از باران بی ترانه ...

عکاس خونه/ ارسالی از بهشته
// از باران بی ترانه ... باز باران با تمامِ بی کسی ‌های شبانه ، می‌خورد بر مرد تنها ... می‌ چکد بر فرش خانه .... باز می‌آید صدای چِک چِک غم ، باز ماتمِ من به پشتِ شیشه تنهایی افتاده .... نمی‌دانم ، نمی‌فهمم ، کجای قطره‌های بی کسی زیباست ؟ ... نمی ‌فهمم ، چرا مردم نمی ‌فهمند که آن کودک که زیرِ ضربه ی شلاق باران سخت می ‌لرزد ، کجای ذلتش زیباست ؟ ... نمی ‌فهمم ، کجای اشکِ یک بابا که سقفی از گل و آهن به زور چکمه باران ، به روی همسر و پروانه ‌هایِ مُرده‌اش آرام باریده ، کجایش بوی عشق و عاشقی دارد ؟ ... نمی ‌دانم ، نمی ‌دانم چرا مردم نمی ‌دانند ، که باران عشقِ تنها نیست ... صدای ممتدش در امتدادِ رنجِ این دلهاست ... کجای مرگ ما زیباست ؟ ... نمی ‌فهمم ، یاد آرم روز باران را ... یاد آرم مادرم در کنجِ باران مُرد ... کودکی ده ساله بودم ، می‌ دویدم زیر باران ، از برای نان ... مادرم افتاد ... مادرم در کوچه‌ های پَستِ شهر آرام جان می‌ داد ... فقط من بودم و باران و گل‌ های خیابان بود ... نمی ‌دانم ، کجای این لجن زیباست؟ ... بشنو از من ، کودک من ، پیشِ چشمِ مَردِ فردا که باران هست زیبا ، از برای مردمِ زیبای بالا دست .... و آن باران که عشق دارد ، فقط جاری ست بر عاشقانِ مست ... و باران من و تو درد و غم دارد ...
"مخاطبان گرامی آخرین خبر؛ برای ارسال تصاویر؛ لطفا در صفحه عکاسخونه؛ آیکون دوربین در بالای صفحه را انتخاب نموده و تصویر خود را ارسال فرمایید."

منبع: عکاس خونه