رویش درخت، رویش روحیه مهرورزی- وحید الوندی*

این روزها اما حال درختان، طبیعت و گل و صحرا به یمن بی توجهی و قدر ناشناسی بسیاری از انسانها زیاد خوب نیست و هر روز می شنویم صداهای بی رحمانه تبرهایی که بر پیکره درختان استوار و صبور فرود می آیند و با هر ضربه، امید به زندگی، همزیستی سرشار از آرامش و طبیعت روح افزا و بکر را با خطر نابودی مواجه می کنند.به کجا می رویم ما انسان ها وقتی رگ های حیاتی خود در کره خاکی را به دست تیغ می سپاریم و حق زیستن را از موجود زنده ای به نام درخت سلب می کنیم بی آنکه تامل کنیم که با به خاک افتادن پیکر هر درخت، نفس های عمر بشر به شماره می افتد و با شتاب به سوی هلاکت پیش می رود.چه خوب است که درخت امید و روح لطیف و فرح بخش زندگی را با کاشتن یک نهال کوچک در دل و فکر خویش بنشانیم و درخت بنشانیم و باز هم درخت بنشانیم تا چرخ روح افزای زندگی در جای خود ننشیند و متوقف نشود.با هم دوست باشیم، با زندگی دوست باشیم، با امید دوست باشیم و دوست باشیم با درخت که سایه پر مهر خود را از سر ما کم نکند و بگذاریم همچنان هر نفس که فرو می رود ممد حیات باشد و چون برون آید مفرح ذات.رویش و شاخ و برگ زدن هر درخت یعنی رویش روحیه مهرورزی، انگیزه و افکار بهاری در اذهان بشر و چه خوب می شود اگر مهرورزی را و انگیزه را و افکار بهاری را تکثیر کنیم و هر کدام از درختان جوان را به همنوعان خود هدیه کنیم.هر سال فقط یک روز به نام درخت و درختکاری نامیده شده اما من و تو می دانیم که میل انسان ها به طبیعت، زیبایی و خرمی بی منتهاست و اگر هر روز سال هم نهال بنشانیم و با مهر و محبت آن را پرورش دهیم به بیراهه نرفته ایم.تا می توانیم درختی بنشانیم، درخت شکستن هنر نمی باشد، هر شاخه درخت بال فرشته ای است که گسترانیده شده تا حس زیبا و اشتیاق دوست داشتنی زیستن را برای ما به ارمغان آورد. بال فرشتگان را نشکنیم، امید و مهر بکاریم.*خبرنگار ایرنا در همدان