شفاخونه/ دليل بروز ديابت از منظر طب سنتي

  X  

شفاخونه/ دليل بروز ديابت از منظر طب سنتي

خراسان/ يکي از آثار ظاهري و ابتدايي ديابت، گرسنگي و تشنگي است؛ خود اين عامل باعث مي شود که رطوبت بدن از بين برود و از چاقي مفرط جلوگيري کند. به گزارش تسنيم، محمود خدادوست متخصص طب سنتي درباره ديابت اظهار کرد: البته چاقي با بروز ديابت نيز رابطه دارد؛ به طوري که خود چاقي باعث مي شود حساسيت بافت هاي بدن به گيرنده هاي انسوليني کمتر شود؛ اين امر نيز در بروز ديابت نقش دارد.
با جلوگيري از چاقي و کاهش وزن گيرنده هاي انسولين حساس تر مي شود و به کنترل ديابت کمک مي کند. سازمان جهاني بهداشت در سال 2011، شيوع ديابت را در افراد بالغ در ايران 10.3 ميليون نفر گزارش کرده که عدد قابل توجهي است. وي بيان کرد: در منابع طب سنتي از ديابت به عنوان "زيابيتوس" ياد شده است که همان بيماري ديابت است؛ در منابع طب سنتي پرنوشي، پرادراري و عطش زياد جزو علايم شاخص ديابت است. در طب رايج هم پرخوري، پرنوشي و پرادراري را به عنوان سه علامت شاخص در ديابت نام مي برند.
خدادوست عنوان کرد: از ديدگاه حکماي طب سنتي، عامل اين پرخوري و پرنوشي، سوء مزاج گرم کليه است. در واقع کليه براي جبران اين حرارت از کبد آب بيشتري مي گيرد و کبد هم براي جبران آن، از معده آب بيشتري دريافت مي کند. به همين دليل فرد زياد آب مي نوشد؛ با اين حال تشنگي اش برطرف نمي شود و اين آب هم به صورت پرادراري دفع مي شود.
در طب رايج کسي ديابت دارد که قند خون ناشتاي وي 126 يا بيشتر باشد و دو ساعت بعد از غذا خوردن هم بيشتر از 200 باشد؛ يا اين که هموگلوبين A1C که يک روند تنظيم قند خون در حداقل سه ماهه را نشان مي دهد بالاي 6.5 درصد باشد. اگر همراه با علايم پرخوري و پرنوشي و پرادراري، فردي مجموع اين علامت ها را داشته باشد، تشخيص داده مي شود که وي ديابت دارد.

ویدیو مرتبط :
درمان دندان درد از منظر ابوعلی سینا در طب اسلامی