دو خط کتاب/ امیدواری ناتمام

آخرین خبر/ زندگی عاشقانه‌ام همچون فیلم‌های کسل‌کننده‌ی سوئدی بدون زیرنویس بود. در رویای ماجرای سوزان و زودگذر بودم و گاهی به نظرم ممکن می‌آمد. یک مسافر روس در هتل بود. زیبایی‌اش روسی بود و نگاهش رمانی هشتصد صفحه‌ای را رقم می‌زد. هرگاه به پاریس می‌آمد اتاق خاصی رزرو می‌کرد. نمی‌دانستم شغلش چیست و برایم مهم هم نبود. در زیبایی مصنوعی ظاهرش غرق می‌شدم. شاید قاتلی زنجیره‌ای بود و یا حتی همتای روسی یک ژورنالیست مجله‌ی فرهنگی که من با حماقت نگاهش می‌کردم. وقتی سوار آسانسور می‌شد خودم را آنجا تصور می‌کردم. یک شب به پذیرش زنگ زد ولی چیز خاصی نگفت. فقط گفت: «می‌خواستم ببینم این شماره‌ی شماست یا نه. شب بخیر.» هرشب با تکرار این جمله برای خودم کلی عرق می‌ریختم. چه معنایی داشت؟ می‌خواست بروم بالا؟ همین کار را کردم. چند دقیقه جلوی در اتاقش ایستادم و کمی با سروصدا رفت و آمد کردم تا صدایم را بشنود. نمی‌توانستم در بزنم. امیدوار بودم در را باز کند، امیدوار بودم در را باز کند. سال‌ها بعد باز امیدوار بودم در را باز کند.

تازه‌های نشر هیرمند:
خاطرات
اثر دیوید فوئنکینوس
ترجمه‌ی ساناز فلاح‌فرد
چاپ اول - آبان ۹۴