الف نوشت: رأی من کو؟!

الف/ متن پیش رو در الف منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست

هنوز انتخابات پرشکوه و افتخارآمیز ریاست جمهوری در ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ با مشارکت افسانه‌ای مردم ایران، به پایان نرسیده بود که مهندس موسوی در یک اقدام سؤال‌برانگیز خود را برنده قطعی انتخابات با اختلاف رأی فاحش نسبت به رقیب اعلام کرد و از هواداران خود خواست تا با شرکت در مراسمی در روز یکشنبه ۲۴ خرداد در میدان ولی‌عصر، این پیروزی را جشن بگیرند.

هنگامی که در روز شنبه، اولین نتیجه شمارش آرا از سوی وزارت کشور اعلام گردید، باز ایشان با انتشار اعلامیه‌ای شداد و غلاظ، این آمار و ارقام را حاصل «شعبده‌بازی» دست‌اندرکاران انتخابات و صدا وسیما خواند و به تلویح و تصریح از آنان خواست تا نتایج واقعی انتخابات را که به گمان خویش پیروزی قاطع وی در انتخابات بود، اعلام نمایند. در ادامه نیز، آنگاه که روند شمارش آرا را همچنان در مسیری غیر از نشستن خود بر کرسی ریاست جمهوری دید، فرمان اردوکشی خیابانی را صادر کرد و در این حال، جمعی از هواداران او نیز در آن فضای ملتهب انتخاباتی، به طرح یک سؤال معنادار پرداختند: رأی من کو؟!

البته پاسخ این سؤال کاملاً روشن بود: رأی آنها در صندوق‌ها محفوظ بود و همان رأی‌ها بودند که مجموع آرای قرائت شده به نام مهندس موسوی را تشکیل می‌دادند. اما این سؤال همچنان تکرار شد گویی چنین انتظار داشتند که چون آنها به مهندس موسوی رأی داده‌اند، پس ایشان الا و لابد باید رئیس جمهور شود. انگار نه انگار که دیگرانی نیز در این انتخابات حضور داشته‌اند و رأی داده‌اند!

برای رفع این سوءتفاهم، چنین اعلام شد که در صورت تمایل کاندیداهای معترض، امکان بازشماری درصد قابل قبولی از صندوق‌های رأی به انتخاب معترضان وجود دارد تا پاسخی متقن به سؤال «رأی من کو؟!» داده شود. دراین حال افراد و گروه‌هایی نیز برای حل و فصل قانونی مسأله، رفتند و آمدند و پیغام بردند و آوردند اما گویا مهندس موسوی گوشی برای شنیدن این گونه حرف‌ها و عزمی برای گام نهادن در مسیر قانون و عدالت نداشت. او تنها بر یک حرف و یک کار اصرار و پافشاری می‌کرد: یا مرا رئیس جمهور اعلام کنید یا انتخابات را ابطال نمایید! البته نظام نیز گوشی برای شنیدن این سخن ناحق و ناعادلانه نداشت.

اینک با گذشت قریب شش سال از آن فتنه و آشوب، سه دوره انتخابات بزرگ و سراسری در کشورمان برگزار شده است: انتخابات مجلس نهم در سال ۹۰، انتخابات ریاست جمهوری یازدهم در سال ۹۲ و انتخابات مجلس دهم و خبرگان پنجم در سال جاری.

اگر آن روز نظام در مقابل آن سخن ناحق و ناعادلانه عقب نشسته بود، سر دادن شعار «رأی من کو؟!» و در پی آن درگیری‌های خیابانی و بلوا و آشوب، به کار همیشگی ما در روزهای بعد از انتخابات تبدیل شده بود چراکه لاجرم در هر انتخاباتی، همواره یک سوی بازنده وجود دارد و هر بازنده‌ای نیز براحتی می‌تواند چشم و گوش خود را بر واقعیات ببندد و یکسره فریاد بکشد: «رأی من کو؟!»

اما امروز اگر به جای آن که با سنگ و چوپ و تیغ و توپ و تفنگ برای تعیین سرنوشت سیاسی کشور به جان یکدیگر بیفتیم، با حضور در پای صندوق‌های رأی به این کار مبادرت می‌ورزیم و اگر شنبه بعد از انتخابات را روز پایان رقابت‌ها و آغاز کار و تلاش و همکاری برای پیشرفت کشور می‌دانیم و همگان را به آن فرامی‌خوانیم، به خاطر پایمردی نظام در مقابل آن حرف ناحق و ناعادلانه و مقاومت در برابر تمامی آن فشارها و ناملایمات است.
یک نکته را همواره به یاد داشته باشیم: لبخند زدن در روزهای پیروزی، کار چندان سخت و قابل ستایشی به شمار نمی‌آید. ستودنی، تحمل شکست در انتخابات و برهم نزدن بازی به هنگام باخت است!

*مسعود رضایی

با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید

منبع: الف