گزارشي درباره آرايش دختران دهه هفتادي ايران

صبحانه آنلاين/ به منطقه اي از شهر مي روم که بورس آرايشگاه هاي زنانه است با آن ساختمان هاي نزديک به هم که هر يک چندين سالن زيبايي را در دل دارد. علاوه بر تابلو، بنرهاي شان از سر و روي ساختمان آويزان است و هر يک سعي دارند بيش تر به چشم مخاطب بيايند. رقابت شان بر سر مشتري به شکستن قيمت ها کشيده و بعضي هم خدمات خاص تر و پرطرفدارتري را تبليغ کرده اند. در طبقه اول يک ساختمان چهار واحدي که همه شان سالن زيبايي هستند زنگ يکي از واحدها را مي زنم.

سالن شلوغ و در هم ريخته است. 7، 6 دختر جوان هر يک در بخشي مشغول به کار هستند. انواع خدمات از جمله اصلاح صورت، اپيلاسيون، کاشت ناخن، پيرسينگ و تتو، هم زمان در اين سالن انجام مي شود. مشتري ها، جز يکي دو خانم ميان سال و يک دختر 30 ساله، همگي جوان هاي زير 25 سال هستند. هر چند که با وضع آرايش و موهاي رنگ و مش کرده تشخيص سن شان کمي دشوار است.

مي نشينم تا نوبتم شود. يک دختر 17، 18 ساله با خانمي که مسوول پيرسينگ است صحبت مي کند. روي گوش هايش 6 پيرسينگ مختلف با رنگ هاي طلايي و نقره اي ديده مي شود. از لا به لاي حرف هايش مي فهمم که قصد سفر به ترکيه را دارد و مي خواهد قبل از سفر روي بيني اش يک نگين و روي نافش هم پيرسينگ بگذارد. کمي نگران عفونت و مسائل اين چنيني است، زياد فرصت ندارد و مي خواهد کارش در اسرع وقت انجام شود.

«راحيل» دختر جواني که مسوول اين کار است، برايش توضيح مي دهد: «اصلا نگران نباش؛ اگر ر مورد گوش هات مشکلي نداشتي، پيرسينگ ناف هم نبايد برات سخت باشه. مي توني يه جواهر يا طلاي سفيد هم بگيريد، خيلي قشنگ مي شه. يک سايتي هم هست که انواع مختلف پيرسينگ دارد. از جنس هاي مختلف طلا و نقره و خلاصه همه چي. آدرسش رو برات مي نويسم.»روي کاغذ آدرس سايت را مي نويسند و دختر بعد از تشکر و تعيين وقت پيرسينگ خارج مي شود.

پيرسينگ از اواسط دهه 80 فراگير شد؛ ابتدا گوش و بعد هم بيني و ابرو تا امروز که پيرسينگ ناف به سرعت بين جوان ها رواج پيدا کرده است.

عکس هاي شان را در شبکه هاي اجتماعي و اينترنت به وفور مي توان ديد؛ دختران نيم تنه پوشي که مدل هاي مختلفي از فلز در ناف شان خودنمايي مي کند. «راحيل» از همان سال هاي دهه 80 در کار پيرسينگ است. معتقد است که بيش تر بچه هاي کم سن و سال به اين کارها علاقه دارند؛ از 18، 19 ساله ها تا بيست و چند ساله ها.

مي گويد دخترهاي اين سني بيش تر به خودنمايي علاقه دارند و يک رقابتي هم بين شان وجود دارد که نکند از هم عقب بمانند. اصلا بچه سال هستند و «ميهماني برو». براي اين که در آن جمع ها وارد شوند و مورد توجه جنس مخالف باشند، سعي دارند خودشان را هم رنگ جماعت کنند. «الان ديگه تيپ هاي ساده را کسي نمي پسندد؛ پيرسينگ هم که خرجي ندارد، با 10، 20 هزار تومن مي تواني خودت را خاص و جذاب کني.»

از راحيل مي پرسم که اين پيرسينگ ها در جاهاي مختلف بدن معني خاصي ندارد؟ يعني کسي که پيرسينگ مي کند، نگران پيش داوري ديگران در مورد خودش نيست؟ مي گويد: «اين بحث ها زياد مطرح نيست. بيش تر بچه هاي اين سن پيرسينگ دارند، خيلي هم زيباست. دخترها هم زيبايي را دوست دارند، تازه پيرسينگ گوش و نگين بيني که خيلي جاافتاده و عادي شده، حالا شايد در مورد يک عده که زياده روي مي کنند و تعداد پيرسينگ هاي شان غيرمعمول است، اين بحث ها پيش آيد اما آن ها هم بيش تر زن هاي سن و سال دار هستند.»

مدل هاي مختلفش را نگاه مي کنم و خودم را مشتاق نشان مي دهم؛ راحيل پيشنهاد مي کند که اول روي غضروف گوشم پيرسينگ کنم و اگر خوشم آمد، پيرسينگ هاي بيش تري بزنم. روش گوش سمت چپ خودش پنج پيرسينگ دارد و روي بيني اش هم نگيني کار کرده است.

دقت که مي کنم، مي بينم همه دخترهاي سالن رو هر گوش شان حداقل يک پيرسينگ را دارند. «تينا» يکي از آن هاست؛ 30 سال دارد و متخصص شينيون سالن است. يک دختر 20ساله زير دستش نشسته که رنگ موهاي آبي روشنش بدجوري توي چشم مي زند. موهايش به اندازه کافي جلب توجه مي کنند اما مي خواهد اين رنگ عجيب را در يک بافت ريز آفريقايي تزئين کند.

از تينا درباره جديدترين مدل هاي مو مي پرسم. مي گويد يکي از مدل هاي مو مي پرسم. مي گويد يکي از مدل هاي خاصي که امروزه مد شده تراشيدن موهاي يک طرف سر است. «يا موهاي شان را کاملا مي تراشند يا با تيغ خط هايي مي اندازند که طرح شکلي را يک طرف سرشان بيندازد.» سر تا پايم را ورانداز مي کند و مي گويد: «اما براي سن شما مناسب نيست. بيش تر دخترهاي زير 20 ساله از اين مدل ها خوش شان مي آيد؛ باز هر چي نظر خودته.»

قيافه ام را متعجب نشان مي دهم و مي گويم که مگر تراشيدن مو هم زيباي دارد؟ تينا با بي خيالي شانه بالا مي اندازد و مي گويد: «خب مد هر روز يک جور است ديگر. بچه ها الان با ماهواره پيش مي روند. از روي خواننده هاي معروف غربي رنگ و مدل موشان را تعيين مي کنند. خيلي هم طرف دار دارند اين مدل ها.» موهاي خودش نسبتا ساده است. وقتي مي پرسم چرا خودش اين مدل ها را تجربه نمي کند، توضيح مي دهد که براي انتخاب رنگ و مدل مو کمي محتاط است و انگار اين خصلت نسل او به طور کلي است اما بچه هاي رنج سني 20 ساله در انتخاب اين ها راحت تر و بي پرواترند.

«مصي» مدير سالن است؛ از آن دست افرادي است که به خاطر کار در محيط آرايشگاه نامش را مخفف کرده تا به اسم هاي عجيب و غريب مشتري هاي امروزش نزديک تر باشد. مشغول وکس صورت يک دختر 16، 17 ساله است. کارش که تمام مي شود سر حرف را باز مي کنم. درباره مشتري اش مي پرسم و اين که چه طور يک دختر دبيرستاني صورتش را اصلاح مي کند. اين که خانواده هاي شان راضي هستند يا نه؟ لبخندي مي زند که کمي به من بر مي خورد. انگار که بگويد شما کجا زندگي مي کني که از اين سوال ها مي پرسي: «کار از اين حرف ها گذشته خانم! اصلاح صورت و ابرو که ديگر عادي شده.

تازه مگر خانواده ها حريف بچه هاي اين دوره و زمانه مي شوند که نخواهند اجازه بدهند. جلوي اين بچه ها را نمي شود گرفت.» چشمکي به همکارش مي زند و مي گويد بچه هاي 16، 17 ساله براي اپيلاسيون هم مي آيند. آن هم اپيلاسيون قسمت هايي از بدن شان که قبلا فقط خانم هاي متاهل انجام مي دادند. حالا اين که چه حرف هايي مي زنند و چه کارهايي مي کنند، بماند.