مریم نشیبی و 38 سال تجربه در رادیوی 76ساله کسی اجازه ندارد از رادیو بد بگوید/از رامبد جوان دلخورم

«رادیو واقعا عشق است، رادیو همچون مادری است که دائم عشق تولید می‌کند، هر کسی که وارد رادیو می‌شود می‌داند که در آن از لحاظ مالی خبری نیست، عشق است که رادیویی‌ها را نگه داشته است، کسی که در رادیو کار می‌کند یک عاشق واقعی است.» ‌

پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :

امروز - چهارم اردیبهشت ماه - سالگرد تاسیس رادیو در ایران است و جملات بالا بخشی از صحبت‌های مریم نشیبی، گوینده پیشکسوت صداست که شنوندگان امروز و دیروز رادیو او را بیشتر با برنامه «شب بخیر کوچولو» می‌شناسند.

به بهانه‌ی هفتاد و ششمین سالگرد تاسیس رادیو، گوینده «شب بخیر کوچولو» به خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) آمد تا برای لحظاتی ما را مهمان خاطراتی کند که در این سال‌ها‌ از رادیو داشته است.

مریم نشیبی 38 سال است که در رادیو کار می‌کند و بعد از این همه سال هنوز هم دلبستگی‌اش همان عشق و علاقه قدیم است و وقتی اسم رادیو می‌آید از صمیم قلب می‌گوید که عاشق رادیو است.

مریم نشیبی در ایسنا
این گوینده و دوبلور پیشکسوت رادیو و تلویزیون در ابتدا از عشق و علاقه‌اش به رادیو می‌گوید: رادیو واقعا عشق است. هر کس که وارد رادیو می‌شود می‌داند که در آن از لحاظ مالی خبری نیست، به ویژه سال‌های اول که دریافتی‌ها رقم ناچیزی است. کسی که در رادیو کار می‌کند عاشق است، علیرغم اینکه می‌داند اینجا جایی نیست که فردا صاحب امکانات شود. محیط رادیو از قدیم خیلی متفاوت بوده است.

رادیو مثل مادر است

نشیبی با اعتقاد بر اینکه رادیو یک پدیده است، به اهمیت وجود این وسیله‌ی با ارزش در میان مردم اشاره می‌کند و می‌گوید: تولد رادیو را ابتدا باید به خود «مارکونی» (مخترع رادیو) تبریک گفت. روحش شاد که ما را از این نعمت بهره‌مند ساخت در عین حال خوشحالیم که بسیاری از عزیزان از طریق رادیو اوقات فراغت خوشی را دارند و از این رسانه قدیمی کسب اطلاعات می‌کنند. از طرفی به همه همکاران بزرگوار و مسوولان رادیو این روز را تبریک می‌گویم. امیدوارم رادیو در آینده‌ای نزدیک جایگاه واقعی خودش را پیدا کند.

وی در ادامه در توصیف بیشتر رادیو اظهار می‌کند: رادیو تنها جایگاهی است که شاید آدم را از نظر روحی و کمبودهای عاطفی تامین کند؛ چراکه از نظر من رادیو فضایی است که همچون یک مادر تولید عشق می‌کند و همه همکاران رادیو عاشقانه در آن خدمت می‌کنند. اکنون می‌خواهم بگویم از رادیو مثل ناموسم دفاع می‌کنم و هیچکس اجازه ندارد نزد من از رادیو بد بگوید.

وقتی از او درباره کار در دوبله می‌پرسیم، توضیح می‌دهد: من در کار دوبله هم کار نریشن انجام می‌دهم ولی صدایم از دهان هنرمندی بیرون نمی‌آید و فقط نریتور هستم. در این زمینه برخی معتقدند همه افراد نمی‌توانند نریتور باشند، یعنی دقیقا باید بتواند تصاویر را به همان شیوایی منتقل کند، مثل معلم؛ به نظرم معلمی موفق است که بیانی داشته باشد تا بتواند مطالب را در ذهن بچه جایگزین کند.

نشیبی در پاسخ به پرسش دیگر ایسنا مبنی بر اینکه آیا تا به حال وسوسه نشدید دوبلور یک شخصیت معروف شوید؟ با گفتن کلمه خیر خاطرنشان می‌کند: من زمانی که دانشجو بودم واحد دوبلاژ یک فراخوان داد که من آن زمان پیگیر شدم و اتفاقا میان بسیاری از افراد موفق شدم و کلاس‌هایش را هم رفتم. آن زمان فیلم‌ها خیلی باز بود و نوع فیلم‌ها و ارتباط میان هنرپیشه‌ها در دوبله فیلم‌ها به نوعی بود که من شخصا از نظر اخلاقی نمی‌توانستم تحمل کنم و با روحیه‌ام سازگار نبود، به همین خاطر گفتم من فقط کارتون کار می‌کنم که به آنجا هم نرسید و دلم را زد و دوبله را رها کردم. بعد از مدتی زمانی که مجددا به دوبله آمدم همه می‌گفتند چرا زودتر از این‌ها نیامدی.

مریم نشیبی در ایسنا
وی در ادامه همین صحبت‌هایش به حضور در تلویزیون و دیده شدن چهره‌اش به عنوان گوینده «شب بخیر کوچولو» اشاره می‌کند و در همین راستا به پرسشی مبنی بر اینکه حضور همزمان هنرمندان در رادیو و تلویزیون چه خللی را می‌تواند در ذهنیت مخاطب و سابقه هنرمند ایجاد کند؟ پاسخ می‌دهد.

او یادآور می‌شود: از سال‌ها پیش شبکه دو خیلی از من درخواست می‌کرد که یک «شب بخیر کوچولو»ی تلویزیونی هم داشته باشم که من زمانی که این موضوع را با آقای خجسته (معاون اسبق صدا) مطرح کردم ایشان با کمال ادب و احترام به من گفتند به شما نه گفتن خیلی برایم سخت است اما به نظرم این کار درست نیست؛ بنابراین آقای خجسته هم خیلی با این اتفاق مخالف بود که من «شب بخیر کوچولو» را با تصویر اجرا کنم؛ چراکه معتقد بودند مردم از طریق رادیو یک تصویر ذهنی در فضای مجازی‌شان و در واقع یک فضای کارتونی از گویندگان رادیو دارند و وقتی یک دفعه این گوینده را در صفحه تلویزیون می‌بینند آن تصویر ذهنی بر هم می‌ریزد و این کار درستی نیست.

نشیبی سپس با تاکید بر اینکه هر فردی باید در همان جایگاه خودش فعالیت کند، بیان می‌کند: این حرف آقای خجسته که به من گفت «بچه‌ها از مریم نشیبی در خیال خود یک تصویر کارتونی ساخته‌اند و اگر آن را ببینند تصویر ذهنی‌شان خراب می‌شود» برایم فیتیله شد و در گوشم ماند؛ ضمن اینکه همیشه برای ایشان احترام قائل بودم و علی‌رغم اینکه این کار برایم درآمدزایی بالایی داشت قبول نکردم؛ چراکه حرف آقای خجسته عین واقعیت است. من فقط دو برنامه تلویزیونی داشتم که اجرا کردم. «صداهای ماندگار» سال 75 بود که آن سال هم در مطبوعات اول شد. این برنامه در مورد هنر دوبلاژ بود. یک برنامه دیگر هم در تلویزیون داشتم که در آن بزرگترین مشاهیر دنیا را معرفی می‌کردیم. این برنامه هم متعلق به شبکه دو بود. «روز نوروز» هم عنوان دیگری از برنامه‌هایی است که در تلویزیون اجرا کردم. این برنامه که به نویسندگی استاد علی معلم دامغانی و تهیه‌کنندگی آقایان لطفی و اردلان تهیه‌ شد، متعلق به سال 75 یا 76 بود که یک برنامه عیدانه بود و در نوع خودش بی‌نظیر بود و برنده شد. من اصولا مقابل دوربین خیلی راحت‌تر هستم تا در مقابل میکروفن و حتی الان هم گاهی دوستان مرا به برنامه‌های تلویزیونی دعوت می‌کنند اما قبول نمی‌کنم.

همه می‌گویند باید بازیگر شوی اما ...

این گوینده با سابقه رادیو در پی همین صحبت‌هایش درباره پیشنهادهای بازیگری‌اش هم توضیح می‌دهد: در فیلم «ماه منیر» که خانم فاطمه گودرزی نقش عمه بروجردی را در آن بازی می‌کرد، اول قرار بود من بازی کنم و از همان اول گفته بودند که این نقش برای من نوشته شده است اما من قبول نکردم و حتی از دستم ناراحت هم شدند تا اینکه خانم گودرزی را برای این نقش انتخاب کردند. مدت‌ها بعد هم که خانم مرضیه برومند اتفاقی مرا در تالار وحدت دید، به من گفت دنبال سوژه‌ای می‌گردم که دوست دارم شما باشی اما من باز هم قبول نکردم. همه به من می‌گویند باید بازیگر هم می‌شدم اما خودم قبول نکردم. از طرفی برای بازی در فیلم سینمایی «لیلا»ی داریوش مهرجویی از طریق آقای شریفی‌نیا دعوت به کار شدم اما بازهم نپذیرفتم؛ چراکه معتقدم اصلا برای این کار ساخته نشدم.

مریم نشیبی در بخشی دیگر از گفت‌و‌گوی یک ساعته‌ خود با ایسنا نظرش را درباره‌ی استفاده از صدای گویندگان و دوبلورها در تیزرهای تبلیغاتی و اینکه آیا این کار درست است؟ اینگونه ارائه می‌دهد: به اعتقاد من هر هنرمندی هر طور که دلش بخواهد زندگی می‌کند. هر کس در هر زمینه‌ای نظری دارد. من چون در درجه اول معلم هستم و در مرحله بعد یک گوینده‌ام، دست و بالم کمی بسته است از جهت اینکه خیلی کارها ممکن است برایم کسب درآمد بیشتری داشته باشد ولی چون مخاطب من بچه است و در برنامه‌ای تحت عنوان «گلبانگ» مخاطبانم به من اعتماد دارند نمی‌شود به هر قیمتی جایگاهم را تغییر بدهم.

وی در همین راستا ادامه می‌دهد: من در برنامه «گلبانگ» و «شب بخیر کوچولو» جایگاه وزینی دارم و این جایگاه را مردم به من دادند و خدا را شاکرم که از من تصویر ناخوشایندی در ذهن ندارند. من خودم مخالف این کارها هستم. اصلا به نظرم این کار هم یک هنر می‌خواهد. اینکه من از چه شیوه‌ای برای فروش فلان جنس استفاده کنم، یک هنر است. من این هنر را در خودم نمی‌بینم، پس دنبال این کار هم نمی‌روم. در این زمینه اعتقادم این است عزیزانی که به کار تبلیغ می‌روند باید در همان نوع فعالیت بمانند که مردم به آن دلیل آن‌ها را بخواهند و اعتبارشان را فقط در همان حیطه حفظ کنند. یادش بخیر بهروز رضوی اولین کسی بود که اسم مرا از طریق میکروفن رادیو گفت و آن لحظه من عرش را سیر می‌کردم و خیلی برایم عزیز و قشنگ بود.

مریم نشیبی در ایسنا
گوینده «شب بخیر کوچولو» در ادامه به برنامه قدیمی «گلبانگ» اشاره می‌کند و توضیحاتی را درباره این برنامه یادآور می‌شود.

او می‌گوید: برنامه «گلبانگ» که از سال 75 تا به حال از رادیو در حال پخش است، پیش از این جمعه‌ها به مدت یک ساعت پخش می‌شد و در حال حاضر ای

ویدیو مرتبط :
قسمتی از مصاحبه رامبد جوان در رادیو 7