چرخ زندگی با فروش تنها دو گلدان سفالی در ماه نمی‌چرخد!

خبرگزاری مهر- گروه فرهنگ: اینجا زوراه است. شهری کویری در ۱۵ کیلومتری اردستان. حسن مدرس از این شهر برخاسته و محمد محیط طباطبایی، پژوهشگر ادبی در زواره به دنیا آمده است.   

در گوشه‌ای از این شهر، کارگاه و فروشگاه کوچکی است که در آن با خاک رس و خاک چینی، سفالینه‌های رنگارنگی برای من و تو ساخته می‌شود. باقر فخاری، مدیریت این کارگاه کوچک را برعهده دارد و کوزه‌گری، شغل پدران او بوده و باقر، میراث‌دار پیشه پدران خود است.

فخاری، ۱۵ شاگرد پسر و ۱۵ هنرجوی دختر دارد. اما تعداد جوانانی که در اردستان و زواره زندگی می‌کنند و دلشان می‌خواهد، سفالگری بیاموزند کم است. خود او این هنر را از اجداد خود آموخته است. به عبارتی هنر سفالگری که فخاری، کوزه‌گری‌اش می‌داند در خانواده او جنبه وراثتی داشته و نسل به نسل منتقل شده است.

او بازنشسته آموزش و پرورش است و از روی عشق، سفالگری می‌کند وگرنه سفالگری، درآمد چندانی ندارد که بخواهد به آن تکیه و مخارج زندگی‌اش را از طریق کوزه‌گری تامین کند.  

فرزندان فخاری، هنر آبا و اجدادی کوزه‌گری را فرانگرفته‌اند. آنها به گفته پدر درس خوانده و لیسانس و فوق لیسانس گرفته و به کارهای اداری روی آورده‌اند. این هنرمند سفالگر، گفته‌های خود را این‌گونه ادامه می‌دهد: می‌دانی در زواره، همه مردم باید دو شغل داشته باشند تا راحت‌تر زندگی کنند. به این خاطر که درآمدها پایین است و اگر دو شغل ثابت نداشته باشی، چرخ زندگی‌ات نمی‌گردد.

او ادامه می‌دهد: خود من با درآمد حاصل از تولید و فروش سفال، نمی‌توانم مخارج زندگی‌ام را تامین کنم. مگر فروش ماهانه من چقدر است؟ نهایت به یک میلیون تومان در ماه برسد. چه کسی می‌تواند هزینه‌های بالای زندگی را با این مبلغ تامین کند!؟

این هنرمند سفالگر می‌گوید: صنایع دستی نیازمند معرفی و تبلیغ است. ما بیشتر لالجین و میبد را می‌شناسیم و تصورمان این است که سفال‌های خوب و مرغوب تنها در این دو شهر تولید می‌شود، اما در زواره از سال‌ها پیش تاکنون، کوزه‌گری که حالا به سفالگری تغییر نام داده، رواج داشته است.

فخاری هم به تولید ظرف‌های سفالی می‌پردازد و هم ظروف سرامیک. سفال از گل رس ساخته می‌شود و سرامیک از خاک چینی؛ گل رس در ایران یافت می‌شود و خاک چینی را از خارج می‌آورند؛ به همین خاطر، سرامیک گران‌تر از سفال است.

این هنرمند سفالگر، اعتقاد چندانی به گردشگران ندارد. بیشتر مردم زواره و اردستان، خریدار کارهای او هستند اما اغلب مردم زوراه، در اصفهان و تهران زندگی می‌کنند و تعطیلات نوروز و محرم و نیمه شعبان به زواره می‌آیند و کاسه و کوزه و گلدانی می‌خرند؛ به همین‌خاطر نمی‌توان روی درآمد حاصل از کار هنری حساب کرد.

فخاری بار دیگر می‌گوید: دلم می‌خواست پسرهایم، کوزه‌گری می‌دانستند و با هنر پدران خود آشنا بودند اما من، گاهی در ماه، فقط دو گلدان می‌فروشم چگونه با این درآمد می‌توان چرخ زندگی را گرداند!؟

ویدیو مرتبط :
نقاشی روی گلدان سفالی