سرمقاله ابتکار/ تحریم نمایشگاه و چند نکته

ابتکار/ « تحریم نمایشگاه و چند نکته » عنوان یادداشت روز روزنامه ابتکار نوشته حامد وکیلی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

ﺣﺮﮐﺎﺕ ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﺍﺻﻮﻟﮕﺮﺍﯾﺎﻥ ﺭﺍﺩﯾﮑﺎﻝ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ! ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﻗﺪﺍﻡ، ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎﻩ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﻧﮑﺘﻪ ﮔﻔﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ:
1- ﺍﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﮐﺎﺭﺍﻥ، به این روزها ﻣﺤﺪﻭﺩ نمی ﺷﻮﺩ. ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺣﺘﯽ ساز ﺗﺤﺮﯾﻢ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮐﻮﮎ ﮐﺮﺩه‌اﻧﺪ. تردید ﻭ ﺗﺸﮑﯿﮏ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺖﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺭﺳﻤﯽ ﺧﺒﺮ ﮐﯿﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻣﻘﻄﻌﯽ ﮐﯿﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﺷﻬﺮ، ﺁﻫﻨﮓ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻣﯽ ﻧﻮﺍﺧﺖ. ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺷﺪ ﺑﺮﻕ ﺭﺍﺩﯾﮑﺎﻟﯿﺴﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺩﯾﺪ.
2- ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺟﺮﺍ غلظت ﺩﮕﺮﯼ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺣﺠﻢ «ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻫﺎﯼ مدنی» ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮﯼ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﺗﺠﻤﻊ ﻣﯽ کنند، ﺗﺤﺼﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، اعتصاب ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺩﻫﺎﻥ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻧﺪ. خلاصه به هر چه ﺩﺭ ﻋﺮﻑ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻪ آﻥ، ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻣﺪﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ، ﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ .
3- ﺍﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻓﺎﺯ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻣﺮ ﻣﺒﺎﺭﮐﯽ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺠﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ، ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﮐﻨﺴﺮﺕ ﻫﺎ، ﺳﯿﻨﻤﺎﻫﺎ ﻭ ﯾﺎ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ. ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﺧﻮﺩ، گویی از فاز ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .
4- ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺤﺮﯾﻢ، ﺗﺤﺼﻦ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺭﺍ ﺫﯾﻞ ﺍﻣﺮ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﯿﺖ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ افعال ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﻧﮑﻨﺪ. ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ، ﺗﺠﻤﻊ ﻭ ﺗﺤﺼﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻣﻨﯿﺖ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﺁﺯﺍﺩ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﯾﮏ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻭ ﮐﻨﺶ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺍﺳﺖ. ﮐﻨﺶ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﻨﺶ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ. ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺯﻣﯿﻨﻪ «ﺍﻣﺮ ﻋﻤﻮﻣﯽ» ﺩﺳﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺑﺰﻧﺪ، ﺗﺠﻤﻊ ﻭ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺮ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ آﻥ ﺭﻧﮓ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﺪﻫﺪ، ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﮏ ﻓﻌﻞ ﻣﺪﻧﯽ ﻭ ﺍﻣﺮ ﺳﯿﺎﺳﯽ!
ﭘﺮﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺍﻣﺮ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﯿﺎﺱ ﺑﺎ ﺍﻣﺮ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻭ ﯾﺎ ﮐﻨﺶ ﻣﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻟﺬﺍ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺭﺍ ﮐﺎﻫﺶ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ‏«ﺟﺪﯾﺖ‏» ﺍﻓﻌﺎﻝ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﺎﻥ ﺑﮑﺎﻫﺪ! ﻭ ﺑﻪ ﻋﺎﺩﯼ ﺳﺎﺯﯼ ﮐﻨﺶ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ. در واقع دولت می‌تواند با تنظیم زمینه، خوانشی نرم از متن داشته باشد. این اگر تبدیل به رویه معمول شود، باعث می‌شود هزینه کنش سیاسی در ایران پایین بیاید. این چنین نشاط و مشارکت سیاسی بالا هم می‌رود.
5- دولت البته در این میان تنها نیست. دولت تنها دستگاهی نیست که عملکردش باید نقد شود. لذا برخورد دولت می‌تواند تبدیل به یک سرمشق برای مشق سایر دستگاه‌های مسوول در نظام شود. برخورد غیر امنیتی با کلید واژه ‏«نفوذ» از همین جنس است. عملکرد دولت می‌تواند الگوی جدیدی برای خوانش واژه‌های استراتژیک نظام باشد. یعنی خوانشی غیر امنیتی! در مدیریت مساله «نفوذ»، آخرین مرحله، مرحله امنیتی ست. دولت می‌تواند الگوی این نگاه باشد. آنچنانکه مدیریت امنیتی دولت تا کنون بوده است.