السفیر: کلید ریاست جمهوری لبنان در دست ژنرال است

السفیر: کلید ریاست جمهوری لبنان در دست ژنرال است

شرق/ متن پیش رو در شرق منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست

«سلیمان فرنجیه» نتوانست ژنرال «میشل عون» را به کناررفتن راضی کند؛ نتیجه اینکه انتخابات ریاست‌جمهوری بازهم به تعویق افتاد. تا کی؟ تا زمانی که سرنوشت جنگ یمن معلوم شود، یا جنگ سوریه، یا عراق یا نزاع شیعه و سنی در سطح منطقه؛ یعنی تا سال‌های دیگر. هشدارهای «دیوید هیل» هم کارساز نبود. توصیه‌های «فرانسوا اولاند» نیز به کار نیامد. دروازه کاخ ریاست‌جمهوری لبنان یک کلید ندارد. کلید‌های متعدد هست و هر کلیدی در دست کشوری. بااین‌حال کلید اصلی همچنان در دست ژنرال است. لبنانی‌ها بیهوده عجله کردند. انتظار راه‌حلی را داشتند. اما این راه‌حل نیز مانند سرابی در صحرا بود. گفته بودند جریان ١٤ مارس قدم پیش گذاشته است. جریان هشتم مارس هم کمی عقب‌نشینی می‌کند و در نهایت مجلس، تعیین رئیس‌جمهوری را جشن می‌گیرد و یک ‌بار دیگر حیات به دموکراسی لبنانی باز می‌گردد. از این دست آرزوهای بسیار که هیچ‌کدام محقق نشد. ژنرال همچنان نگهبان کاخ ریاست‌جمهوری است و جز کلید خودش به هیچ کلید دیگری راه نمی‌دهد. دموکراسی در کشوری مانند لبنان فقط یک دکور است. همه‌چیز با منافع و مصالح قدرت‌ها و جریان‌ها تعیین می‌شود. در این میان ژنرال قدرتی دارد که غیرقابل‌انکار است، حتی اگر قدرت او هم به‌تنهایی کافی نباشد. در اینجا رأی‌ها معنایی ندارد. همه‌چیز بر اساس سهمیه‌بندی تعیین می‌شود. بر اساس توافق دیگران. دموکراسی در لبنان یک استعاره است. عمل به قوانین در این کشور معنایی ندارد. اگر به قانون عمل شود، کشور به ورطه جنگ و خشونت می‌افتد. مشروعیت لبنان بین طوایف و جریان‌های مختلف تقسیم شده است. نوعی حکومت عشایری و تقسیم منافع بین قبایل. نظامی منحصربه‌فرد دارد؛ نظامی که حاکمانش در خارج از این کشور به سر می‌برند، حتی رهبر یک جریان حاضر نیست خضوع به خرج دهد و برای مثال وزارتی را بپذیرد. او نماینده‌ای را می‌فرستد تا به نیابت، کارها را سامان دهد. همه خارج از نهادهای قانونی تصمیم‌گیری می‌کنند. هیأت وزیران، یا مجلس نمایندگان هیچ نقشی در این تصمیم‌گیری‌ها ندارند. لبنان تحفه اقلیت‌های موروثی و متحجر است. هیچ راهی برای رفتن به سوی آینده‌ای بهتر وجود ندارد. دولت مدنی، حقوق شهروندی و دموکراسی. دموکراسی، متن قانون اساسی در کنار قوانین تصویب‌شده برای انتخاب ریاست‌جمهوری، هیچ‌کدام مناسب ژنرال نیست. او فقط به دنبال توافق است. حتی اگر چنین توافقی غیرممکن باشد. اگر نشد مهم نیست. بگذارید یک فصل دیگر جای رئیس‌جمهوری خالی بماند. با گذشت یک فصل دیگر دوباره طرف‌ها سر میز مذاکره باز می‌گردند؛ مذاکراتی مسخره را شروع می‌کنند که صرفا توصیف ویژگی‌های رئیس‌جمهور است. هرکس قبایی می‌دوزد که فقط به تن خودش می‌نشیند. لبنانی‌ها دیگر تقریبا قانع شده‌اند که دولتی شکست‌خورده دارند. رهبرانی ناتوان و ملتی که دچار یک یأس سیاسی شده است. دست‌هایشان را برای نجات به همه‌جا دراز می‌کنند، تا آن سوی یمن.

الگوی شکست‌خورده لبنان می‌تواند نمونه‌ای برای همه منطقه باشد، به‌خصوص در شرایطی که همه اقلیت‌های قومی و مذهبی سر برآورده‌اند و در رأس آنها «داعش» ظهور کرده است. از تجربه لبنان باید درس‌ها گرفت. کشوری شکست‌خورده؛ کشوری که بیش از یک‌سوم اهالی آن هیچ اندیشه‌ای جز تهیه یک «ویزا» و رفتن به خارج ندارند. شهروندانی که در آرزوی «ویزا» زندگی می‌کنند. باور کنید حتی اگر یک رئیس‌جمهور جدید هم انتخاب شود، مشکل حل نخواهد شد، چون مشکل در رئیس‌جمهوری نیست بلکه مشکل در ستون‌هایی است که بر طایفه‌گرایی گذاشته شده است. نسل‌های آینده لبنان هیچ امیدی ندارند. روستاها خالی شده است. بیروت دارد روزبه‌روز بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود. جنگلی از سیمان و آهن. گاراژی پر از زباله. با راه‌های نفرین‌شده و مسدود. هیچ راه‌حلی برای زباله‌ها نیست. دانشگاه‌هایش در چنگ مردان سیاست و تجارت. رسانه‌هایش وابسته. هریک برای گروهی و فرقه‌ای. کشوری که گور «راه‌حل»هاست. یک مسئله را نشان بدهید که سرانجام راه‌حلی پیدا کرده باشد. نه دادگاهی هست. نه بازرسی. نه عدالت و نه توسعه. فقط یک عقیده غارت است که در ویرانه‌ها جولان می‌خورد. کشوری تحت سلطه ‌میلیاردرهایی که صحنه‌های نبردشان را با کمک فرماندهان نظامی زبده خود مدیریت می‌کنند. این بلایی است که لبنانی‌ها خود بر سرشان آورده‌اند. پس سزاوار این عذاب هستند. مگر خودشان برای آن کف نمی‌زدند؟! آیا کسی هست که این کشور را از چنگ نظام طایفه‌گرایی نجات دهد؟ در افق چیزی دیده نمی‌شود.

با کانال تلگرامی آخرین خبر همراه شوید telegram.me/akharinkhabar

ویدیو مرتبط :
کلیپ /انتخابات ریاست جمهوری کلید مذاکرات هسته ای ایران؟!