گام بزرگ پس از لغو تحریم ها از نظر عباس عبدی

روزنامه اعتماد و یادداشت عباس عبدی در مورد لغو تحریم ها: آورده‌اند كه پیامبر(ص) عده‌ای را برای جهاد به سوی منطقه‌ای گسیل داشت. پس از موفقیت و هنگام بازگشت به مدینه به آنان خوشامد گفت كه جهاد اصغر را گذراندند، ولی جهاد اكبر همچنان برعهده آنان باقی مانده است. پرسیدند، جهاد اكبر چیست كه از جنگ با كفار و شمشیر برتر است؟ ایشان توضیح دادند كه جهاد با نفس، جهاد اكبر است.

پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :

روزنامه اعتماد و یادداشت عباس عبدی در مورد لغو تحریم ها: آورده‌اند كه پیامبر(ص) عده‌ای را برای جهاد به سوی منطقه‌ای گسیل داشت. پس از موفقیت و هنگام بازگشت به مدینه به آنان خوشامد گفت كه جهاد اصغر را گذراندند، ولی جهاد اكبر همچنان برعهده آنان باقی مانده است. پرسیدند، جهاد اكبر چیست كه از جنگ با كفار و شمشیر برتر است؟ ایشان توضیح دادند كه جهاد با نفس، جهاد اكبر است.

به گزارش «انتخاب» ، در ادامه این یادداشت آمده است:واقعیت نیز همین است. از این حدیث و تمثیل باید استفاده كرد و ضمن خوشامد به دولت و موفقیت آن در اینكه برجام را به سرانجام رساندند و گام بزرگی را برداشتند، یادآوری كرد كه گام اصلی مانده است و تا وقتی كه این گام اصلی برداشته نشود، برجام و بالاتر از آن نیز نمی‌تواند مشكلات این جامعه را حل كند. فراموش نشود كه قصد كوچك جلوه دادن رخداد اخیر و رسیدن برجام به مرحله اجرایی شدن آن را ندارم، كه اتفاقا این رخداد در نوع خود بی‌نظیر است و دستاورد سترگی برای روابط خارجی ایران محسوب می‌شود و ظرفیت زیادی دارد كه اثرات نیكویی نیز داشته باشد. ولی حل مشكلات كشور نیازمند برداشتن گام‌های مهم دیگری نیز هست. حل مساله تحریم‌ها و بحران روابط خارجی، شرط لازم برای بهبود امور بود، ولی شرط كافی نیست.  مدت‌ها بود كه حس امیدم نسبت به آینده این جامعه پررنگ‌تر و تصویر آن زیباتر شده بود، ولی مدتی است كه میان الاكلنگ امید و ناامیدی در نوسانم. روز گذشته دو سوی این امید و ناامیدی به روشنی دیده شد. از یك سو به سرانجام رسیدن برجام و اجرایی شدن آن، كه نقطه امیدی بود برای خط بطلان كشیدن بر هشت سال گذشته و از سوی دیگر انتشار سیاهه رد صلاحیت‌ها بود كه چون آب پاكی روی دست‌های سیاست ریختن بود. اشتباه نشود در این نوشته نمی‌خواهم به مساله رد صلاحیت‌ها بپردازم، بلكه هدف استفاده از آن برای بیان شكاف سیاسی موجود است. شكافی كه با وجود آن ممكن نیست كه برجام یا هر دستاورد دیگر خارجی، بتواند در اقتصاد و معیشت مردم ترجمه درستی پیدا كند.  دولت از ابتدای روی كار آمدنش تمام كوشش و توان خود را مصروف سیاست خارجی كرد. چهره شماره یك آن، وزیر خارجه‌اش است. اگرچه برداشتن این گام لازم بود، ولی وزیر اول باید وزیر كشور و در مراحل بعد اطلاعات و ارشاد می‌بودند.

٣٠ ماه كوشش و گفت‌وگو شد و تعهدات قابل توجهی پذیرفته و تا اینجا تمامی هزینه‌های لازم نیز پرداخت شد، تا به اجرای برجام برسیم. ولی كجاست گفت‌وگوی داخلی برای حل اختلافات و رسیدن به حداقلی از تفاهم، به نحوی كه شاهد این وضع از رد صلاحیت‌ها نباشیم؟ جامعه‌ای می‌تواند با جهان خارج از خود، گفت‌وگو كند كه در میان خودش راه و رسم گفت‌وگو كردن را بداند. 

جامعه‌ای می‌تواند با دیگران وارد تعامل و گفت‌وگو شود كه نمایندگانش، نماینده وحدت ملی باشند و شكست آنها همه را ناراحت و پیروزی آنها، همه را خوشحال كند. كافی است كه به واكنش‌هایی كه در برابر اجرایی شدن برجام در داخل رخ داده است نگاه كنیم تا متوجه این شكاف عظیم شویم.

 البته می‌توان گفت كه اكثریت قاطع ملت حمایت می‌كنند و خوشحال هستند، و قطعا هم همین طور است. ولی اقلیتی كه آن را بر نمی‌تابند را نمی‌توان در قالب عدد و رقم محدود كرد. اتفاقات دو هفته گذشته، نشان داد كه با وجود چنین شكافی باید منتظر چه عوارضی باشیم.  دولت نمی‌تواند نسبت به مساله سیاست داخلی بی‌تفاوت و ناظر باشد. هرچند همه ابزارها نیز دست آن نیست، ولی اگر توانستند كه در موضوع برجام نوعی اجماع ایجاد كنند و طرفین به نقطه تعادلی برسند، چرا این كار را در حوزه سیاست داخلی نتوانند انجام دهند؟ اگر حل برجام شرط لازم برای انجام وظایف جاری دولت بود، رسیدن به این تفاهم نیز شرط لازم دیگر برای این انجام این هدف است. فرصتی كه در انتخابات پیش رو برای تحقق این هدف وجود دارد، نباید از دست برود. الان وقت تعریف و تمجید كردن از این دستاورد و استراحت كردن در باد آن نیست. الان از اقدام كوچك‌تر موفق بیرون آمده‌اید و باید خود را برای انجام اقدام بزرگ‌تر آماده كنید. بدون اقدام اخیر دیر یا زود با مشكل مواجه خواهیم شد. هنوز نمایندگان دولت از وین برنگشته‌اند، مخالفان‌شان صورتحساب بلندبالای انتظارات را تیتر خود كرده‌اند.  مساله فقط این نیست كه مجلس بعدی همسو یا همراه با سیاست‌های دولت باشد یا نباشد. مهم‌ترین نكته این است كه مجلس در هر شكل و قالبی كه ایجاد می‌شود، متاثر از شكاف پرنشدنی فضای سیاست داخلی نباشد.

 بنابراین اگر این شكاف عمیق سیاسی ترمیم نشود، هر چیزی كه از صندوق انتخابات بیرون آید، در نهایت فرقی به حال جامعه و مردم نخواهد كرد. انتخابات شیوه سیاسی برای كسب قدرت در یك جامعه دموكراتیك است و شرط لازم چنین جامعه‌ای وجود وحدت ملی است.

بنابراین بیش از آنكه خود را در بند نتیجه انتخابات كنیم باید ببینیم كه آیا این انتخابات وحدت جامعه را تقویت می‌كند یا تضعیف؟ پیشنهاد روشن این است كه برجام را برای دو تا سه هفته آینده فراموش كنید یا حداقل از دستور مستقیم خارج كنید. سایر امور دولت نیز به نسبت این موضوع فرعی و حاشیه‌ای است.

 اگر توانستید، بسیج سیاسی در بالاترین سطوح سیاسی حكومت و دولت و فعالان سیاسی و رسانه‌ها ایجاد كنید، به طوری كه در پایان، حداقلی از وفاق و وحدت سیاسی ایجاد شود و بازتاب این نیز در تایید صلاحیت‌ها دیده شود، آنگاه می‌توانید مطمئن باشید كه ثمرات برجام را نیز خواهیم دید. مساله فقط اضافه شدن تعدادی از رد صلاحیت شده‌ها نیست. حتی اگر بیشتر افراد هم تایید صلاحیت شوند ولی شكاف مذكور باقی بماند، مشكلی حل نخواهد شد. همچنان كه در قضیه برجام هم این مشكل هست.

ویدیو مرتبط :
اعتراف بزرگ صالحی:تحریم های آمریکا "متوقف"می شود نه لغو