کتابخوان/ ماجرای عجیب یک اعدامی که زنده ماند

آخرین خبر/ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺩﺍﺷﺖ، ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺠﻴﺐ! ﺧﺎﺻﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻴش ﻣﯽ ﺁﻳﺪ . ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺤﮑﻮﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﮑﻮﯼ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺟﺮﻣﺶ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻧﺶ ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﻴﺴﺖ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﮑﻢ ﻳﮏ ﺩﺭﺟﻪ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﻣﺠﺎﺯﺍﺗﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺏ، ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﺩﻭ ﺣﮑﻢ، ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻴﺴﺖ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻳﮏ ﺭﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻳﻘﻴﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﮔﯽ ﻓﻮﺭﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ . ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ، ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ، ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻡ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ.
ﺩﺭ ﻧﻮﺯﺩﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﻗﺪﻣﯽ ﺳﮑﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﭘﺎﯼ ﺁﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﻪ ﺗﻴﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﺤﮑﻮﻣﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ . ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺳﺘﻮﻥ ﻫﺎ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﭘﻮﺵ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﮐﻪ ﮐﻔﻦ ﮔﺸﺎﺩ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻔﻴﺪﯼ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﮐﻼﻩ ﺳﻔﻴﺪﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﺎﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻔﻨﮓ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ .
ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﻳﮏ ﺟﻮﺧﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺻﻒ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ . ﺁﺷﻨﺎﯼ ﻣﻦ ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ، ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺟﺰﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺳﺘﻮﻥ ﻫﺎ ﺑﺮﻭﺩ .
ﮐﺸﻴﺶ ﺑﺎ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻳﮏ ﻳﮏ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ . ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﮔﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ، ﺛﺮﻭﺗﯽ ﺑﯽ ﮐﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺵ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻇﺮﻑ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﮊﺭﻓﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮐﺎﺭﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻇﺮﻑ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﻭﻗﺘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻫﻤﺒﻨﺪﺵ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻭ
ﺩﻗﻴﻘﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺩﻭ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ، ﮐﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﺪ . ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﮑﻨﺪ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .

ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺗﻨﺪﺭﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺿﻤﻦ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﻳﮑﯽ ﺷﺎﻥ ﺳﻮﺍﻝ ﺑﻴﺠﺎﻳﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺩﺍﻋﺶ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ
ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ . ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﺨﺺ ﻳﺎ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻭ ﮐﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻇﺮﻑ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺯ ﭘﯽ ﺑﺒﺮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺰﺩﻳﮑﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻨﺒﺪ ﻣﻄﻼﯼ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﻕ ﻣﯽ ﺯﺩ . ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺒﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﭘﺮﺗﻮ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. ﺑﻪ ﻧظﺮﺵ ﻣﯽ ﺭﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﻌﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺳﻪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻪ ﺟﻮﺭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﻴﺨﺖ . ﺍﻳﻦ ﺟﻬﻞ ﺍﻭ ﻭ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻬﺎﻡ ﻭﺣﺸﺖ ﺁﻭﺭ ﺑﻮﺩ . ﻭﻟﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺗﺎﺏ ﺭﺑﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﺪﺍﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﻧﻤﯽﻣﺮﺩﻡ؟ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﮔﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﻣﯽﺑﻮﺩ ! ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺁﻥ ﻳﮏ ﻗﺮﻥ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﺭ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩﻡ . ﺣﺴﺎﺏ ﻫﺮ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻳﮑﯽ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻧﮑﻨﻢ . ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﺸﻤﯽ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻧﺶ ﮐﻨﻨﺪ‏(ﺻﻔﺤﺎﺕ 98 ﺗﺎ 100 ‏).

رمان ابله اثر داستایوفسکی

با کانال تلگرامی آخرین خبر همراه شوید telegram.me/akharinkhabar