سفرنامه/ 7 لباس ایرانیان در دوره صفویه


 سفرنامه/ 7 لباس ایرانیان در دوره صفویهخراسان/ پیترو دلاواله سیاح ایتالیایی قرن هفدهم میلادی که در عصر شاه عباس به ایران آمده، درباره لباس ایرانیان در سفرنامه‌اش نوشته است: لباس ایرانی‌ها با عثمانی ها اختلاف دارد، یعنی ساده‌تر و یقه آن گشوده‌تر است. جلیقه که فقط زمستان آن را روی پیراهن می‌پوشند و چون کوتاه است معمولاً دیده نمی‌شود، از نخ پنبه‌ای بافته شده و غالباً رنگین و دارای نقش و نگار مختلف است و از داخل هم مختصری آن را پنبه‌دوزی کرده‌اند. بالاپوش، لباس نسبتاً بلندی است که در تابستان، زیر آن جلیقه به تن نمی‌کنند. قسمت بالای این لباس چسبان و کمر آن تنگ است و دو یقه آن روی یکدیگر قرار می‌گیرند. لبه چپ لباس روی لبه راست واقع می‌شود و در چهار محل با بند گره می‌خورد. آستین لباس باریک و بلند و مچ آن چین‌دار و فاقد دکمه و سرآستین و شکاف است. از کمربند به پایین، بالاپوش فراخ می‌شود و تا وسط ساق پا ادامه پیدا می‌کند ولی در عین حال پنبه‌دوزی داخل آن باعث می‌شود صاف بایستد. ایرانیان به اندازه ما در هماهنگی رنگ‌ها دقت نمی‌کنند و به علاوه مردم دوست ندارند رنگ‌های معمولی و عادی از قبیل فیروزه‌ای و سبز و غیره به کار برند و تعمد دارند رنگ‌های نامأنوس از قبیل آبی تیره ، قرمز تند ، زیتونی و غیره استعمال کنند. در میان سایر رنگ‌ها صورتی پررنگ که به آن «آل» می‌گویند و در مقابل آن رنگ‌های قرمز و صورتی ما جلوه خود را از دست می‌دهد، بسیار خوشایند من است. از رنگ‌های تیره، رنگ سبز مخصوصی مورد توجه من است که امروزه در مشرق زمین خیلی به کار می‌رود و در اثر شباهت آن به رنگ نفت یعنی یک روغن طبیعی که در حوالی باکو از زمین بیرون می‌آید به آن نفتی می‌گویند.
برگرفته از کتاب «سفرنامه پیترو دلاواله

منبع: خراسان


ویدیو مرتبط :
تحلیل 55: برندسازی ایرانیان دوره صفویه در هند