من آزاده 18 ساله

پایگاه خبری پلیس ایران نوشت: من آزاده 18ساله ، خانواده کم جمعیتی داشتم در نشست های دسته جمعی مان همیشه مسائل حاشیه ای که ارتباطی با خانواده ما نداشت و همیشه مایه دردسر بود مطرح می شد و این صحبت ها به جر و بحث کشیده می شد و پدر و مادرم در این درگیری ها تلاش می کردند تا خودی به همدیگر نشان دهند و حاضر نبودند، کوتاه بیایند.   من در دنیای سرد و بی روحی که از نظر خودم، خانواده ام برایم ساخته اند بزرگ شدم و با این که همه امکانات لازم برای یک زندگی خوب را در اختیار داشتم ولی هیچ وقت از شرایط زندگی ام راضی نبودم و باز هم خود را با کمبودهایی می دیدم که فقط من دارم و دوستان هم سن من هیچکدام این مشکلات را ندارند. بعد از مدتی دچار افسردگی شدم چون خانواده ام اصرار داشتند حتما باید برای رسیدن به خوشبختی با رتبه ای عالی در دانشگاه قبول شوم، آنها همیشه مرا با دوستان هم سن خودم در فامیل مقایسه می کردند احساس ناامیدی و ترس از آینده در وجودم بیشتر می شد. من برای فرار از این شرایط و ساختن یک زندگی آرام و بدون دردسر از طریق یکی از همکلاسی هایم با پسر جوانی آشنا شدم که حرف های دلگرم کننده و قشنگی درباره آینده میزد! او با چرب زبانی مرا وابسته خود کرد و حدود سه ماه قبل بود که کمکم کرد از خانه فرار کنم. او مرا همراه خود به خانه ای برد و مرا چند روزی آنجا زندانی کرد. پس از پنج روز از آن خانه پا به فرار گذاشتم و نجات یافتم.   دیگر روی برای بازگشت به خانه نداشتم برای همین بدون اطلاع خانواده ام سوار اتوبوس شدم و به سمنان رفتم در آنجا با جوانی آشنا شدم که ادعا می کرد می خواهد به من کمک کند و از این فلاکت نجاتم دهد. اما او هم مرا مانند طعمه ای برای سوءاستفاده خود در راه جابجایی مواد استفاده می کرد و من هم برای گذراندن زندگی مجبور بودم با او همکاری کنم و همیشه مرا با حرف هایی در مورد گذشته ام تحقیرم می کرد.   بعد از مدتی متوجه شدم که معتاد شده ام و دختری کارتون خواب بیش نیستم. می دانم که اشتباه کردم و والدینم برای خوشبختی ام خیلی ازخود گذشتگی نشان داده اند اما آنها زندگی را بیش از حد سخت گرفته بودند و همه چیز را در حد ایده ال و مطلوب می خواستند. کاش پدر و مادرم کمی از خواسته های خود را کم کنند تا من هم کنار آنها با آسایش و بدون مشغله های فکری زندگی کنم... -   ستوانیکم "سعید شیردل" مسئول مرکز اطلاع رسانی پلیس خراسان شمالی