تب تشویش در «مالاریا»

خبرگزاری فارس گروه سینما و تئاتر: «مالاریا» یک فیلم سردرگم است، که چه در فرم و چه در محتوا تصمیم خود را نگرفته یا به عبارت بهتر تصمیم گرفته که از هیج قاعده ای پیروی نکند.

مخاطب از ابتدا قرار است فیلمی را ببیند که کارگردان صلاح نمی داند شخصیت هایش را به مخاطب معرفی کند چرا که فکر کرده به صورت پیش فرض همه جوانان امروز جامعه فراری و یاغی هستن. دختر و پسری وسط بیابان که تا انتهای فیلم مشخص نمی شود چرا فرار کرده اند از کجا می آیند و قرار است به کجا بروند.

پسری به نام آذرخش که موزیسین است و قرار نیست بیشتر از او بدانی و پسری که هیچ کس را ندارد بجز یک دختر عمه که در کل فیلم هبچ وظیفه ای ندارد جز مددکاری این سه نفر بدون هیچ توضیح بیشتری.

 

اتفافات فیلم از هیچ قاعده ای پیروی نمی کند از ابتدا چرا پسر فراری با مردی که کارش رنگ کردن جوجه هاست درگیر میشود، چرا از خانه فرار کرده اند؟ فیلم به جای پاسخ به سوالات بنیادین مملو است از صحنه های فراوانی که اگر حذف شوند هیچ اتفاقی در فیلم نمی افتد. در کنار فیلمنامه و میزانسن های مشوش، کارگردان در قاب هم سرگردان است و نمیداند میخواهد فیلم را از قاب تصاویر موبایل، شخصیتهای فیلم روایت کند یا از قاب بیرونی، تکلیف قاب تصویر با خودش مشخص نیست انگار قرار بوده کل فیلم با تدوین تصاویر موبایل کاراکترها انجام شود که چون در نیامده کارگردان به سراغ اتفاق دیگری رفته است.

تصویر گرفتن شخصیتها در بسیاری از پلانها هیچ گونه توجیه منطقی ندارد. ریتم کند و اتفاقات بی ربط فیلم نشانگر این است که فیلم تنها بر اساس این شکل گرفته که دختر و پسری فرار میکند و نهایتا باید خود کشی کنند که همین خودکشی هم به مضحک ترین شکل ممکن اتفاق می افتد. حال باید برای نشان دادن آن اتفاقات باربط و بیربط را به هم دوخت تا فضاهای فیلم پر شود خواه جشن برجام باشد، آرایش بی ربط برای عروسی یا اجرای طولانی گروه مالاریا در خیابان که همانقدر نخ نماست که حضور یک شیر با یال و کوپال وسط بازار تهران. مالاریا یک فیلم پریشان و سیاه است که تنها راه پیدا کردن گیشه را حضور مجری سابق تلویزبونی دیده است که در بسیاری از پلانها فرق چندانی با اجزای صحنه ندارد .

یادداشت: سید محمدحسین میری

انتهای پیام/ج

http://fna.ir/OBE76P

ویدیو مرتبط :
آزمایش واکسن جدید مالاریا در سه کشور آفریقایی به مناسبت روز جهانی مالاریا