سرمقاله مردم سالاری/ تکرار خطاهای تاریخی با چه هزینه‌ای؟

مردم سالاری/ « تکرار خطاهای تاریخی با چه هزینه‌ای؟ » عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

بعد از شکست سنگین سپاه ایران در جنگ اول ایران و روس که منجر به انعقاد عهدنامه‌ کمرشکن و ننگین «گلستان» شد و بیش‌از بیست شهر ما برای همیشه از مام وطن جدا شد و به خاک روس مهاجم پیوست. احساسات جریحه‌دار ایرانی و آنها که با بازو و سرپنجه‌ خود حرف می‌زدند نه با تعقل و شناخت و بررسی همه‌ جوانب، شرایطی پدید آوردند تا فتحعلی‌شاه قاجار، نشستی را از تاثیرگذاران آن زمان ‌ترتیب دهد. در آن جلسه که غلیان احساسات آن چنانی و جنگ طلب، فضا را متاثر کرده بوده، بزرگ‌مرد پاک‌دست و دانا و ایران دوست به نام میرزا ابوالقاسم فراهانی هم به امر شاه حاضر بوده است، شاه از این مرد خبیر که هم توان ما را می‌دانسته و هم بر قدرت روس واقف بوده، در مورد جنگی دیگر نظرخواهی می‌کند. قائم مقام، در آن شرایط، جنگ دیگری را به صلاح نمی‌داند. با این نظر کارشناسانه‌ میرزا، جنگ‌طلبان احساساتی حاضر در مجلس که مدعی به توبره کشیدن خاک روس بودند، فضایی به وجود می‌آورند تا به تاثیر این گروه احساساتی، شاه دستور حبس قائم مقام را به عنوان خائن بزدل صادر می‌کند و بعد از آن هم می‌دانیم که در جنگ بر ایران عزیز چه گذشت و عهدنامه‌ ننگین‌تری به نام «‌ترکمن چای » از کجا بر کشور تحمیل شد و ایران گرامی‌تر از جانمان به طنز مرحوم علامه دهخدا آن چنان کوچک شد که « اگر دوتاموش با هم دعوا می‌کردند، سرشان به دیوار می‌خورد»!
و اما انگیزه‌ این نوشتار و این مقدمه به سبب یک نوشته و یک سخنرانی بود که این روزها چنین تفکراتی معلوم نیست که کشور ما را به کجا می‌برند؟ و چه می‌خواهند بر سر مردم بیاورند؟
در مورد اول، نوشته‌ای بود از روزنامه‌ای که هر کس بخواند، ایران را به گونه‌ دیگری می‌بیند. در این نوشته، نویسنده‌ محترم پیشنهاد صریح کرده بود حال که آمریکا دو میلیارد ما را به رسوایی حقوقی، غاصبانه بذل و بخشش کرده، ما هم جلو کشتی‌های تجاری‌اش را بگیریم ، توقیف کنیم.
و مورد دوم هم بدون بررسی جوانب و این که این سخن از چه مرجعی ناشی شده و بدون رعایت مرید و مرادی که خود مدعی اند، در جمع معلمان بسیجی در اردوگاهی، دستبرد آمریکا به اموال ایران را ناشی از «نرمش قهرمانانه» دانسته و هیچ نیندیشیده که به عنوان مثال و به قولی مستند « هیچ یک از مذاکرات هسته‌ای برگزار نمی‌شده مگر آن که دو شب قبل از مذاکرات، دستور کار با نظر مسئولین و نظر آقا، تعیین می‌شده است».
پرسش در اینجا این است که آیا این منتقدان و دلواپسانی که می‌گویند و می‌نویسند، می‌دانند که اگر زمام کشور به دست آنها باشد، ایران عزیز را به کدام ناکجاآبادی می‌برند؟ آیا همین تفکر نبود که در سفارت انگلیس وضعی را پیش آورد که هنوز از هزینه‌های سنگین و عوارضش نتوانسته ایم کمر راست کنیم؟ آیا همین خطای راهبردی عجیب نبود که رابطه‌ ما را با اروپا به شدت به مخاطره‌ انداخت و مزید بر علت تحریم‌های آمریکا و شورای امنیت شد؟ آیا همین عمل بسیار نسنجیده و مغایر با قوانین بین‌المللی نبود که انگلیس را با دسیسه‌هایش برجای مظلوم نشاند و ما را به موضع انفعالی انداخت. آیا به سبب کار خودخواهانه و سبک‌سرانه‌ گروهی به خود اندیش و احساساتی نبود که با حمله به سفارت و کنسول گری کشور متخاصم عربستان که آن فاجعه‌ منا را در چشم جهانیان بی‌اثر کرد و چنان وضعی را پیش آورد که رژیم آتش‌افروز سعودی را که ننگ فرهنگ و تمدن اسلامی‌ و همپالگی با صهیونیست است، به جای حقوق شناس و مصیب نشاند و ما را خطاکار و جنگ افروز و پایمال‌کننده‌ حقوق بیت‌المال معرفی کرد و فضایی ساخت که در بیانیه‌ای در نشست سران اسلامی ‌در ‌ترکیه، بیش از پنجاه کشور ما را محکوم کردند؟ واکنون هم عمل و رابطه‌اش را در قبال ما می‌بینید؟
بنابراین نه ما در شرایطی هستیم و نه فضای حاکم بر منطقه و جهان، ایجاب می‌کند که کشتی ای را توقیف کنیم و یا « خشونت قهرمانانه » را به جای «نرمش قهرمانانه» بنشانیم.
اگر مال ما را برده اند باید از مجاری حقوقی و قانونی با آن هنجارها و قواعدی که افکار عمومی‌جهان می‌پسندد، پیگیری کنیم و بدانیم که اگر امروز دادگاه لاهه به ما بی‌اعتنایی می‌کند، بازتاب و مقابله به مثلی است که در حق ما اعمال می‌کند چون بی‌توجهی ما را دیده است. باید بپذیریم که حقوق بین الملل، نظام نامه‌ای دارد و معتقدانی. حال چنانچه حقی از ما ساقط و غصب شده که شده، باید از همین مسیر و با خبرگانی بصیر، احقاق حقوق کنیم‌ و باید باور کنیم که با پهلوانی در خانه و شاخ و شانه کشیدن و اعمال غیرقانونی و غیرحقوقی و جار و جنجال میسر نیست. حقیقت این است که آمریکا، غیرمتعارف و غیر‌حقوق مدارانه به اموال ما دستبرد زده و لازم است که جهت احراز و احقاق راه منطقی و عقلانی پیش گرفت و حق ستاند، چنانچه او مجاب نمی‌شود باید بافضاسازی سنجیده در عرصه‌ بین‌المللی شرایطی فراهم کنیم که کفه‌ حق‌مداری ما سنگین شود. باور کنیم که اگر از راه صحیح و مدبرانه پیش برویم، هم ممکن است و هم به حقمان می‌رسیم.


با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید

منبع: مردم سالاری