سرمقاله مردم سالاری/ لزوم حفظ حقوق و شأن بازنشستگان « لزوم حفظ حقوق و شأن بازنشستگان » عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

مردم سالاری/

«افسرده تن و جان تو در خدمت دولت
قاموس و شرف بودی و ناموس فضیلت
وین هر دو، شد از بهر تو اسباب مذلت
چل سال غم و رنج ببین با تو چه‌ها کرد
دولت، رمق و روح تو را از تو جدا کرد
چل سال تو را برده‌‌ انگشت نما کرد
و آن گاه چنین خسته و آزرده رها کرد»...

آیا این سروده‌‌ زنده یاد فریدون مشیری، نباید زبان حال بازنشستگان یا عنوان پرطمطراق در باطن هیچ «پیشکسوتان» امروز باشد؟ دمی‌ با آنها بنشینید، کمی‌با حوصله دردهای سینه سوز آنها را بشنوید و خود را جای آنها بگذارید سپس داوری کنید که دستگاه‌های اجرایی به ازای عمری که از آنها گرفته است و حق ماهانه شان را نیز، اکنون چه و چگونه به آنان بازمی‌گرداند. اینان که صدقه نمی‌خواهند ؛ طالب حق دیگران نیستند ؛ بلکه همان چیزی را می‌خواهند که از آنان کسر می‌شده است. آن روز که دهها تومان به عنوان حق بازنشستگی از آنان می‌ستاندند، زمین میلیونی امروزی، متری ده ریال بود. این از همه جا ماندگان و راندگان، تر‌از همان را می‌خواهند و غفلت نشود که یک میلیون و دویست هزار نفرهم نیستند، بلکه حداقل با منسوبان درجه‌‌ اول و دوم خود نیمی‌از نفوس این ملک و ملت‌اند و هنوز هم در عین از پاافتادگی تاثیرگذارند. چون از اسب افتاده اند نه از اصل.
و اما مصایب‌شان تنها این نیست که به لطف درایت دولتی که سفره‌های مردم را از نفت پرکرد، قدرت خریدشان، دست کم 67 درصد کاهش یافت بلکه در حکومت دولت تدبیر و امید و به صاحب کاری وزارت خانه‌ای که عنوان « رفاه » را به یدک می‌کشد و می‌گویند که وزیرش از جنس مستضعفان است و از سربازی به سرداری رسیده و دردآشناست، آن چنان جفایی شد که اگر مرحمت خاصه جناب دکتر روحانی نبود، مستمری‌شان 28 اسفند که جمعه بود و روز 29 هم که تعطیل رسمی‌است، پرداخت نمی‌شد آن هم خیل بازنشستگانی که جهت دریافت، کارت ندارند تا از خودپردازها دفع نیاز کنند. حال قضاوت کنید که شب عید امسال بر این زردرویان از پا افتاده، چه گذشته است؟ مردمی‌که شاغلان امروز بر صداقت، اخلاص، ایمان به کار، مردمداری و جلب رضای خدا و ارباب رجوع، صحه می‌گذارند و پرکاری و استقامت وکم توقعی آنها را مورد تایید و تکریم قرار می‌دهند.در اینجا سوال این است که آیا پنداشتن بازنشستگان به تعبیری که درخت خشک‌اند و آب نمی‌خواهند، علقه‌های خدمت شاغلان را از بین نمی‌برد و با خود نمی‌گویند حالا که آینه پیش روی ماست به جای خدمت به مردم، بار خود را برای فردا ببندیم تا فردا ناچار نباشیم که مثل مشیری صاحب درد بگوییم: « چهل سال اگر خدمت بقال نمودی / امروز بدین رنج گرفتار نبودی ! » آیا بخشی از بی‌انگیزگی دستگاه‌های اجرایی در ارائه خدمات به ارباب رجوع از همین پیامدها نشأت نمی‌گیرد؟ اگر چنین نیست پس علت این معلول چیست؟
البته بازنشستگان قبول دارند که این میراث ناصواب و ناعادلانه پرداخت‌ها از گذشته به این دولت و این مجلس به ارث رسیده است اما این را نمی‌توانند بپذیرند که به عنوان مثال، دریافتی سه فرهنگی دانشگاه دیده آن زمان، کمتر از دریافتی بازنشسته‌ی دون پایه دستگاه دیگری در این زمان باشد. حال به یاد آورید که این دریافتی وقتی که 67 درصد هم قدرت خریدشان کم شود، چه فاجعه‌ای روی خواهد داد. چنین رویه‌ای و چنین تفاوت و تبعیضی با هیچ دین و مذهب و مرام و مسلکی سازگار نیست. بازنشسته‌های فرهنگی می‌گویند که ما بسیار خوشحالیم که پیشکسوتان نهادهای دیگر، حق خود را می‌گیرند و شایسته بیش از آن هم هستند اما ما به کدامین گناه و به کدام جرم باید این چنین نگریسته شویم. و بر کسی هم پوشیده نیست که فرهنگیان بازنشسته امروز در کدام یک از صفوف مبارزه با رژیم، جای داشته اند.
سوال این است که آیا نظام جمهوری اسلامی‌که مبتنی بر دین حق و عدالت علوی است، جایز می‌داند که چنین نگرش ناعادلانه‌ای اعمال شود؟ آیا اگر دیگران سهل‌انگاری و غفلت کرده‌اند و بر حقوق مسلم صاحبان حق، وقعی نگذاشته‌اند، نباید مجلسیان نشسته بر خانه ملت و «در رأس امور» - که فرهنگی هم در بین آنها کم نیست – به فکر دفع این رفتارها و نگرش‌های ناعادلانه باشند؟ این عزیزان اگر اکنون صاحب درد هم نباشند، از سنخ و صنف اهالی درد و رنج‌اند. پس جهت از بین بردن این تبعیض ویرانگر، که مرضی خدا و خلق خدا و صلاح و آینده خودشان هم هست، باید چاره‌ای عاجل پیدا کنند‌ و بسیار بعید هم هست که دولت تدبیر و امید که در راس آن حقوقدانی نشسته است، متوجه این استضعاف نباشد و با مجلس محترم، همقدمی‌نکند. و اما سکان داران وزارت رفاه هم نباید رشته امور بازنشستگان را به مسئولانی بسپارند که هیچ سنخیتی با این جمع میلیونی ندارند چون نخست این که در کسب حلالیت دچار مشکل می‌شوند دوم آن که این بیت مصداق پیدا می‌کند که:
از درد سخن گفتن و از درد شنیدن
با مردم بی‌درد ندانی که چه دردی است


با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید

منبع: مردم سالاری