با بیماری اوتیسم بیشتر آشنا شویم [قسمت دوم]

شب گذشته با اصول ابتدایی اوتیسم آشنا شدیم. متوجه شدیم که کودکان اوتیسم چگونه رفتارهایی دارند و چه سبب می شود که این بیماری شکل گیرد. عوامل ژنتیکی، وراثتی و محیطی را برشمردیم و دیدیم که مغز این افراد چه تفاوتی با دیگران دارد. اوتیسم بیماری متفاوتی است و مبتلایان به آن ذهن متفاوتی نسبت به دیگر انسان ها دارند و درک شان کاملا متفاوت است.

اما بگذارید عمیق تر به آن بپردازیم، از علائم بیماری برای تان بگوییم و بدانیم که به عنوان عضوی از جامعه، چگونه می توانیم نقش اجتماعی مان را در برابر مبتلایان به اوتیسم ایفا کنیم.

علائم اوتیسم

طی چند ماه ابتدایی، والدین کودک اوتیسم متوجه می شوند که شرایط چندان عادی نیست. قطعا متوجه می شوند که کودکشان رفتارهای عادی از خود نشان نمی دهد و از برقراری ارتباط به هر گونه ای اجتناب می کند. به اسباب بازی هایش نگاه می کند و ابدا چشم در چشم والدین اش نمی اندازد.

اگر چه اوتیسم بین سال های 4 تا 5 سالگی خودش را نشان می دهد اما برخی از 2 سالگی هم علائم را نشان می دهند. اولین قدم برای شناسایی اوتیسم، آزمونی است که توسط پزشک اطفال گرفته می شود. اگر تست به شناسایی ASD منجر شود، قدم بعدی بهره گیری از تیمی از متخصصین است. روان شناس ها، نورولوژیست ها، روان شناس کودک، متخصص گفتار درمانی و… درگیر می شوند تا بیماری را از همه زوایا بررسی کنند. از ابعاد روحی گرفته تا میزان توانایی در سخن وری و عوامل ژنتیکی و خانوادگی.

با این حال، تیم های تحقیقاتی به این راحتی از کودک نمی گذرند و تحت مطالعات متعدد قرار می گیرد و تست های متنوعی انجام می شود تا شدت بیماری تشخیص داده شود.

کشف اوتیسم

اگرچه به نظر می رسد که اوتیسم اخیرا پدیدار شده اما اولین نشانه های آن به اوایل قرن 18 میلادی باز می گردد، زمانی که دانشمندان برای اولین بار به اوتیسم پی بردند. اما با این حال، اوتیسم تا سال 1943 به عنوان یک بیماری خاص شناخته نمی شد. در آن سال، دکتر لئو کانر، پزشک قهار بیمارستان جانز هاپکینز مطالعه خود را روی 11 کودک با مشکلات شدید اجتماعی و زبانی آغاز کرد و به وجود این بیماری پی برد. همان سال ها بود که دکتر هانس آسپرگر متوجه سندرومی خاص شد که بعدها نام وی را روی آن نهادند.

درمان اوتیسم

هیچ درمان کاملی برای اوتیسم وجود ندارد اما یک سری معالجه هایی برای مقابله با برخی رفتارها در نظر گرفته شده است. رفتار درمانی یکی از عمده ترین راه های مقابله با اوتیسم است. معلمان، والدین و مشاوران با یکدیگر همکاری می کنند تا به کودک بیاموزند با دیگران ارتباط برقرار کرده، سخت بگوید و حتی ارتباط فیزیکی داشته باشد.

انواع متخصصین گرد هم می آیند تا به کودک هر چه لازم باشد را بیاموزند. از رفتارهای روزمره اش گرفته تا پیچیده ترین کارهایی که لازم است یک کودک اوتیسم با آن ها دست و پنجه نرم کند.

داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد روان پریشی برای درمان بسیاری از جنبه های اوتیسم مورد استفاده قرار می گیرند. داروهای ضد روان پریشی به هدف درمان شیزوفرنی ساخته شده اند اما از طرفی ممکن است به مشکلات کودکان اوتیسم نیز کمک کند. این داروها با کاهش میزان دوپامین در مغز، کمک شایانی در طبیعی تر شدن رفتارها دارند. ادرال و بسیاری داروهای محرک دیگر نیز به پویا تر شدن فرد کمک خواهند کرد.

کمک به کودکان اوتیسم

چون علاج قطعی برای اوتیسم وجود ندارد، برخی والدین به سراغ درمان های موازی یا مکمل برای فرزندان خود می روند. اگرچه برخی والدین موفقیت هایی کسب کرده اند اما هیچ کدام به صورت علمی پذیرفته شده نیست. راه های درمانی این چنینی عبارت اند از:

ویتامین و مواد معدنی: برخی والدین به فرزندان خود فرزندان خود ویتامین B می دهند. این ویتامین قادر است آنزیم هایی را تولید کند که مغز به آن ها نیازمند است. مواد معدنی خاصی همچون منیزیم نیز گویا توسط این والدین مورد مصرف قرار می گیرد. با این حال، پژوهشگران هنوز ارتباط میان درمان اوتیسم و این مواد معدنی و ویتامین ها را پیدا نکرده اند.

رژیم های غذایی ویژه: برخی پژوهش های اخیر نشان می دهد که گویا کودکان مبتلا به اوتیسم در هضم پروتئین های خاصی مثل گلوتن و کازئین دچار مشکل هستند که در غذای روزمره ما وجود دارد. بسیاری از کودکان اوتیسم غذاهایی را مصرف می کنند که خالی از پروتئین های نام برده باشد.

سکرتین: بسیاری می گویند که این هورمون سبب می شود تا کودک بیشتر اجتماعی شده و ارتباطات خود را بهبود بخشد. با این حال، این مسئله هم هنوز مورد تصدیق متخصصین قرار نگرفته است.

درمان با کی لیت: در راستای این ادعا که فلزات سنگین و سمی مثل جیوه سبب اوتیسم می شوند، استفاده از کی لیت یا شلاتور نیز رواج یافت. طبق ادعاها این ماده که یک لیگاند دو یا چند دندانه ای است، می تواند فلزات سنگین را از بدن حذف کرده و سم را بیرون بکشد.

آگاهی

از دهه 50 تا 80 میلادی، این تئوری وجود داشت که اوتیسم در نتیجه بی احساس بودن مادر حاصل می شود و همین مسئله سبب می گردد تا کودک از لحاظ احساسی تامین نشود. اما امروز می دانیم که چنین چیزی حقیقت ندارد. اوتیسم ارتباطی با رابطه ضعیف میان مادر و فرزند ندارد و افراد این چنینی، با بیماری به دنیا می آیند.

کودکان اوتیسم احمق نیستند یا فهم و درک شان نسبت به دیگران پایین نیست، بلکه در سطحی دیگر از درک از اطراف خود قرار دارند. حتی برخی از این کودکان بسیار باهوش هستند و استعدادهای خاصی در برخی زمینه ها دارند که هیچ فردی توانایی مقابله با آن ها را ندارد.

باور غلطی وجود دارد که می گوید کودکان اوتیسم از لحاظ روحی عقب افتاده هستند. به عنوان عضوی از جامعه ای پیشرفته باید بدانید که چنین چیزی درست نیست و حتی خلاف آن نیز واقع است. درصد اندکی از این کودکان استعدادهای شگفت انگیزی دارند. فیلم Rain Man را ببینید که نمونه ای حقیقی از یک فرد اوتیسم است. وی بیش از 7 هزار کتاب می خواهند و می تواند 80 درصد آن ها را به واسطه حافظه تصویری خود به یاد آورد.

دانیل تامت، ریاضی دان بریتانیایی نمونه دیگری است که عدد پی را تا 20000 رقم پس از اعشار حفظ است یا می تواند به 10 زبان مختلف سخن بگوید. او حتی یک زبان به نام Manti هم برای خودش ساخته است.

این ها نمونه ای از افراد مبتلا به اوتیسم هستند که نوابغی برجسته محسوب می شوند، بنابراین با عقب افتاده خطاب کردن آن ها، چیزی جز فریاد زدن عدم آگاهی تان را اعلام نمی کنید.

ویدیو مرتبط :
درمان بیماری اوتیسم + علایم بیماری - دکتر سید حسن ضیایی