مقایسه تعهدات ایران و رژیم صهیونیستی در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، نشستی علمی توسط مرکز رشد دانشگاه امام صادق(ع) با عنوان «فشارهای جدید اقتصادی با طعم گرمایش زمین» در محل این دانشگاه برگزار شد و برخی ابعاد سند سهم ایران در کاهش گازهای گلخانه‌ای که از سوی خود دولت ایران برنامه‌ریزی و تعهّد شده است (Intended Nationally Determined Contribution)، مورد بحث قرار گرفت.

این سند در 29 آبان 1394 و پیش از برگزاری کنفرانس موافقت‌نامه پاریس – 10 تا 22 آذر 1394 – به صورت رسمی بر روی تارنمای کنوانسیون سازمان ملل متحد درباره تغییرات اقلیم (UNFCCC) منتشر شده است.
این موافقتنامه هنوز به معنایی، نهایی و موثر نشده است و از 3 اردیبهشت به مدت یک سال، در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک برای امضای به اصطلاح باز می‌شود.

** مباحث علمی مربوط به گرم شدن اتمسفر زمین، مستلزم مطالعات است

در ابتدای این نشست علمی، «نصیرالله دوستی» از فیزیک‌دانان نخبه کشور به نقد مبانی علمی جریانات گرم شدن زمین پرداخت.

وی با اشاره به اینکه مباحث علمی مربوط به گرم شدن اتمسفر زمین، مستلزم مطالعاتی در چندین حوزه فیزیک، مطالعات اقلیم‌شناسی، اپتیک فضا و ... است، از کمبود مطالعات متقن علمی و عدم تربیت متخصصان در این حوزه انتقاد کرد .

دوستی با به چالش کشیدن نظریه مبنای موافقت‌نامه پاریس، نظرات مخالف مجموعه زیادی از دانشمندان جهان را نیز با این نظریه قدیمی و ضعیف مطرح و در انتها نظریه جدیدی را نیز که متکی به داده‌های بسیار محکم جدید در حوزه فضا و اتمسفر است، عنوان کرد.

** مسئله تغییر اقلیم و کاهش گازهای گلخانه‌ای کاملاً سیاسی است

در ادامه این نشست «سیدمجتبی امامی» عضو هیئت علمی دانشگاه امام صادق(ع) با اشاره به ارتباط دلایل علمی تغییرات اقلیمی و مسائل سیاسی مرتبط با آن، اظهار کرد: ما وقتی به منابع متقن و معتبر علمی دنیا در حوزه سیاست‌های جهانی تغییرات اقلیمی مراجعه می‌کنیم، متوجّه می‌شویم که جدای از مسائل و دلایل علمیِ تغییرات اقلیمی، تعریف مسئله تغییر اقلیم و کاهش گازهای گلخانه‌ای کاملاً یک امر سیاسی است؛ در حالی که متاسفانه تعبیر و ادراک معمول دانشگاهیان، مسئولان و سیاست‌گذاران کشور ما از مسائل اقلیمی در داخل ایران صرفاً علمی و محیط زیستی است.

وی همچنین از اینکه فهم عرفی رایج بین عالمان علوم اجتماعی، مدیران و سیاستگذاران، مباحث تغییر اقلیم (Climate Change) را با آلودگی هوا (Air Pollution) یکسان در نظر می‌گیرد، انتقاد کرد.

**تعاملات ما با سازمان‌های بین‌المللی منفعلانه است

امامی افزود: متأسفانه غالب واکنش‌ها و تعاملات ما با سازمان‌های بین‌المللی منفعلانه است. طبق مصوبه هیات دولت در مهرماه سال 94، ما حداقل به 74 سازمان بین‌المللی میلیون‌ها دلار حق عضویت می‌دهیم. این حق عضویت‌ها چندان مهم نیست، بلکه آنچه درجه بالاتری از اهمیت را دارد، این است که بدانیم از عضویت در این سازمان‌ها، معاهدات و توافقنامه‌ها چه به دست می‌آوریم. این سازمان‌های بین‌المللی به علّت تخصصی بودن و داشتن بنیه خوب مالی، محل اجتماع مجموعه‌ای از متخصصان می‌شوند که در عین انجام یکسری کارهای علمی، در نهایت در خدمت کشورهای قدرتمند دنیا قرار می‌گیرند. از طرف دیگر، ما هم به انجام کارهای علمی و کارشناسی بر روی عملکرد و محصولات این سازمان‌ها نمی‌پردازیم و غالبا چشم و گوش بسته و مقهور از توان کارشناسی آنها، صرفا از نسخه‌ها و پیشنهادهای آنها تبعیت می‌کنیم.

عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق(ع) تاکید کرد: تقریباً کلیه شئون زندگی و حکومت ما تحت تأثیر نسخه‌های این سازمان‌های بین‌المللی قرار گرفته است. برخی از صاحب‌نظران در دنیا معتقدند حجم این خط‌مشی‌های تجویزی بین‌المللی آنقدر زیاد شده است که تقریباً چیز زیادی برای حاکمیّت‌های ملّی باقی نمانده است. اگر به حجم موافقت‌نامه‌ها، تعهدات و در درجه بعد تأثیرات این نهادها بر سیاست‌های داخلی ایران توجه کنیم، اهمیت این نهادها برای ما صدچندان خواهد شد.

**آیا نباید دقت بیشتری در امضاهایی که می‌کنیم انجام دهیم؟

وی افزود: حال سؤال این است که وقتی تأثیرات بی حد و حصر این سازمان‌ها و معاهدات را می‌بینیم، نباید جامعه علمی و سیاست‌گذاری ما با چشم بازتری با این حرکت‌ها مواجه شود؟ آیا نباید دقت بیشتری بر امضاهایی که می‌کنیم داشته باشیم؟ آیا دانشگاه‌های ما نباید ابعاد مختلف اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و بین‌الملل این موافقت‌نامه‌ها را بررسی کرده و سیاست‌مداران ما را از آن آگاه کنند؟ چرا ما همیشه از اولین کشورهایی هستیم که هر معاهده‌ای را امضاء می‌کنند؟

امامی با بیان اینکه اگر این نظریه که «تولید دی اکسید کربن زمین را گرم کرده است»، قبول کنیم، ابتدا باید به سراغ کشورهایی برویم که دی اکسید کربن بیشتری تولید می‌کنند، گفت: وقتی پیمان کیوتو (این پیمان در سال 1997 برای کاهش غلظت گازهای گلخانه‌ای نهایی شد و از سال 2005 اجباری شد) به وجود آمد، آمریکایی‌ها با آنکه از اولین امضاء کنندگان این پیمان بودند، اما در نهایت، تنها امضاء کننده‌ای شدند که پیمان را مورد تأیید نهایی قرار نداد و اعلام کردند که میزان تولید دی اکسید کربن خود را کاهش نمی‌دهند؛ اما ایران، بدون اینکه از امضاء کنندگان پیمان باشد، در خرداد 1384 این پروتکل را به تصویب مجلس شورای اسلامی رساند. در نهایت جمع‌بندی بسیاری از کارشناسان جهان این است که پیمان کیوتو به دلایل متعددی شکست خورده است.

**صورت‌های جدید حکمرانی کشورهای غربی

استاد دانشگاه امام صادق(ع) تصریح کرد: کشورهای غربی در سال‌های اخیر، در واقع فرایندی را راه‌اندازی کردند تا بتوانند صورت‌های جدیدی از حکمرانی جهانی را طراحی کنند و سایر کشورها که به لحاظ تاریخی، نقش چندانی در انتشار گازهای گلخانه‌ای نداشته‌اند را برانگیزانند تا به ظاهر به صورت داوطلبانه در کاهش این گازها مسئولیت قبول کنند. اوج شکل‌گیری و ثمردهی این سازوکار در کنفرانس پاریس در آذرماه سال 94 بود. در واقع باید گفت کشورهای توسعه‌یافته‌ای مانند آمریکا که حتی هم‌اکنون مسئولیت انتشار 24 درصد گازهای گلخانه‌ای جهان را بر عهده دارد، تلاش کردند تا در چهارچوب این موافقت‌نامه، کشورهای در حال توسعه را در مسئولیت کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای متعهد سازند.

وی خاطرنشان کرد: در این فرایند، ابتدا گروهی پژوهشی، ظرفیت 6 کشور را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای مورد مطالعه قرار دادند و سپس در چارچوب آن، فرمتی را طراحی کردند تا کشورها خودشان متعهد شوند و برنامه کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را ارائه دهند.

**تعهد ایران در پاریس برنامه‌‌های توسعه ما را 10 سال تحت تاثیر قرار می‌دهد

عضو هیئت علمی دانشگاه امام صادق(ع) ادامه داد: تعهداتی که طبق گفته سند ایران از سوی کشورمان اعلام شده است حداقل 10 سال برنامه‌های توسعه ما را در فاصله سال‌های 2021 تا 2030 تحت تاثیر قرار می‌دهد.

امامی در ادامه برای روشن‌تر شدن وضعیت کشورها در انتشار گازهای گلخانه‌ای تصریح کرد: طبق گزارش رسمی دبیرخانه تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد، سرانه انتشار دی اکسید کربن در سال 2012 در ایران، 6.96تن است و در رتبه 41 جهان قرار دارد؛ در حالی که سرانه انتشار دی اکسید کربن در رژیم صهیونیستی در سال 2012 معادل 9.27تن است و در رتبه 26 جهان قرار دارد؛ و سرانه انتشار دی اکسید کربن در ایالات متحده آمریکا در سال 2012 معادل 16.15تن است و در رتبه 13 جهان قرار دارد.

**مقایسه انتشار دی‌اکسید کربن ایران و آمریکا و رژیم صهیونیستی

استاد دانشگاه امام صادق(ع) اضافه کرد: خوب است بدانید که ایران با داشتن 09/1 درصد جمعیّت جهان، 68/1 درصد انتشار دی اکسید کربن ناشی از احتراق سوخت جهان را  به خود اختصاص داده است؛ در حالی که ایالات متحده با داشتن 4.4درصد از جمعیّت جهان، 16 درصد انتشار دی اکسید کربن ناشی از احتراق سوخت جهان را  به خود اختصاص داده است؛ یعنی 3.6برابر جمعیّت خود و 9.5 برابر انتشار ایران است؛مراجعه به این آمارها نکات بسیاری را برای اهل تحقیق روشن خواهد کرد.

وی گفت: سند تعهدات رژیم صهیونیستی در این زمینه را یک تیم کاملا تخصصی متشکل از چندین ارگان دولتی و مجموعه‌های علمی تنظیم کرده است؛ آنها در این راستا چندین تحلیل هزینه-فایده انجام داده‌اند. آنها با پیش‌بینی‌های متعدد در حوزه انرژی، جمعیت، اقتصاد و ... در نهایت میزان تعهد خود را برای حضور در موافقت‌نامه پاریس اعلام کرده‌اند. سؤال اینجاست که این مطالعات و بررسی‌ها آیا در طراحی تعهد ایران هم صورت پذیرفته است؟

امامی تصریح کرد: ایران در برنامه خود تعهد داده است که 4 درصد میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را در فاصله سال‌های 2021 تا 2030 کاهش دهد و در صورت اتمام تحریم‌ها، حمایت‌های مالی بین‌المللی و انتقال تکنولوژی، این میزان را به سه برابر یعنی 12 درصد افزایش دهد. در این سند مشخص نشده است که مرجع تشخیص این شرایط و قاŸ