وای به روزی که ...

عکاس خونه/ ارسالی از کرمعلی
... گمشدن که فقط توی یک شهر و خیابان و کوچه اتفاق نمی افتد ، آدم ممکن است خودش را هم گم کند ... ممکن است یک روز که داری دلی دل کنان توی خودت بی خیال قدم میزنی ، دست خودت را ول کنی و خودت را گم کنی ... نگو نه ، که آدم اگر آدم باشد ، خودش را گم میکند گاهی ، آدم اگر آدم باشد راهش را هم گم میکند ، به بیراهه میرود گاه گداری ، اصلا توی این گمشدن های مکرر مدام است که آدم ، آدم میشود ، که آدم خود گمشده اش را پیدا میکند ، که آدم ساخته میشود ، خودش را میسازد ، توی همین موش و گربه بازی های زندگیست که آدم هدف از زندگی دستش می آید ، معنی زندگی را میفهمد ، خود واقعیش را پیدا میکند ... ولی وای به روزی که آدم دست خودش را توی این آشفته بازار ول کند ، خودش را توی کوچه پس کوچه های زندگیش گم کند و بعد هر چه بگردد دیگر خودش را پیدا نکند ... امان از روزی که فراموش کنی خودت را کجا گم کردی ، که دستت کجا رها شد ، اصلا یادت برود خودت را ، شکل و شمایلت را ، خیابان اصلی زندگیت را ... بعد هی دنبال خودت بگردی ، هی دنبال خودت بگردی ، دنبال همان که بودی ، هی چشم بیندازی ، هی چشمت را تنگ و گشاد کنی بلکه پیدا کنی خودت را ، هی شمع روشن کنی ، فانوس به دست بگیری ، دنبال خودت هی اسم خودت را داد بزنی ، هی خودت را صدا کنی هوار بکشی بلکه پیدا شوی ، بلکه خودت را پیدا کنی ... امان از آن روزی که بگردی و خودت را پیدا نکنی ، وای به روزی که گم شوی و دیگر پیدا نشوی ... پس مواظب باشید توی هر کوچه نا آشنا که وارد میشوید دست خودتان را محکم بگیرید که ناغافل خودتان را گم نکنید ، پیدا کردن _ خود _ این روزها بسیار سخت شده .... ( مریم سمیع زادگان )
"مخاطبان گرامی آخرین خبر؛ برای ارسال تصاویر؛ لطفا در صفحه عکاسخونه؛ آیکون دوربین در بالای صفحه را انتخاب نموده و تصویر خود را ارسال فرمایید."

منبع: عکاس خونه