ریشه ضرب المثل/ مگر شده تعزیه تجره؟

خراسان/ وقتی از کسی بخواهند کاری را چند بار تکرار کند، او برمی‌گردد و در جواب این ضرب‌المثل را می‌گوید. روزی یک دسته تعزیه‌خوان به آبادی تجره (نام یک روستا) می‌روند و برای اهالی آبادی تعزیه خوبی می‌خوانند. اما چون فصل بهار بود، بیشتر مردم در صحرا سر زمین‌هایشان بودند. وقتی نفر اول از صحرا به آبادی می‌آید و می‌بیند مردم در میدان آبادی جمع شده‌اند، از یکی می‌پرسد: «چه خبر است و چرا مردم جمع شده‌اند؟» آن بابا هم با آب و تاب شروع می‌کند به تعریف از تعزیه‌خوانی. آن مرد با شنیدن این تعریف‌ها، پیش تعزیه‌خوان‌ها می‌رود و می‌گوید: «موقعی که شما تعزیه می‌خواندید، من در صحرا بودم و نتوانستم تعزیه را ببینم. حالا که آمده‌ام، یک مجلس هم به خاطر من بخوانید.» و با اصرار، تعزیه‌خوان‌ها را به تعزیه‌خوانی وادار می‌کند. همین که آن‌ها می‌خواهند تعزیه را تمام کنند، باز یک نفر دیگر از راه می‌رسد و وقتی می‌فهمد موضوع چیست، او هم نزد تعزیه‌خوان‌ها می‌رود و با اصرار و التماس از آن‌ها می‌خواهد که برای او هم یک مجلس تعزیه بخوانند. وقتی به آخر تعزیه می‌رسند، باز یک نفر دیگر از راه می‌رسد و نه با التماس بلکه با زور و قلدری آن‌ها را وادار می‌کند که یک مجلس هم برای او بخوانندو تعزیه‌خوان‌ها که وضع را این‌طور می‌بینند، بند و بساط‌شان را جمع می‌کنند و فرار را بر قرار ترجیح می‌دهند!
برگرفته از کتاب «تمثیل و مثل» گردآوری احمد وکیلیان


منبع: خراسان