه سازمان‌های ذی‌ربط و وزارتخانه‌ها، گزارشات خود را در شورای هماهنگی به ما ارائه می‌دهند.

وی تصریح کرد: براساس مصوبه ساماندهی کودکان کار و خیابان، در سال 83، متولی این امر،‌ وزارت رفاه است که در چند سال اخیر، اقداماتی را در بحث ساماندهی کودکان کار انجام داده است.

وی ادامه داد: در تهران به‌طور ویژه باید مدیریتی یکپارچه صورت بگیرد و پیشنهاد ما این است که این وظیفه را با تمام اختیارات، به شهرداری واگذار کنیم و سازمان‌های دیگر در اختیار شهرداری باشد.

الوندی گفت: ما پیگیر هستیم تا در تهران حداقل به‌عنوان الگو که بیشترین حجم کودکان کار را دارد، مدیریت مناسبی صورت گیرد و معمولاً در این موضوعات اجتماعی، کارآمدترین نهادها، نهادهای مردمی محسوب می‌شود.

وی با بیان اینکه باید از ظرفیت‌های دولتی به خوبی استفاده کنیم، گفت: قطعاً دولت به همه کارها نمی‌رسد، به همین جهت ناگزیر هستیم از نیروهای مردمی در قالب تشکل‌ها، NGO‌ها و مؤسسات خیریه استفاده کنیم و برخی از مسئولیت‌ها را به این نهادها واگذار کنیم، در این‌صورت است که می‌توانیم شاهد اتفاقات خوب در ساماندهی کودکان کار باشیم.

انتهای پیام/

http://fna.ir/VSZHZ

ویدیو مرتبط :
تئاتر موزیکال