سرمقاله آفرینش/ بزرگ پارسی‌گویان؛ در غربت ایرانیان

آفرینش/ « بزرگ پارسی‌گویان؛ در غربت ایرانیان » عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

حکیم ابوالقاسم فردوسی بزرگ ترین حماسه سرای تاریخ، نه تنها در سطح فرهنگ و ادبیات ایران است که در جهان با این عنوان شناخته می شود. . منصوربن فردوسی طوسی در سال 329 هجری در روستای‌ " باژ" از توابع طوس(توس) در خاندانی از طبقه دهقانان به دنیا آمد. از ایام جوانی شروع به سرایش یکی از بزرگترین شاهکارهای زبان و ادبیات پارسی یعنی شاهنامه کرد.
همه ساله چنین روزی به عنوان روزبزرگداشت فردوسی در ایران گرامی داشته می‌شود. مبالغه نیست اگر کتاب وی را شناسنامه و سند هویت ملی ایرانیان دانست، در روزگاری که استقلال ایرانیان به واسطه حمله خانمان سوزمغول‌ها از میان رفت و هویت آنان بر باد بود، فردوسی با خلق شاهنامه‌اش آبروی دوباره به جایگاه هویت ایرانیان بخشید تا بتوانند دوباره عزت نفس خود را به دست آورند و به ابراز وجود بپردازند.
اما افسوس که این عزت نفس ادبی دستخوش بی مهری‌های فراوان گردیده است و امروز شرق شناسان در دانشگاه‌های خارجی کرسی فردوسی وشاهنامه شناسی دایر کرده‌اند و در داخل کشور صرفاً در مطالعات آکادمیک فقط یادی از فردوسی می‌شود. جای افسوس دارد که ما با تمدنی غنی در عرصه‌های مختلف تاریخی دارای اساطیری سترگ هستیم، اما درکمال بی توجهی به آنها به دنبال فرهنگ سازی به مدل‌های غربی هستیم.
امروز کشورهای خلیج فارس با هزینه‌های نجومی برای خود هویت سازی می‌کنند، اروپاییان شاعری مثل هومر را که متعلق به یونان می‌باشد را برای خود افتخاری جهانی می‌دانند و به آن می‌بالند، اما درکشور ما فقط نامی از اسطوره‌هایمان باقی مانده و آن هم درحال فراموشیست. مشخص نیست چرا امروز پرداختن به اصالت ایرانی برای فرهنگ ما ضد ارزش تلقی می‌گردد ویا آن را درمقابل فرهنگ اسلامی تلقی می‌کنند؟! براساس کدام جرم و فرهنگ ضد ارزش باید برسنگ نبشته‌ها و آرامگاه مشاهیر کشور رنگ پاشیده شود و یا شعارهایی سیاسی درج گردد؟!
امثال فردوسی‌ها توانستند به جهانیان نشان دهند که اسلام مساوی با عربیت نیست. اهمیت فردوسی نزد ایرانیان به خاطر حفظ زبان فارسی در مقایسه با سرنوشت سرزمین‌هایی است که تغییر دین و آیین به زبان آنان نیز سرایت کرد. این همت فردوسی بود که استقبال ایرانیان به اسلام را مساوی با عرب زبان شدن قرار نداد و اصالت زبان پارسی را با تشرف به آیین محمدی درکنارهم برای ایرانیان درآمیخت.
اما امروز ناآگاهانی هستند که این همگرایی اسلامیت و ایرانیت را درک نمی‌کنند و ارزش‌ فرهنگ اصیل ایرانی را برنمی‌تابند. بروزاین طرز تفکرات بدین سبب است که نهادهای فرهنگی کشور جز قرار دادن چند شعر درکتاب درسی مقاطع ابتدایی، کارخاص دیگری درجهت ترویج فرهنگ فردوسی شناسی و شاهنامه خوانی انجام نداده‌اند و یا اقداماتشان ضعیف و محدود بوده است.
نتیجه این می‌شود که امروز شاهدیم یکی از سنتی ترین مراسم فرهنگی کشورمان، یعنی نقالی، که ارتباط مستقیم درزنده نگه داشتن شاهنامه دارد، درحال فراموشی است و به جز نگاره‌های حماسی آن که بر درو دیوار سفره‌خانه‌های سنتی نقش بسته اند، چیزی از این سنت فرهنگی باقی نمانده است.
با این اوصاف ، ضروریست تا سیاست گذاران فرهنگی، فرهنگ نگاران و عامه مردم نسبت به کاربرد و اصالت هویت فرهنگی خود توجه جدی داشته باشند.
چون غنای فرهنگ ایرانی- اسلامی ما دراعصار گذشته به حدی بوده است که امروز می‌تواند به عنوان سپری کارآمد در مقابل خرده فرهنگ‌های وارداتی و غیرسازنده مورد استفاده قرار گیرد.
درآخر ضمن گرامی‌داشت یاد وزحمات بزرگ مرد حماسه سرای ایران زمین حکیم ابولقاسم فردوسی این روز را به تمام دوستداران شاهنامه تبریک می‌گوییم.




منبع: آفرینش