«تنها میان طالبان» مستندی شگفت انگیز و جسورانه است

مرتضی رزاق کریمی قائم مقام مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، درباره ی کیفیت مستند های بلند جشنواره سینما حقیقت گفت: ما سال گذشته فیلم هایی مثل «آتلان» و «سفر به آمادای» را داشتیم که از جمله کارهای خوب سینمای مستند ایران به حساب می آمد. شاید سال گذشته تفاوت کیفی فیلم ها زیاد بود بنابراین میانگین کیفی فیلم ها خوب بود اما امسال میانگین کیفی فیلم ها بالاتر است و کار داوران برای انتخاب بسیار سخت تر بود. شاید یک یا دو فیلم شاخص حضور نداشته باشد اما میانگین کیفی فیلم ها این قدر بالا بود که رقابت خیلی سخت تر شده است. من فکر می کنم برای مخاطبین جشنواره هم انتخاب بهترین فیلم جشنواره سخت باشد و تفاوت دیدگاه ها بیش تر باشد چرا که فیلم های خوب بسیار بیش تر داشتیم. من فکر می کنم یکی از دلایل روند رو به رشد در بخش مستند های بلند، اکرانی هست که در سینمای هنر و تجربه به وجود آمده است و فیلم ساز ها بیش از گذشته به کیفیت فیلم ها توجه می کنند و فقط این گونه نیست که یک فیلم بسازند. این ارتباط مخاطب برای فیلم سازها اهمیت ویژه ای پیدا کرده است. به همین دلیل امسال انتخاب ها سخت تر است.

وی ادامه داد : شاید نکته مهم دیگر این باشد که در حقیقت و فجر ژانر بندی نداریم که بگوییم گونه های مختلف فیلم مستند این است. این موضوع ممکن است سخت باشد که کار داوری را سخت تر خواهد کرد. برای مثال در فیلم های حیات وحش فیلم های درجه یک داریم و در بخش اجتماعی نیز فیلم های درجه یک داشتیم و به صورت کلی سطح کیفی فیلم ها رو به رشد بوده است.

قائم مقام مرکز گسترش درباره ی این که آیا تمایل جشنواره ها به مستند های داستانی است یا خیر گفت: در جشنواره فجر، رویکرد فیلم ها بیش تر سینمایی است تا داستانی یعنی هر چه قدر فیلم هایی که در بخش مستند هستند، بیش تر ویژگی کار سینمایی و قابلیت اکران را داشته باشدمورد اقبال قرار می گیرد. البته این به این معنی نیست که هر آن چه قابلیت اکران دارد خوب است همان طور که در سینمای داستانی نیز این گونه است. اما رویکرد فجر رویکرد سینمایی و دراماتیک است. این درام ممکن است در یک فیلمی با رویکرد داستانی همراه باشد و یا ممکن است که خود درام از مولفه های مستند باشد. به نظر من مهم ساختار دراماتیک و جذاب کار است. در یک کار بلند، برخلاف یک کار کوتاه مستند که بیش تر ممکن است جذاب باشد، ساختار دراماتیک اهمیت ویژه ای پیدا می کند چرا که مخاطب در سالن باید از دیدن این فیلم بلند لذت ببرد. علاوه بر این در کشورهای پیشرو در حوزه سینمای عام، مرز بندی پر رنگی بین سینمای مستند و داستانی وجود ندارد و این مرز شکسته شده است. این یک مرز سیاه و سفید نیست و یک ویژگی هایی دارد. مکان و شخص و حقیقت مولفه های مستند هستند که باید رعایت شود اما مرز پر رنگ گذشته وجود ندارد.

او درباره ی لغو اکران فیلم « من ناصر حجازی هستم» که در جریان جشنواره سینما حقیقت رخ داد گفت: البته این موضوع تازگی ندارد و در سینما این اتفاق می افتد و در بخش مستند نیز این مسایل حاشیه ای مشکلاتی را به همراه دارد اما چیزی کخه مهم است این است که ما هم همانند بقیه جشنواره ها باید در قالب چارچوب ها و مقررات کار می کنیم. وقتی یک فیلم قانونا اجازه اکران نداشته باشد، نمایش داده نخواهد شد.

رزاق کریمی درباره ی مستند تنها میان طالبان گفت: این مستند یکی از مستند های شگفت انگیز است این مستند یک کار غیر منتظره برای من بود و فکر می کنم که یک کار جسورانه است. تصویر برداری در این شرایط که یک تصویر واقعی و کاملا نزدیک به طالبان را به نمایش بگذارد بسیار سخت است و فکر می کنم علاوه بر این به لحاظ ساختار کار قابل توجه است و از نظر پژوهش نیز بسیار قوی است. فکر می کنم که این فیلم ارزش چند بار دیدن را داشته باشد چرا که یک تصویر دیده نشده و واقعی و آگاه بخش را به ما نشان می دهد.

انتهای پیام/