بدون موضوع خراسان/ بابا آب داد و بابایی که شهید شده بود

  X  

بدون موضوع خراسان/ بابا آب داد و بابایی که شهید شده بود

خراسان/ این روز ها درس بچه کلاس اولی به "بابا آب داد" رسیده است و من هم مثل خیلی از شما ذوق کردم وقتی پسرکم گفت چشم هایت را ببند و... حالا باز کن و من چشم و لب هایم به خنده باز شد که او برای اولین بار نوشته بود؛ بابا آب داد! بغلش کردم و تنگ در خویش فشردم و بوسه بارانش کردم. اما.... اما یک دفعه دستانم باز شد و در برابر نگاه پر از تعجب پسرم شکستم به گریه و اشک هایم روی دفترش غلتید روی جمله "بابا آب داد"! یاد بچه هایی افتادم که هیچگاه این حالت را تجربه نکردند ،یاد بابا هایی که هرگز این لذت را نچشیدند. یاد بچه هایی افتادم که وقتی یاد گرفتند بنویسند بابا آب داد بابایی ندیدند و برخی هاشان آن روز ها را در تنور تب سوختند و به بستر بیماری افتادند. یاد شهدا افتادم که از خود و عشق خود گذشتند تا عظمت ایران باقی بماند.
برای بچه خود آب نبردند تا آبروی ایران بماند. تا دست دشمن حتی از گوشه آبراه ها هم کوتاه بماند. آنان تصویر "بابا نان داد" را در ذهن کودک خود نقش نکردند اما نان سربلندی را سرسفره یک ملت نهادند.
من اول ذوق کردم برای دیدن دست خط پسرم اما یاد آنانی افتادم که "هرگز" این دست خط تاریخی فرزند خود را ندیدند. آنانی که جای من و تورا درسنگر ها پر کردند، پشت خاکریز به جای من و تو و همه ایشانی که با پشت جبهه هم هزار فرسنگ فاصله داشتند ،ایستادند تا ما سرخم نکنیم تا ایران کمر خم نکند تا دست پرسئوال تاریخ برای همیشه بر یقه ما نباشد.
آنان تمام قد ایستادند ، تمام قد جاودانه شدند. تمام قد ماندند تا من و تو و شما و ایشان در برابر اجنبی قامت دوتا نکنیم و تا نخورد قد و قامت ایرانی. چنین هم شد. آنان کار خوب خود را خوب انجام دادند اما ما.... آیا یادمان مانده است یاد آنان؟ آنان کاری که می بایست بکنند کردند ما اما آیا نسبت به آنان ، نسبت به کشور ، نسبت به تاریخ ادای دین کرده ایم؟ متاسفم که گاه هنوز سخنانی می شنویم که آدم را آتش می زند.
آن هم از زبان کسانی که اگر قرار باشد حرف ترازو به میان آید بسیار بدهکار می شوند اما دارند کفه طلبکاری خود را پر می کنند، دارند از بچه هایی حق نداشته شان را طلب می کنند که بابا شان نه "آب داد" و نه "نان داد" بلکه آب و نان خانواده خود را گذاشت و به همه ایران "جان داد". بگذریم قصد تلخ گویی ندارم هرچند کامم تلخ است . فقط می خواستم شرح ماوقع کنم از خوشحالی که مرا پیش آمد و قتی پسرم برایم نوشت "باباآب داد" و من چقدر احساس قدرت و غرور کردم اما دلم تنگ شد برای پدرانی که اصل غیرت و قدرت بودند و از آنان فقط یک عکس در قاب مانده که جهت قبله را به قلب های عاشق نشان می دهد،دلم گرفت برای فرزندان شهدا که سهمیه زندگی شان را سهمیه آرامش شان را سهمیه بابا یشان را سخاوت مندانه تقدیم کشور خدا و مردم کردند اما امروز برخی ها از سهمیه دانشگاه و استخدام فرزندان شهدا و... انتقاد می کنند. کاش می دانستند سهمیه بابا هزاربار بهتر از سهمیه دانشگاه است....

ویدیو مرتبط :
شعرخوانی احمد بابایی با موضوع داعش و تکفیری ها