نقش حضرت زینب(س) در مدیریت قیام عاشورا و خنثی کردن سیاست‌های بنی‌امیه

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، حجت‌الاسلام جواد ورعی در نشست نقش سیاسی زنان در واقعه عاشورا که در موسسه مطالعات و تحقیقات زنان برگزار شد، اظهار داشت: در قیام امام حسین(ع) یکی ازمسائل مهم حوادث و جریانات بعد از عاشوراست. 

وی افزود: این قیام دارای دو مقطع زمانی مهم است. یک مقطع تا زمان شهادت امام حسین(ع) و یارانش و مقطع دوم که اهمیت آن شاید بیش از مقطع نخست باشد، جریانات بعد از عاشوراست. 

این پژوهشگر دینی گفت: حکومت بنی‌امیه حاضر شد برای بقای خود دست به جنایت کربلا بزند و فرزند پیامبر(ص) را به شهادت برساند. قطعا هدف این حکومت این نیست که صرفا جنایتی را مرتکب شود و حوادث بعد از عاشورا برایش اهمیتی نداشته باشد. 

حجت‌الاسلام ورعی ادامه داد: سیاست‌های حکومت بنی‌امیه بعد از به شهادت رساندن امام حسین(ع) به مسلخ بردن شخصیت امام و تحریف قیام او بود.

وی ادامه داد: سیاستی که حکومت بنی‌امیه در کوفه و شام بعد از حادثه کربلا دنبال می‌کرد تحریف قیام امام حسین بود؛ وقتی امام حسین(ع) از مدینه به سمت مکه و پس از آن به سمت کربلا حرکت کرد، شخصیت‌های مذهبی و سیاسی متعددی نزد ایشان آمدند و پیشنهاد‌های مختلفی را مطرح کردند ولی هیچکدام از پیشنهادات مورد قبول امام حسین(ع) قرار نگرفت. 

این پژوهشگر دینی بیان کرد: یکی از پیشنهادات این بود، اگر شما تصمیم به این سفر گرفته‌اید حداقل زنان و کودکان را به همراه نبرید، اما امام حسین(ع) از حقایقی مطلع بود که شخصیت‌های مذهبی آن را نمی‌دانستند. در حقیقت امام واقف بود که حکومت بنی‌امیه به جنایت کربلا اکتفا نکرده و تلاش می‌کند تا وی را به عنوان فردی که علیه حکومت قانونی بنی‌امیه شورش کرده، معرفی کند. 

حجت‌الاسلام ورعی عنوان کرد: امام حسین(ع) احساس می‌کرد از روز عاشورا به بعد ماموریتی وجود دارد که از عهده هیچ فرد دیگری به جز حضرت زینب(س) و امام سجاد(ع) برنمی‌آید.

وی ادامه داد: وقتی به مبانی فکری شیعه و اهل سنت مراجعه می‌کنیم، قیام امام حسین(ع) کاملا یک قیام منطقی و قابل دفاع است. براساس مبانی شیعیان امام حق قیام علیه حکومت بنی‌امیه را داشت چرا که یکی از حقوقی که برای شهروندان قائل هستیم حق قیام علیه دولت ظالم و نامشروع است. براساس مبانی اهل سنت نیز زمامدار باید دارای ویژگی‌هایی باشد و شیوه زمامداری او مطابق کتاب و سنت باشد. 

این پژوهشگر دینی تصریح کرد: پیمان‌شکنی از دوره قبل از اسلام و زمان جاهلیت به عنوان امری ناشایست شناخته می‌شد. معاویه با امام حسن(ع) عهد بسته بود که برای خود جانشینی تعیین کند تا پس از او حق با فرزند امام یا امام حسین(ع) باشد اما عهد خود را زیر پا گذاشت و در چنین شرایطی امام حسین(ع) حق قیام داشت. 

حجت‌الاسلام ورعی افزود: حکومت بنی‌امیه بعد از حادثه کربلا در سه محور تلاش کرد و حضرت زینب(س) بعد از شهادت امام حسین(ع) قیام وی را مدیریت کرد تا به هدف نهایی یعنی بیدار کردن افکار عمومی برسد. 

وی اظهار داشت: حکومت بنی‌امیه تبلیغ می‌کرد که امام حسین(ع) علیه حکومت آنها که مشروع است شورش کرده و وی و یارانش جزء عده‌ای هستند که از حکومت خروج کرده‌اند. بنابراین آنها را سرکوب و بازماندگان را به اسارت گرفته‌اند. 

این پژوهشگر دینی با بیان اینکه مردم شام اسلام را با معاویه می‌شناختند گفت: این مردم اعتماد بسیاری به بنی امیه داشتند. اقدام دوم بنی‌امیه پس ازحادثه  عاشورا این بود که امام را به تفرقه در امت اسلامی متهم کرد. حتی زمانی که برخی از فرستادگان بنی‌امیه به نزد امام حسین(ع) می‌آمدند عنوان می‌کردند که از خدا بترس و در امت اسلام تفرقه ایجاد نکن. حکومت بنی‌امیه به دنبال این بود وحدتی در جامعه برقرار شود که هیچ فردی جرات نفس کشیدن نداشته باشد و امام حسین(ع) چنین وحدتی را که دین را به نابودی بکشاند نمی‌پذیرفت. 

حجت‌الاسلام ورعی ادامه داد: اقدام سوم بنی‌امیه پس از حادثه عاشورا سیاست جبر بود یعنی تبلیغ کردند که پیروزی ما نشانه حقانیت ماست. در چنین شرایطی نقش حضرت زینب(س) و امام سجاد(ع) خنثی کردن سیاست‌های بنی‌امیه بود و اگر سکوت می‌کردند مشخص نبود که قیام کربلا چگونه به آیندگان می‌رسید. 

وی بیان کرد: حکومت بنی‌امیه به این جنایت دست زد اما نتوانست به اهداف خود برسد و بعد از 3 سال ساقط شد. 

این پژوهشگر دینی همچنین در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به نقش زنان در جریان شکل‌گیری و پیروزی انقلاب اسلامی  تصریح کرد: در جمهوری اسلامی ایران که اندیشه‌های امام خمینی(ره) در کشور وجود دارد، زنان می‌توانند قابلیت‌های خود را در عرصه‌های مختلف نشان دهند که یکی از این عرصه‌ها بُعد سیاسی است.

وی مطرح کرد: چه تعداد از زنان متدین ما انگیزه داشته و وارد مشارکتهای سیاسی شده‌اند اما موانع اجازه نداده است؟ زنان تا چه اندازه نسبت به مسائل مهم سیاسی و اجتماعی حساسیت دارند؟ تا چه اندازه وارد نقد و انتقاد شده‌اند و در این عرصه مشارکت کرده‌اند.

انتهای پیام/