سرمقاله ابتکار/ از انتقاد لفظی این طرف تا خشونت عملی آن طرف!

سرمقاله ابتکار/ از انتقاد لفظی این طرف تا خشونت عملی آن طرف!

ابتکار/ « از انتقاد لفظی این طرف تا خشونت عملی آن طرف! » عنوان یادداشت روز روزنامه ابتکار نوشته محمدعلی وکیلی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

تاکنون هرگاه به بزنگاه هایی همچون موسم انتخابات نزدیک شده ایم، جریانات خاص چونان آتشفشان فضای جامعه را ملتهب و سعی در رادیکالیزه نمودن فضا کرده اند.
این جریانات و گروه ها در قالب های مختلفی سازماندهی و اقدام می نمایند. امروزه جامعه آنها را به نام دلواپسان می شناسد. آنان هر که را نپسندند، پس می زنند و آن را که می پسندند بر صدر می نشانند، برایش کف و هورا می کشند؛ هلهله کنان راه برایش باز می نمایند؛ تو گویی که بشیری ناجی از عالم دیگر آمده است. امان از لحظه‌ای که کسی را در لیست سیاه داشته باشند! راه بر او می‌بندند و شعار بارانش می‌کنند. اگر با همهمه و شعار بتوانند، مسیرش را عوض می‌کنند و از ورودش جلوگیری می‌شود، اگر نتوانستند با اسباب فیزیکی سد راهش می‌شوند.
در قاموس جوانمردیشان، فرقی بین زن و مرد، روحانی و غیر روحانی، سید و شیخ، جوان و پیر وجود ندارد. چنانچه در آخرین اقدام روز پنج شنبه، عمامه از سر حجت الاسلام و المسلمین موسوی لاری (در هنگام ورود به یک مجلس در ورامین) برداشتند و خوشحالند که عمامه از سر یک سید انداخته اند. آنان با این اقدام خواسته‌اند به جامعه پیام دهند که با رای سال 92 مردم، هیچ تغییری در ساحت عمومی و در محیط سیاسی رخ نداده است. می‌خواهند بگویند میدان سیاسی همچنان جولانگاه خودسری است و تغییر دولت‌ها تاثیری در خودمختاری آنان ندارد. آنان نیک می‌دانند که وقتی میدان سیاسی در قبضه آنان باشد، تاثیر رای مردم صفر می‌شود و تو گویی که نه کسی آمده و نه کسی رفته است. در همچنان بر پاشنه آنارشیسم گروه‌های خاص می‌چرخد.
عجیب اینکه در این شرایط، انتقاد لفظی رئیس جمهور برتابیده نمی‌شود و بر او حمله می‌آورند که می‌خواهد دهانها را ببندد و منتقدین را اجازه عرض اندام نمی‌دهد. اما نوبت به خویش که می‌رسد نه فقط رقیب را فرصت گفتن نمی‌دهند که بر او یورش می‌برند و عمامه از سرش بر می‌دارند. در مواردی اگر وساطت نیروهای مردمی نباشد، سرها نیز می‌شکنند. حال باید پرسید چطور انتقاد کلامی رئیس جمهور، به عنوان مسئول حسن اجرای قانون اساسی، تحمل نمی‌شود اما اقدامات فیزیکی کف خیابان گروه‌های خودمختار و دارای مصونیت آهنین باید پذیرفته شود؟ آیا تصور نمی‌کنید که عصبانیت آقای رئیس جمهور بخاطر همین دوگانگی در داوری و مترهای دوگانه‌ای است که در ساحت سیاست به رسمیت شناخته شده است؟
سالهاست محیط سیاسی از تغییرات سیاسی و رای مردم جدا شده است و اثری از تغییرات یاسی و رای مردم در میدان سیاسی مشاهده نمی‌شود.
همگان امیدوار بودند که با استقرار دولت اعتدالگرای روحانی، فضای داخلی و محیط سیاسی ایران بطرف رفتارهای اعتدالی رهنمون شود و خشونت‌های سیاسی رخت بربندد و کمکی به اصلاح اخلاق عمومی جامعه گردد، چرا که خسارت بی اخلاقی‌های سیاسی برای جامعه ایران با هیچ ترازویی قابل سنجش نیست. خشونت‌هایی که آثارش را در لایه‌های زیرین جامعه هر روز روایت می‌کنیم و اخبارش را تیتر می‌نمائیم. بخش مهم خشونت جامعه برآیند خشونت سیاسی و رفتار سیاستمداران است که به جامعه تزریق شده است. بداخلاقی و بی تحملی در بخشی از لایه‌های اجتماعی محصول بی اخلاقی و بی تحملی است که از بالا به پایین پمپاژ می‌گردد.
بر این اساس، در بزنگاه کنونی، یعنی انتخابات اسفند 94، می‌خواهند آتشفشان خشونت را فعال کنند و فضا را رادیکال و شور انتخاباتی را بر شعور انتخابات ترجیح دهند. نفع برخی در غوغا سالاری و هیجانات کاذب و درگیری‌های تصنعی است. عقلای دو طرف نباید اجازه بازی در میدان افراطیون و تندروها را بدهند.
می خواهند هزینه فعالیت سیاسی را بالا ببرند و عرصه را محدود به خود نمایند. بنا ندارند محیط سیاسی انبساطی و پرنشاط آغوش بر کنشگران مختلف بگشاید. برخی بر این باورند که مشارکت پایین، ضریب موفقیتشان را ارتقاء می‌بخشد.
هر صدایی که به تحرک اجتماعی و بالا بردن سطح مشارکت بینجامد، بایست خاموش شود. این در حالی است که به تصریح رهبر معظم انقلاب، انتخابات با مشارکت حداکثری موجب ارتقاء مشروعیت نظام و کارآمدی آن می‌باشد.

ویدیو مرتبط :
تمام دنیا یک طرف تو یک طرف از مهستی با ارگ 2015