هیپنوتراپی چگونه به کمک پزشکی نوین آمده است؟ (قسمت دوم)

الو دکتر/ هیپنوتیزم از سال 1996 با طی مراحل علمی «کلینیکال ترایال» به عنوان یک روش کامل کلاسیک علمی در کتاب مرجع روانپزشکی گنجانیده شد است بگونه‌ای که مؤسسه ملی بهداشت و درمان آمریکا در همان سال آنرا برای کاهش دردهای ناشی از سرطان و سایر بیماریهای مزمن مؤثر شناخت.
این در حالی است در بعضی از کشورها بعنوان طب مکمل هنوز بدان نگریسته می‌شود. سوالی که امروزه انسان با آن روبروست و جوابی بس بسیار تامل بر انگیز دارد این که براستی انسان امروزه از چند درصد توانایی مغز خود استفاده و بهره می‌برد؟

برخی از دانشمندان آنرا 2% برخی 4% انیشتین این رقم را 7%و دیگران دربهترین حالت آنرا10 % می‌دانند.این بدان معناست که در خوشبینانه ‌ترین حالت90% از پتانسیل بکر مغز انسان بدون استفاده باقی می‌ماند براستی چه مقدار بشر امروزی در پی تلاش و استفاده مطلوب ازآن برآمده است؟
متاسفانه بدلیل تبلیغات نادرست و عدم شناخت کافی حیطه دانش هیپنوتیزم که شاید بر گرفته از داستان سرایها و افسانه‌سرایهای گزاف‌گونه باشد این علم آن گونه که باید و شاید هنوز بدرستی در پارهای ازکشورها شناخته نشده است اما به مرور این علم می‌رود تا جایگاه واقعی خود را در عرصه پزشکی نوین باز یابد.

به منظور وقوف بیشتر و بهتر بر کارایی و توانمندیهای هیپنوتیزم در عرصه ناشناختهای درون مغز به دو سوال کلیدی اما مهم پاسخ داده می شود.

آیا هیپنوتیزم همان تـاثیر دارونما را برذهن انسان دارد؟
مطالعات پرفسور پیر رین‌وین متخصص جهانی درد و هیپنوتیزم از مونترال کانادا که با استفاده از تصاویر گرفته شده از مغز بود نشان داد کارکرد بی‌دردی حاصل از دارونما با هیپنوتیزم متفاوت است.و این در واقع تایید کننده این فرضیه است که اعلام می‌دارد فرآیندها و مکانیزمهای مختلفی در فعال کردن عکس العمل مغز از راه هیپنوز ودارونما وجود دارند.

دارونما محصول اپیوییدهای درونی است و می‌تواند توسط نالوکسان Naloxone مهار گردد، ولی بی‌دردی حاصل از هیپنوز را نمی‌توان با نالوکسان مهار نمود. محتمل‌ترین فرضیه در مورد بی‌دردی هیپنوز تغییر تفسیر عاطفی هیجانی درد در لوب فرونتال است که با وجود آسیب بافتی دردآور، موجب عدم احساس رنج می‌گردد. این که چگونه طی بی‌دردی هیپنوز، فعالیت‌های قشر مغز موجب فعالیت مهاری فرونتال و عدم پردازش محرک‌های دردناک می‌‌گردد، هنوز در پرده‌ای از ابهام قرار دارد.

فرضیه دیگر به کنترل تجزیه‌ای معروف و معتقد است قسمتی از ذهن به عنوان ناظری مخفی از وجود درد آگاه است ولی قسمت آگاه ذهن چیزی در مورد درد نمی‌دانداز آنجا که اثر هیپنوز مستقل از اثر دارونما است، بنابراین یک روش درمانی کاملاًعلمی محسوب می‌گردد.

سوالی دیگری که در اینجا مطرح است این است که:

آیا هیپنوتیزم همان تلقین است؟
بررسی دکتر اروین در مودنا ایتالیا حکایت ازآن داردکه کارکرد مغز در هیپنوتیزم و تلقین بدون هیپنوز کاملاً متفاوت از همدیگر هستند او برای دست یافتن به این نتایج دو گروه از افراد را مورد تجزیه و تحلیل اسکن‌های مغزی قرار داد.
گروه اول کسانی بودند که طرح‌های سیاه و سفید را با کمک هیپنوتیزم بصورت رنگی می‌دیدند. دسته دوم افراد بسیار تلقین‌پذیری بودند که بدون هیپنوز تصاویر سیاه و سفید را تنها با تلقینات داده شده به آنها رنگی می دیدند. در گروه اول کورتکس دیداری مغز هنگام دیدن تصاویر مغز فعال می‌گردید.
اما در گروه دوم قسمتهای دیگر مغز فعال می گریدندیعنی گروه دوم می‌پنداشتند که تصاویر رنگی است و مغز آنها در حال تفکر و سعی و تلاش برای رنگی جلوه دادن تصاویر بود در حالیکه در گروه اول تصاویر را واقعاً رنگی می دیدند.

در حال حاضر تحقیقات زیادی در دنیا برروی چگونگی تاثیر هیپنوتیزم بر روی کارکرد مغز و چگونگی استفاده ازآنها در درمان بیماریها صورت می‌‌پذیرد و هر روز با این دانش دریچه‌ای دیگری بر شگفتیهای مغز گشوده می‌شود. واین علم می‌رود با کمک به بیماران جسمی-ذهنی افقی روشن‌تر وبهتر را در عرصی پزشکی رقم زند.



با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید

منبع: الو دکتر