سایر
2 دقیقه پیش | جمهوری آذربایجان با گرجستان و ترکیه مانور مشترک نظامی برگزار می کندایرنا/ جمهوری آذربایجان روز یکشنبه قبل از آغاز مذاکرات وین با حضور نمایندگان منطقه قره باغ کوهستانی، اعلان کرد که قصد دارد تمرین های نظامی با مشارکت گرجستان و ترکیه برگزار ... |
2 دقیقه پیش | ژنرال فراری سوری از رژیم صهیونیستی درخواست کمک کردالعالم/ ژنرال سابق و فراری ارتش سوریه که به صف مخالفان بشار اسد پیوسته، از رژیم صهیونیستی خواست که در مقابله با رییس جمهوری سوریه، مخالفان مسلح (تروریست ها)را یاری کند!.به ... |
استفاده از قراردادهای IPC برای توسعه میادین اکتشاف نشده در تضاد با منافع ملی
به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری فارس، مدل جدید قراردادهای نفتی ایران موسوم به IPC قرار است کمتر از یک ماه دیگر با برگزاری کنفرانسی در تهران رونمایی شود. در این کنفرانس، 50 فرصت سرمایهگذاری در صنعت نفت ایران به ارزش 185 میلیارد دلار نیز به شرکتهای خارجی معرفی خواهند شد. با وجود اطلاعات اندک منتشر شده درباره جزئیات این مدل قراردادی توسط وزارت نفت، میتوان این مدل قراردادی را قرارداد خرید خدمتی دانست که نزدیکی زیادی به قراردادهای مشارکت در تولید دارد.
به علاوه، مدل قراردادی IPC به شدت از نسل جدید قراردادهای نفتی عراق موسوم به قراردادهای Per Barrel الهام گرفته است که توانسته جذابیت زیادی برای حضور شرکتهای خارجی در توسعه میادین نفتی این کشور در سالهای اخیر ایجاد نماید. در مدل قراردادی IPC، تمام حلقههای صنعت نفت یعنی اکتشاف، توسعه و تولید به صورت یکپارچه به شرکتهای خارجی واگذار میشوند تا این شرکتها، انگیزه بیشتری برای حضور در صنعت نفت ایران داشته باشند. واگذاری این حلقهها به صورت یکپارچه به این معنی است که اختیار توسعه یک میدان در بلندمدت (20 تا 30 سال) در اختیار این شرکتها قرار میگیرد. در ماده 2 مصوبه 9 مهرماه هیئت دولت درباره مدل IPC نیز به این موضوع اشاره شده و در دسته اول آن آمده است: «قراردادهای اکتشاف و در صورت کشف میدان/مخزن تجاری، توسعه میدان/ مخزن و در ادامه، بهرهبرداری از آن به ترتیب و تا مدت مقرر در قرارداد میباشد. در این دسته واگذاری عملیات توسعه و بهرهبرداری، به صورت پیوسته صیانتی از مخازن نفت گاز مجاز میباشد».
این در حالی است که استفاده از مدل قراردادی IPC برای توسعه یکپارچه میادین نفتی و گازی اکتشافنشده، با ابهاماتی روبرو است. چراکه تا قبل از اجرای فاز اکتشاف، ویژگیهای میدان نامشخص است. به طور طبیعی، در این حالت که میدان یا ساختار مخزن نفت و گاز در حکم هندوانهای در بسته محسوب میشود، نمی توان هزینه سرمایهگذاری برای توسعه و تولید از این میدان را به صورت دقیق برآورد کرد. به عبارت دیگر، مشخص شدن ویژگیهای میدان بعد از اجرای فاز اکتشاف، شرط لازم برای انتخاب بهترین گزینه برای توسعه میدان است. به علاوه، اکتشاف موفق میدان، حقی برای توسعه و بهره برداری از میدان برای شرکت اکتشاف کننده ایجاد نمی کند زیرا اولا، این شرکت دستمزد خود را دریافت می کند، ثانیا، ماهیت اکتشاف میدان نفتی و گازی با توسعه و تولید آن تفاوت دارد و ثالثا، ممکن است متناسب با ویژگیهای میدان و پیشنهادهای موجود، آن شرکت واجد شرایط لازم برای توسعه میدان نباشد.
با توجه به عواید زیادی که با درنظر گرفتن سازوکارهایی مانند بلندمدت بودن دوره قرارداد و پرداخت پاداش متناسب با میزان تولید در قراردادهای IPC نصیب شرکتهای خارجی میشود، تصمیم گیری نادرست در انتخاب شرکت توسعه دهنده و بهرهبردار می تواند عواقب سنگینی برای کشور به دنبال داشته باشد؛ عواقبی که به مراتب جدیتر از مشکلات حاکم بر قراردادهای بیع متقابل است.
بنابراین ضروری است که وزارت نفت از استفاده از مدل قراردادی IPC برای توسعه یکپارچه میادین نفتی و گازی اکتشاف نشده بپرهیزد و این فرآیندها را در دو مرحله متفاوت به شرکتهای ذی صلاح با اولویت شرکتهای داخلی بسپارد. در این حالت، وزارت نفت ابتدا با بهره گیری از یک قرارداد خرید خدمت، اکتشاف این میادین را به شرکتهای صاحب صلاحیت داخلی یا خارجی واگذار میکند. سپس این وزارتخانه با توجه به ویژگیهای میدان که در فاز اکتشاف مشخص شده است، توسعه و بهرهبرداری از این میادین نفتی و گازی کشور را با استفاده از مدل قراردادی IPC، به مناسبترین متقاضیان داخلی یا خارجی آنها می سپارد.
محمد جواد پارسا
انتهای پیام/م
مدل جدید قراردادهای نفتی ایران موسوم به IPC قرار است کمتر از یک ماه دیگر با برگزاری کنفرانسی در تهران رونمایی شود. در این کنفرانس، 50 فرصت سرمایه گذاری در صنعت نفت ایران به ارزش 185 میلیارد دلار نیز به شرکت های خارجی معرفی خواهند شد. با وجود اطلاعات اندک منتشر شده درباره جزئیات این مدل قراردادی توسط وزارت نفت، می توان این مدل قراردادی را قرارداد خرید خدمتی دانست که نزدیکی زیادی به قراردادهای مشارکت در تولید دارد. به علاوه، مدل قراردادی IPC به شدت از نسل جدید قراردادهای نفتی عراق موسوم به قراردادهای Per Barrel الهام گرفته است که توانسته جذابیت زیادی برای حضور شرکت های خارجی در توسعه میادین نفتی این کشور در سالهای اخیر ایجاد نماید.
در مدل قراردادی IPC، تمام حلقه های صنعت نفت یعنی اکتشاف، توسعه و تولید به صورت یکپارچه به شرکتهای خارجی واگذار می شوند تا این شرکت ها، انگیزه بیشتری برای حضور در صنعت نفت ایران داشته باشند. واگذاری این حلقهها به صورت یکپارچه به این معنی است که اختیار توسعه یک میدان در بلندمدت (20 تا 30 سال) در اختیار این شرکتها قرار می گیرد. در ماده 2 مصوبه 9 مهرماه هیئت دولت درباره مدل IPC نیز به این موضوع اشاره شده است. این در حالی است که استفاده از مدل قراردادی IPC برای توسعه یکپارچه میادین نفتی و گازی، چندان منطقی نیست زیرا:
الف- اکتشاف موفق میدان، نمی تواند ضرورتی برای توسعه و بهره برداری از میدان برای شرکتهای خارجی ایجاد کند و تنها پس از مشخص شدن ویژگی های میدان طی فاز اکتشاف است که می توان نسبت به انتخاب صحیح توسعه دهنده میدان اقدام کرد. در این مرحله ممکن است شرکت اکتشاف کننده واجد شرایط لازم برای توسعه میدان باشد یا نباشد و این تصمیم به ویژگی های میدان و پیشنهادهای رقبای این شرکت وابسته است. با توجه به عواید زیادی که با درنظر گرفتن سازوکارهایی مانند بلندمدت بودن دوره قرارداد و پرداخت پاداش متناسب با میزان تولید در قراردادهای IPC نصیب شرکتهای خارجی می شود، تصمیم گیری نادرست در انتخاب شرکت توسعه دهنده و بهره بردار می تواند عواقب سنگینی برای کشور به دنبال داشته باشد؛ عواقبی که به مراتب بالاتر از مشکلات حاکم بر قراردادهای بیع متقابل است. به عنوان نمونه، کم توجهی به این نکته مشکلاتی در توسعه میدان گازی فرزاد بی (B) برای کشور به وجود آورده است. اکتشاف این میدان گازی توسط شرکت های هندی در سال 2008 صورت گرفته بود و متناسب با امتیازی که در قرارداد اولیه برای توسعه این میدان به این شرکت ها داده شده بود، توسعه آن نیز معطل طرح های آتی آنها مانده است.
ب- ریسک اکتشاف در برخی مناطق کشور بسیار پایین است؛ به گونه ای که با حفر تعداد اندکی چاه اکتشافی در این مناطق، میلیون ها بشکه نفت کشف می شود که شرکت های متعددی توانایی انجام این کار را دارند. بنابراین ضرورتی ندارد این حلقه ها در این مناطق با هدف ایجاد جذابیت به صورت یکپارچه به یک شرکت سپرده شود.
بنابراین ضروری است که وزارت نفت از مدل قراردادی IPC برای توسعه یکپارچه میادین نفتی و گازی (اکتشاف، توسعه و تولید) تنها برای مناطق با ریسک بسیار بالا در خشکی و دریا و میادین مشترک استفاده کند زیرا در این مناطق ریسک اجرای پروژه ها بالا است و شرکت ها بدون ایجاد جذابیت تمایلی به حضور در آنها ندارند. مناطق مذکور، پنجمین دسته بین دسته های پنج گانه در نظر گرفته شده از لحاظ ریسک عملیاتی در این مدل قراردادی است. در سایر مناطق، از آنجا که ماهیت اکتشاف میدان نفتی و گازی با توسعه و تولید آن تفاوت دارد، لازم است این فرآیندها در دو مرحله متفاوت به شرکت های توسعه دهنده سپرده شود. در این حالت، این وزارتخانه با بهره گیری از یک قرارداد خرید خدمت، اکتشاف این میادین را به شرکت های صاحب صلاحیت داخلی یا خارجی واگذار کند. در نتیجه، وزارت نفت پس از پایان فاز اکتشاف در این مناطق می تواند با استفاده از مدل قراردادی IPC، توسعه و بهره برداری از این میادین نفتی و گازی کشور را به مناسب ترین متقاضیان داخلی یا خارجی آنها بسپارد.
محمد جواد پارسا
انتهای پیام/
ویدیو مرتبط :
تهدید یا فرصت با IPC یا مدل جدید قراردادهای نفتی