ضرورت های روابط ایرانی - عربی درمقابل عادی سازی روابط اسرائیل وبرخی كشورهای عربی

به گزارش ایرنا، شاتیلا درمقاله ای كه در نشریه «الموقف» چاپ شده است، با اشاره به اعتراف صهیونیست ها درباره روابط علنی و پنهان آنها با برخی كشورهای عربی و همكاری اقتصادی به ویژه با كشورهای عرب حوزه خلیج فارس نوشت، اینها در حالی است كه رژیم صهیونیستی به توطئه های خود برای یهودی سازی قدس و كرانه باختری، مصادره زمین های فلسطینی ها و سیطره برنامه ریزی شده بر قدس و آواره كردن مردم فلسطین ادامه می دهد.
در ادامه این مقاله آمده است: گستاخی رژیم صهیونیستی از زمانی بیشتر شد كه تلاش كرد با مهار اقلیت های دینی ، نژاد و مذهبی، فلسطین را بر اساس مصوبات كنگره جهانی یهودی در سال 1982 كه در نشریه صهیونیستی كیفونیم منتشر شده است، تقسیم كند.
امروز رژیم صهیونیستی همكاری با كشورهای عربی كه آنها را«سنی مذهب» می خواند، مطرح كرده تا تحت عنوان مقابله با ایران، فتنه مذهبی بزرگی در منطقه ایجاد كند.
رژیم صهیونیستی معتقد است نتیجه این فتنه انگیزی منجر به پیروزی پروژه خاورمیانه بزرگ خواهد شد و اسرائیل را به كشور بزرگی مبدل خواهد كرد كه همه منطقه را تحت سیطره خود دارد.
ما از جایگاه قومی و عربی و از خاستگاه اسلام جامع، تمدن ساز و دارای ارتباط با همه باورها ، طائفه ها و مذاهب می گوییم، تحقق یافتن این رویای صهیونیست ها محال است و رژیم صهیونیستی هر قدر هم از اوضاع تیره و تار منطقه سوء استفاده كند قادر به شكستن سد مصونیت بخش ما و پیاده كردن اهداف خود نخواهد بود.
رژیم صهیونیستی همواره اسیر قدرت بازدارندگی مقاومت خواهد ماند و توان پیشروی نخواهد بود حتی اگراز نیروهای تندرو و كسانی كه خواستار همكاری با آن باشند، استفاده كند.
در این میان حقایقی وجود دارد كه باید بر روی آنها تمركز كرد:
اول: دولت انور سادات (رئیس جمهور اسبق مصر) كه بر بزرگترین كشور عربی حكمرانی می كرد در سال 1979 با رژیم صهیونیستی از در مصالحه و سازش درآمد و قرارداد كمپ دیوید را با آن امضا كرد اما ملت مصر با هرگونه عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی مخالفت كردند.
به استثنای حكومت اردن و توافقنامه شكست خورده اسلو، افكار عمومی جهان عرب به ویژه اهل سنت، مقاومت و ایستادگی در برابر رژیم اشغالگر اسرائیل را برگزید.
دوم: در دهه نود میلادی یك كمیته رسمی عربی به نام «كمیته های چند جانبه» تشكیل شد تا عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی را در قالب برنامه اقتصادی كه توسط «شیمون پرز» طراحی شده بود دنبال كند.
این برنامه با شكست مواجه و پروژه شیمون پرز صهیونیست تمام شد.
سوم: رژیم صهیونیستی در سال 1982 همه توان خود را بسیج كرد و مرتكب تجاوزمستقیم علیه لبنان شد و تا بیروت رسید و موفق به تقسیم لبنان و امضای معاهده موسوم به 17 مه شد.
اما آزادمردان لبنان مقابل توطئه تقسیم ایستادند و با مقاومت مردمی علیه اشغالگران توانستند لبنان را نجات دهند.
توافقنامه سال 1989 موسوم به «طائف» بر دشمنی با رژیم صهیونیستی و بازیابی وحدت لبنان تاكید كرد و به این ترتیب توطئه اسرائیل فروپاشید.
چهارم : بیشتر مناطق جنوب لبنان كه تحت اشغال رژیم صهیونیستی قرار گرفته بود به مدد مقاومت و با كمك های گسترده مردمی مبتنی بر وحدت ملی آزاد شد و ما وارد مرحله معادله بازدارندگی با رژیم صهیونیستی شدیم و این رژیم پس از آزاد سازی جنوب در سال 2000 و مقاومت قهرمانانه سال 2006 دیگر قادر به هتك حرمت و تجاوز علیه لبنان نبوده است.
پنجم: درخواست همكاری صهیونیست ها با كشورهای عرب سنی به دلیل مقاومت افكار عمومی این كشورها در مقابل عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی، جامه عمل نخواهد پوشید و حاكمان این كشورها جرات اقدام در این زمینه را نخواهند داشت.
توده های مردم در كشورهای عربی، مساله فلسطین را ملاك و معیار ملی و دشمنی هر نظام و یا گروه می دانند.

** مشكل با ایران
شاتیلا در ادامه مقاله خود آورده است: واقعیت های موجود نشان می دهد بین كشورهای عرب حاشیه خلیج فارس و ایران مشكلاتی وجود دارد، این كشورها از قدرت رو به رشد ایران درهراس هستند و ایران را به دخالت در امور داخلی خود متهم می كنند.
در مقابل، ایران نیز به وجود پایگاه های ناتو در خلیج فارس از جمله ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریكا اعتراض دارد و آن را تهدیدی برای امنیت ملی خود تلقی می كند.
یكی از حقایق موجود آن است كه ایران یك قدرت منطقه ای با تاریخ طولانی و حضوری موثر است اما در زمان شاه به همراه رژیم صهیونیستی علیه عرب ها توطئه می كرد.
رژیم شاه بخشی از یك ائتلاف استعماری بود كه جنبش ملی گرایانه عرب ها آن را شكست داد.
با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران در سال 1979، ایران به مبارزه با صهیونیسم برخاسته و از مقاومت لبنان و فلسطین در برابر رژیم صهیونیستی حمایت كرده است.
جمهوری اسلامی ایران، رژیم صهیونیستی را دشمن شماره یك خود در منطقه می داند و با وجود اختلافاتی كه برخی كشورهای عرب حوزه خلیج فارس با آن دارد، این كشورها را هم سطح دشمن صهیونیستی نمی داند.
برخلاف نظر برخی افراد جاهل و نادان، ایران دشمن وجودی به شمار نمی آید بلكه یك ركن اصلی منطقه است در حالی كه رژیم صهیونیستی عنصر وارداتی است و حقوق عرب ها را در منطقه غصب كرده است.
شاتیلا نوشته است:ما از ده ها سال پیش و از زمان پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری حضرت امام خمینی (ره) در سال 1979 خواستار گفت وگوهای عربی – ایرانی هستیم و گفته ایم « جمال عبدالناصر» در تاریخ 30 مارس 1968 تصمیم گرفت تا جلوی صدور انقلاب و دخالت منفی در مسائل كشورهای عربی گرفته شود تا بر پایه اعتماد متقابل، همبستگی عربی را در برابر رژیم صهیونیستی و سیطره استعماری شكل دهد.
وی افزوده است: یران نیز اگر مایل به صدور انقلاب باشد موفقیتی كسب نخواهد كرد، اما اگر مایل به همكاری با عرب ها بر اساس احترام متبادل باشد با پاسخ مثبت وسیع افكارعمومی جهان عرب پیش از حكومت های رسمی مواجه خواهد شد، به دلیل اینكه انقلاب اسلامی ایران نظام استعماری شاه و دشمن عرب ها را سرنگون كرده و حمایت از فلسطین را در سرلوحه برنامه های خود قرار داده است.
این مساله دروازه های همكاری عرب ها با ایران را در راستای تكامل قدرت جهان اسلام می گشاید تا این كشورها از وابستگی رهایی یافته و به توسعه همه جانبه دست پیدا و از رسالت دین مبین اسلام دفاع كنند.
درست است كه روابط كشورهای عربی به ویژه در حوزه خلیج فارس با ایران بسیار پیچیده و بغرنج شده اما امكان یافتن راه حل های مسالمت آمیز برای مشكلات وجود دارد.
این هدف مهم با تشكیل كمیته ای متشكل از اتحادیه عرب ، سازمان همكاری اسلامی و حكمای عربی و اسلامی به منظور آغاز گفت وگوی جدی بین ایران و عرب ها قابل تحقق است.
اما این كمیته باید چند مساله را مورد توجه قرار دهد:
1- منافع مشترك مسلمانان: موج حمله های غربی و صهیونیستی علیه اسلام باید در چارچوب برنامه ای مورد بررسی قرارگیرد وبا افراط گرایی خطرناك مذهبی موجود در بین همه طرف ها مقابله شود تا زمینه تقریب بین مذاهب مختلف و از بین رفتن هرگونه ناخالصی های وارداتی در تفاسیر و اجتهاد های موجود در جامعه مسلمانان فراهم گردد.
2- تشخیص خطرهایی كه جهان اسلام را تهدید می كند و برنامه ریزی برای مقابله با آنها بر اساس اولویت گذاری
3- التزام به مساله فلسطین به عنوان مساله محوری تا بازپس گرفتن همه حقوق ملت فلسطین و اتخاذ موضعی مشترك در برابر حامیان رژیم صهیونیستی
4- ساماندهی روابط بین كشورهای اسلامی به ویژه بین ایران و عرب ها بر پایه احترام به تمامیت ارضی و وحدت كشورها و احترام به حقوق متقابل و ممنوعیت دخالت های منفی كشورهای اسلامی در امور یكدیگر وهمچنین احترام به یكپارچگی كشورها و گروه های موجود در آنها به گونه ای كه روابط دو جانبه كشورها با یكدیگر تنظیم شود و نه با طوائف ، مذاهب ، نژادها و قومیت های موجود در این كشورها.
5- دوری گزیدن كشورهای اسلامی از محورها و خط كشی های منطقه ای و بین المللی كه به ضرر امنیت و منافع كشورهای اسلامی دیگر است.
شاتیلا در ادامه مقاله خود نوشته است: این عناصر همه با هم می تواند اعتماد بین كشورهای اسلامی را افزایش دهد و بر پایه آن می توان از اختلافات بین ایران و عرب هاعبور كرد.
ادامه اختلاف ها و درگیری های منطقه ای و مذهبی ناشی از آن منجر به ناكام ماندن پیام اسلام خواهد شد و سرزمین های اسلامی را به آشوب و هرج و مرج همه جانبه دچار می سازد كه هیچ یك از طرف های درگیر قادر به كسب پیروزی در آن نیستند.
این درگیری ها به مثابه فاجعه هائی خواهند بود كه تمدن ، انسانیت و آبادانی را در كشورها اسلامی از بین می برد و درها را به روی صهیونیست ها و استعمارگران برای سیطره مطلق بر سرنوشت و مقدرات ما می گشاید.

** ملاحظه ها
1- رژیم صهیونیستی در سال 1982 و پس از آن در لبنان تلاش كرد تا قدرت و &#