خوشبختی گاهی...

عکاس خونه/ ارسالی از R.S.H
.....خوشبختی گاهی ، آنقدر دم دستمان است که نمیبینیمش... که حسش نمیکنیم... چایی که مادر برایمان میریخت و میخوردیم ، خوشبختی بود...دستهای بزرگ و زبر بابا را گرفتن ، خوشبختی بود... خنده های کودکیهامان ، شیطنت ها ، آهنگ های نوجووانیمان ، خوشبختی بود....اما ، ندیدیم و آرام از کنارشان گذشتیم...چای را به غر غر خوردیم که کمرنگ یا پر رنگ است ، سرد یا داغ است...زور زدیم تا دستمان را از دست بابا جدا کنیم و آسوده بدویم...گفتند : ساکت ، مردم خوابیده اند و ما ، غر غر کردیم و توپمان را محکمتر به دیوار کوبیدیم ، خوشبختی را ندیدیم یا ، نخواستیم ببینیم شاید ، اما ، حالا ، رفیق جانم ، هر‌کجا که هستی ، هر چند ساله که هستی ، با تمام گرفتاریهای تمام نشدنی که همه مان داریم ، امروز را ، قدر بدان ، خوشبختی های کوچکت را بشناس و بفهم و باور کن ، هر روز را بهانه کن ، برای بوییدن دامان مادرت که هنوز داریش ، برای بوسیدن دست پدرت که هنوز نمیلرزد ، هنوز هست ، بهانه کن برای به آغوش کشیدن یک دوست ، برای تقدیم یک شاخه گل به عزیزترین هایت، رفیق جانم ، خوشبختی ها مانا نیستند ، اما ، میشود تا هستند زندگیشان کرد ،نفسشان کشید....یادمان باشد ، بزرگترین خوشبختی عشق است ، پس آن را به کسانی که دوستشان داریم هدیه کنیم،بی منت ؛ بدون چشم داشت..."مخاطبان گرامی آخرین خبر؛ برای ارسال تصاویر؛ لطفا در صفحه عکاسخونه؛ آیکون دوربین در بالای صفحه را انتخاب نموده و تصویر خود را ارسال فرمایید."

منبع: عکاس خونه