نحوه رفتار با بچه های قلدر

پارسه گرد/ شاید تصور اینکه یک کودک 3 یا 4 ساله قلدری کند به نظرتان احمقانه باشد. اما بچه‌های قلدری وجود دارند، که در این سن مدام بچه‌های دیگر را با مشت و سیلی می‌زنند؛ و با اینکه معلمشان دائم آن‌ها را سرزنش می‌کند و برایشان توضیح می‌دهد که چه رفتاری بد است و چه رفتاری خوب، اما آن‌ها دست از این رفتارهای تهدید آمیز خود برنمی دارند.
این فقط آغاز کار است. در مهد کودک با بچه‌های دیگری روبرو می‌شوید که در زنگ تفریح همه را اذیت می‌کنند.
شاید این مثال‌ها اغراق آمیز به نظر برسند، اما واقعیت دارند. قلدری، آسیب رساندن عمدی به دیگران از طریق آزار شفاهی (سربه سر گذاشتن و ناسزا گفتن)، تهاجم فیزیکی (زدن، لگد زدن و گاز گرفتن) یا محرومیت اجتماعی (راه ندادن عمدی کودکی به گروه)، معمولاً چیزهایی بودند که والدین تا زمانی که فرزندشان به سن نوجوانی نرسیده بود لازم نبود که نگران آن باشند. اما اکنون این رفتار‌ها به کم سن‌ترین دانش آموزان سرایت کرده است. در واقع، برخی از تحقیقات نشان می‌دهند اذیت کردن و آزار رساندن در میان کودکان 2 تا 6 ساله حتی رایج‌تر از نونهالان و نوجوانان شده است. دکتر سوزان سویرر (Susan Swearer) توضیح می‌دهند که کودکان کم سن از رفتارهای خشونت آمیزی تقلید می‌کنند که در تلویزیون، بازی‌ها و خواهران و برادران بزرگ ترشان می‌بینند.
بیماری مسری همه‌گیر
دکتر دیوید فاسلر، مشاور خانواده و استاد دانشکده روان‌شناسی دانشگاه ورمونت در برلینگتون می‌گوید: «مورد اذیت و آزار همکلاسی‌ها قرار گرفتن می‌تواند پیامد‌های آسیب زایی (از رفتارهای خشونت آمیز کودکان) را به همراه داشه باشد و منجر به ضعیف شدن کودک در درس‌هایش، کاهش اعتماد به نفس، اضطراب و حتی افسردگی شود. تحقیقی که در مجله آرشیوهای روا‌شناسی عمومی منتشر شد، نشان می‌دهد بچه‌هایی که در سن 8 سالگی مورد آزار و اذیت قرار گرقته بودند، در سن جوانی و اوایل بزرگسالی بیشتر مستعد مشکلات روان‌شناختی بودند. به علاوه مطالعه دانشگاه پزشکی واشنگتن به این تتیجه رسید که احتمال احساس ناراحتی در اکثر اوقات روز، در کودکان مدرسه ابتدایی که قربانی قلدری‌ها قرار گرقته‌اند، 80 درصد بیشتر از سایر کودکان است.
اذیت و آزار به حدی تهدیدی جدی علیه سلامت کودکان شده است که آکادمی پزشکی اطفال امریکا اولین بیانیه رسمی خود را سال گذشته دراین خصوص صادر کرد. این بیانیه پزشکان را تشویق می‌کند در مدارس محلیشان آگاهی ایجاد کرده و کودکان قربانی و خانواده‌شان را شناسایی نموده و به آن‌ها مشاوره ارایه دهند.
کودک چگونه قلدر می‌شود
میان اعمالی که از روی بی‌فکری و خودخواهی از کودک سر می‌زند و قلدری حقیقی مرز بسیار باریکی وجود دارد. اکثر کار‌شناسان موافقند در صورتی که چنین اعمالی عمداً یا برحسب عادت از کودک سر بزنند، از این مرز عبور کرده است (یعنی کودک قلدر و زورگو تلقی می‌شود). چرا برخی از کودکان تصمیم می‌گیرند که بر کودک دیگری دردهای فیزیکی یا عاطفی وارد کنند؟ دکتر مایکل نلسون (Michael Nelson) یکی از نویسندگان کتاب خونسرد باشید: کتاب کار کنترل خشم که برای کمک به مشاورانی نوشته شده است که با کودکان پرخاشگر سرو کار دارند، می‌گوید: «کودکان زورگو معمولاً دارای عزت نفس پایین و فاقد دلسوزی بوده و نیاز دارند که بر دیگران حکومت کنند. »
کودکان 3 یا 4 ساله هنوز درحال کسب مهارت‌های اجتماعی ابتدایی و نحوه کنترل احساساتشان هستند، بنابراین اعمال بیش از حد تهاجمی آن‌ها شاید فقط راهی برای آزمودن مرز اعمال قابل قبول است. به عبارت دیگر آن‌ها می‌خواهند بدانند که چه چیزهایی قابل قبول است. دکتر سویرر (Swearer) می‌گوید: «اذیت کردن و قاپیدن بخشی از رشد هر کودکی است.» کودک در این سن کمتر سنجیده عمل کرده و احتمال اینکه هر کودکی که در آن لحظه دور و برش باشد را اذیت کند، بیشتر است.
کودکان در سن مهد کودک درک مفهوم قدرت اجتماعی در میان هم سن و سالانشان را آغاز می‌کنند. در این موقع است که کودکان تهاجمی شروع می‌کنند به هدف قرار دادن افرادی که آن‌ها را آسیب پذیر می‌بینند – کودکانی که خجالتی، حساس، کوچک و یا فقط متفاوت هستند.
معلمان معمولاً با افراد زورگو بسته به سنشان رفتار متفاوتی دارند. در مهد کودک سعی می‌کنند رفتار مهربان‌تر و ملایم تری با او داشته باشند. اما در مدرسه ابتدایی رفتارشان را تغییر داده و بیشتر به محافظت از قربانیان توجه می‌کنند. ولی باید بدانند که هنوز برای اصلاح یک زورگوی در حال شکوفایی دیر نشده است. برخی از کودکان تا سن راهنمایی و دبیرستان برای رفع رفتارهای ستیزه جویانه‌شان نیاز به راهنمایی و هدایت دارند.
درحالی که معلم‌ها برای کنترل زورگویی ‌‌نهایت تلاششان را می‌کنند، اما همیشه نمی‌توانند در کنارشان باشند تا مواظب چنین رفتارهایی باشند و از آن‌ها جلوگیری کنند. مدیران مدرسه شاید حتی از بروز چنین رفتارهایی آگاه نباشند. قربانیان این افراد معمولاً سکوت اختیار می‌کنند، زیرا از این می‌ترسند که مبادا با فاش کردن آن وضعیت بد‌تر شود و رفتار بدتری با آن‌ها کنند. در برخی موارد، مدیران حتی نمی‌دانند که چگونه باید با این مساله برخورد کنند.
نتایج نظر سنجی ملی اخیر از بیمارستان کودکان دانشگاه می‌شگان نشان می‌دهد تنها 38 درصد از والدین در خصوص برخورد مدرسه در جلوگیری از خشونت و زور گویی (رفتارهای خشونت آمیز کودکان) نمره «A» را به مدرسه ابتدایی کودکشان داده‌اند، 16 درصد نمره C و شش درصد نمره D و 5 درصد به آن‌ها نمره قبولی نداده‌اند.


منبع: پارسه گرد